laatst bijgewerkt op 5 mei 2015 door eNotes Editorial. Hoewel een dramatische monoloog, “Dover Beach”, Arnold ‘ s beroemdste gedicht, opmerkelijke meditatieve en lyrische elementen heeft. Het gedicht doet geen bijzondere poging om de geknipt, elliptische, semi-conversationele stijl van de meer realistische monologen van Robert Browning te volgen, maar presenteert eerder een meer meditatief gedicht, gedomineerd door drie uitgebreide beelden die niet alleen de Betekenis van het gedicht dragen, maar ook veel van de emotionele en fantasierijke impact bieden.,
de eerste afbeelding mengt zicht en geluid en beslaat het gehele eerste deel van het gedicht. De dichter begint met een brede algemene blik vanaf de horizon, dichter bij dat wat in de voorhoede van zijn visie, de zee ontmoet de maan-geblancheerde land, vanwaar komt het storende geluid. De bedrieglijke rust van de openingslijnen wordt ondermijnd door de grating branding op het strand. De opzettelijk eenvoudige opening, een veel voorkomende poëtische praktijk in Arnold, benadrukt zelfstandige naamwoorden en werkwoorden en hun emotionele impact., Het is pas in de veertiende regel, met de vermelding van” een eeuwige noot van droefheid”, dat er enige aanwijzing is dat de lezer zal worden blootgesteld aan iets meer dan een eenvoudige beschrijving, dat met het oog op wat volgt moet men zich heroriënteren op de Betekenis van de oorspronkelijke beschrijving.
het tweede dominante beeld in het gedicht is in de regels 25 tot en met 28, wat de emotionele impact van het verlies van geloof uitdrukt., De individuele woorden optellen-melancholie, terugtrekken, terugtrekken, uitgestrekt, somber, naakt—het opnieuw creëren van de melancholie geluid van de zee terugtrekken, achterlatend alleen een kale en rotsachtige kust, somber en leeg. Deze beelden, die de toestand na het vertrek van het geloof benadrukken, presenteren een leegte, een leegte, die bijna een huivering in de lezer veroorzaakt; het is misschien een afschuwelijker beeld dan zelfs het slagveld-beeld waarmee het gedicht wordt afgesloten.,
Het Laatste belangrijke uitgebreide beeld sluit het gedicht af; Het is een veelgebruikte gewoonte voor Arnold om zo ‘ n afsluiting te leveren, door beelden samen te vatten in een poging om metaforisch te zeggen wat hij misschien niet direct kan uitdrukken. (Dergelijke sluitingen zijn duidelijk te zien in” de geleerde-zigeuner, “” Sohrab en Rustum, “” Tristram en Iseult, “” Rugby Kapel, ” en anderen.) De rust van de openingszin is bedrieglijk, een droom., Onder of achter is de werkelijkheid van het leven-een verwarde strijd, geen licht, niets om goed van kwaad te onderscheiden, vriend van vijand; het is het resultaat van de gedachte die wordt gesuggereerd door het geluid van de branding. Het gedicht maakt duidelijk dat men dit slagveld niet van een afstand bekijkt; men bevindt zich midden in het gevecht.
Arnold versterkt de impact van deze beelden met een vaak subtiel maar suggestief gebruik van geluid en syntaxis., De ingewikkelde syntaxis van de regels 7 tot en met 14, die komt na de duidelijke uitspraken van de opening, weerspiegelt niet alleen het repetitieve geluid van de scène, maar misschien ook de verwarring en het gebrek aan zekerheid in de geest van de dichter. De eerste veertien regels suggereren misschien ook een sonnet, aangezien dit bepaalde verschijningen geeft dat het een liefdesgedicht is. Hoewel het rijmschema en de lijnlengte niet in overeenstemming zijn met de Sonnet-traditie, is het gedicht verdeeld in octaaf en sestet door de beurt aan het eerste woord van de negende regel, ” luister!,”Alsof om deze lijn verder te benadrukken, die begint met” Luister!”en eindigt met “brullen”, het is de enige regel in het hele gedicht dat niet rijmt.
Geef een reactie