Hermeneutics

Paul Ricœur (1913-2005) ontwikkelde een hermeneutiek die gebaseerd is op Heideggers Concepten. Zijn werk verschilt in vele opzichten van dat van Gadamer.Karl-Otto Apel (1922) ontwikkelde een hermeneutiek gebaseerd op de Amerikaanse semiotiek. Hij paste zijn model toe op het discours van ethiek met politieke motieven die verwant zijn aan die van de kritische theorie.Jürgen Habermas (1929) bekritiseerde het conservatisme van eerdere hermeneutisten, vooral Gadamer, omdat hun focus op traditie de mogelijkheden voor sociale kritiek en transformatie leek te ondermijnen., Hij bekritiseerde ook het marxisme en eerdere leden van de Frankfurt School voor het missen van de hermeneutische dimensie van de kritische theorie.Habermas nam de notie van de levenswereld over en benadrukte het belang voor de sociale theorie van interactie, communicatie, arbeid en productie. Hij zag de hermeneutiek als een dimensie van de kritische sociale theorie.Rudolf Makkreel (1939) heeft een oriënterende hermeneutiek voorgesteld die de contextualiserende functie van reflectief oordeel naar voren brengt., Het breidt ideeën van Kant en Dilthey uit om de dialogische benadering van Gadamer aan te vullen met een diagnostische benadering die kan omgaan met een steeds veranderende en multiculturele wereld.Andrés Ortiz-Osés (1943) ontwikkelde zijn symbolische hermeneutiek als het mediterrane antwoord op de Noord-Europese hermeneutiek. Zijn belangrijkste verklaring met betrekking tot symbolisch begrip van de wereld is dat Betekenis een symbolische genezing van letsel is.twee andere belangrijke hermeneutische wetenschappers zijn Jean Grondin (1955) en Maurizio Ferraris (1956).,Mauricio Beuchot bedacht de term en discipline van de analoge hermeneutiek, een soort hermeneutiek die gebaseerd is op interpretatie en rekening houdt met de pluraliteit van aspecten van betekenis. Hij trok categorieën uit zowel de analytische en continentale filosofie, als uit de geschiedenis van het denken.twee geleerden die kritiek op Gadamer ‘ s hermeneutiek hebben gepubliceerd zijn de Italiaanse jurist Emilio Betti en de Amerikaanse literatuurtheoreticus E. D. Hirsch.