Kalligrafie

Oost-Azië en VietnamEdit

de Chinese kalligrafie genaamd shūfǎ of fǎshū (書法 of 法書 in de Traditionele Chinese, letterlijk “de methode of de wet van het schrijven van”); de Japanse kalligrafie is shodō (書道, letterlijk “de weg of het principe van het schrijven van”); – koreaanse kalligrafie heet seoye (koreaans: 서예/書藝, letterlijk “de kunst van het schrijven”); en Vietnamese kalligrafie heet thu phap (Vietnamees: Thư pháp/書法, letterlijk “de weg van de letters of woorden”). De kalligrafie van Oost-Aziatische karakters is een belangrijk en gewaardeerd aspect van de traditionele Oost-Aziatische cultuur.,in het oude China zijn de oudste Chinese karakters die bestaan Jiǎgwwén karakters (甲骨文) die op ossensapulae en schildpadden zijn gesneden, omdat de dominators in de Shang-dynastie kuilen op de botten van dergelijke dieren hebben gekerfd en deze vervolgens hebben gebakken om voorspoed te verkrijgen voor militaire zaken, landbouwoogst, of zelfs voortplanting en weer. Tijdens de waarzeggerij, nadat de scheuren waren gemaakt, werden de personages geschreven met een penseel op de schelp of bot om later te worden gesneden. (Keightley, 1978)., Met de ontwikkeling van Jīnwén (bronzeware script) en Dàzhuàn (Grote Zegel Script) “cursieve” tekens voortgezet. Mao Gong Ding is een van de meest bekende en typische bronzeware scripts in de Chinese kalligrafie geschiedenis. Het heeft 500 karakters op het brons dat is het grootste aantal bronzen inscriptie die we tot nu toe hebben ontdekt. Bovendien had elk archaïsch Koninkrijk van het huidige China zijn eigen reeks karakters.

in keizerlijk China zijn de grafieken van oude steles—sommige dateren uit 200 v.Chr., en in Xiaozhuan stijl—nog steeds toegankelijk.,rond 220 v. Chr. legde keizer Qin Shi Huang, de eerste die het hele Chinese bekken veroverde, verschillende hervormingen op, waaronder Li Si ‘ s character unification, die een set van 3300 gestandaardiseerde xiǎozhuàn characters karakters creëerde. Ondanks het feit dat het belangrijkste schrijfmiddel van die tijd al de borstel was, zijn er maar weinig papers overgebleven uit deze periode, en de belangrijkste voorbeelden van deze stijl zijn op steles.

De Lìshū-stijl (clerical/隸书)(klerikaal schrift), die meer geregulariseerd is en in sommige opzichten vergelijkbaar is met de moderne tekst, is ook toegestaan onder Qin Shi Huangdi.,

tussen klerikaal schrift en traditioneel normaal schrift is er een ander overgangstype kalligrafiewerk genaamd Wei Bei. Het begon bij de Zuid-en Noord-dynastie en eindigde voor de Tang-dynastie.

Kǎishū stijl (traditioneel regulier Schrift)—nog steeds in gebruik-en toegeschreven aan Wang Xizhi (Wang Xizhi, 303-361) en zijn volgelingen, is nog meer geregulariseerd. De verspreiding ervan werd aangemoedigd door keizer Mingzong van Later Tang (926-933), die opdracht gaf tot het drukken van de klassiekers met behulp van nieuwe houten blokken in Kaishu. Druktechnologieën lieten hier een vormstabilisatie toe., De Kaishu vorm van karakters 1000 jaar geleden was grotendeels vergelijkbaar met die aan het einde van het keizerlijke China. Maar er zijn kleine veranderingen aangebracht, bijvoorbeeld in de vorm van 广 die in het woordenboek van Kangxi van 1716 niet helemaal hetzelfde is als in moderne boeken. De Kangxi en de huidige vormen hebben kleine verschillen, terwijl de slagorde nog steeds hetzelfde is, volgens de oude stijl.

stijlen die niet overleefden waren Bāfēnshū, een mix gemaakt van xiaozhuan stijl op 80%, en Lishu op 20%.Sommige variant Chinese karakters waren onorthodox of lokaal gebruikt voor eeuwen., Ze werden algemeen begrepen, maar altijd verworpen in officiële teksten. Sommige van deze onorthodoxe varianten, naast enkele nieuw gecreëerde personages, stellen de vereenvoudigde Chinese tekenset samen.

TechniqueEdit

traditioneel Oost-Aziatisch schrijven gebruikt de vier schatten van de studie (文房四寶/文房四宝): inktpenselen bekend als máobǐ (毛筆/毛笔) om Chinese karakters, Chinese inkt, papier, en inktstenen., Deze schrijfinstrumenten staan ook bekend als de vier vrienden van de studie (Koreaans: 문방사우, geromaniseerd: 文房四友) in Korea. Naast de traditionele vier gereedschappen worden ook bureaubladblokken en paperweights gebruikt.

veel verschillende parameters beïnvloeden het eindresultaat van het werk van een kalligraaf. Fysieke parameters omvatten de vorm, grootte, stretch en haartype van de inktborstel; de kleur, kleurdichtheid en waterdichtheid van de inkt; evenals de waterabsorptiesnelheid en oppervlaktestructuur van het papier., De techniek van de kalligraaf beïnvloedt ook het resultaat, omdat het uiterlijk van afgewerkte karakters wordt beïnvloed door de hoeveelheid inkt en water die de kalligraper de borstel laat nemen en door de druk, helling en richting van de borstel. Het veranderen van deze variabelen produceert dunnere of moediger slagen, en gladde of getande grenzen. Uiteindelijk, de snelheid, versnellingen en vertragingen van de bewegingen van een bekwame kalligraaf ‘ s doel om “spirit” te geven aan de personages, sterk beà nvloeden hun uiteindelijke vormen.,

Stylescursieve stijlen zoals xíngshū (semi/行书)(semi-cursief of draaiend script) en cǎoshū (草書/草书)(cursief, ruw script, of grass script) zijn minder beperkt en sneller, waar meer bewegingen gemaakt door het Schrijf-implementaat zichtbaar zijn. Deze stijlen ‘ stroke orders variëren meer, soms het creëren van radicaal verschillende vormen. Ze stammen af van het klerikaal Schrift, in dezelfde tijd als het gewone schrift (Han-dynastie), maar xíngshū en cǎoshū werden alleen gebruikt voor persoonlijke notities, en nooit als standaard gebruikt. De stijl van cǎoshū werd zeer gewaardeerd tijdens het bewind van keizer Wu van Han (140-187 n. Chr.).,

voorbeelden van moderne gedrukte stijlen zijn lied uit de drukpers van de Song dynastie, en Sans-serif. Deze worden niet beschouwd als traditionele stijlen, en worden normaal gesproken niet geschreven.

InfluencesEdit

div de japanse, koreaanse en Vietnamese kalligrafie werden sterk beïnvloed door de Chinese kalligrafie., De Japanse, Koreaanse en Vietnamese mensen hebben ook hun eigen specifieke gevoeligheden en stijlen van kalligrafie ontwikkeld, terwijl het opnemen van Chinese invloeden. Bijvoorbeeld, Japanse kalligrafie gaan uit de set van CJK slagen om ook lokale alfabetten zoals hiragana en katakana, met specifieke problemen zoals nieuwe curven en bewegingen, en specifieke materialen (Japans papier, washi 和紙, En Japanse inkt). In het geval van de Koreaanse kalligrafie, de Hangul en het bestaan van de cirkel vereist de creatie van een nieuwe techniek die meestal verwart Chinese kalligrafen., Vietnamese kalligrafie is heel bijzonder, omdat Vietnam het CH N Nôm, een oud Vietnamees schrijfsysteem op basis van Chinese karakters heeft afgeschaft en vervangen door het Latijnse alfabet. De kalligrafische tradities blijven echter behouden.

tijdelijke kalligrafie is een praktijk van water-only kalligrafie op de vloer, die uitdroogt binnen enkele minuten. Deze praktijk wordt vooral gewaardeerd door de nieuwe generatie gepensioneerde Chinezen in openbare parken van China. Deze zullen vaak open studio-winkels in toeristische steden het aanbieden van traditionele Chinese kalligrafie aan toeristen., Naast het schrijven van de naam van de klant, verkopen ze ook fijne borstels als souvenirs en kalksteen gesneden stempels.sinds het einde van de jaren 1980 hebben enkele Chinese kunstenaars traditionele Chinese kalligrafie naar een nieuw gebied vertakt door Chinese karakters met Engelse letters te vermengen; opmerkelijke nieuwe vormen van kalligrafie zijn Xu Bing ’s vierkante kalligrafie en DanNie’ s coolligrafie of cooligrafie.

kalligrafie heeft invloed gehad op het verven van inkt en was, dat met behulp van soortgelijke instrumenten en technieken wordt uitgevoerd., Kalligrafie heeft invloed op de meeste belangrijke kunststijlen in Oost-Azië, met inbegrip van inkt en wassen schilderen, een stijl van de Chinese, Japanse en Koreaanse volledig gebaseerd op kalligrafie.

MongoliaEdit

Mongoolse kalligrafie wordt ook beïnvloed door de Chinese kalligrafie, van gereedschap tot Stijl.

TibetEdit

Tibetaanse kalligrafie staat centraal in de Tibetaanse cultuur. Het script is afgeleid van Indische scripts., De edelen van Tibet, zoals de hoge Lama ‘ s en de inwoners van het Potala paleis, waren meestal capabele kalligrafen. Tibet is al enkele eeuwen een centrum van het boeddhisme, en die religie hecht veel belang aan geschreven woord. Dit zorgt niet voor een groot aantal seculiere stukken, hoewel ze wel bestaan (maar meestal op een of andere manier gerelateerd zijn aan het Tibetaans boeddhisme). Bijna alle hoge religieuze geschriften betroffen kalligrafie, waaronder brieven van de Dalai Lama en andere religieuze en seculiere autoriteiten., Kalligrafie is vooral duidelijk op hun gebedsraderen, hoewel deze kalligrafie werd gesmeed in plaats van geschreven, net als Arabische en Romeinse kalligrafie wordt vaak gevonden op gebouwen. Hoewel oorspronkelijk gedaan met een riet, Tibetaanse kalligrafen gebruiken nu Beitel Pennen en markers ook.

Ethiopia/AbyssiniaEdit

Ethiopische (Abyssinisch) kalligrafie begon met de Ge’ ez script, die epigrafische Zuid-Arabische vervangen in het Koninkrijk Aksum, dat speciaal werd ontwikkeld voor Ethiopische Semitische talen. In de talen die het gebruiken, zoals Amhaars en Tigrinya, wordt het script Fidäl genoemd, wat script of alfabet betekent. De epigrafische Zuid-Arabische letters werden gebruikt voor een paar inscripties in de 8e eeuw, hoewel geen enkele Zuid-Arabische Taal sinds Dmmt.,vroege inscripties in het Ge ‘ez-en Ge’ ez-schrift dateren al uit de 5e eeuw v.Chr., en in een soort proto-Ge ‘ ez geschreven in ESA sinds de 9e eeuw v. Chr. Ge ‘ ez literatuur begint met de kerstening van Ethiopië (en de beschaving van Axum) in de 4e eeuw, tijdens het bewind van Ezana van Axum.

Het Ge ‘ ez-script wordt van links naar rechts gelezen en is aangepast om andere talen te schrijven, meestal ook Semitische. Het meest voorkomende gebruik is voor Amhaars in Ethiopië en Tigrinya in Eritrea en Ethiopië.,

Europadit

HistoryEdit

Westerse kalligrafie is herkenbaar aan het gebruik van het Latijnse schrift. Het Latijnse alfabet verscheen ongeveer 600 v. Chr. in Rome en ontwikkelde zich in de eerste eeuw tot Romeinse keizerlijke kapitelen gesneden op stenen, rustieke kapitelen geschilderd op muren, en Romeinse cursief voor dagelijks gebruik. In de tweede en derde eeuw ontwikkelde zich de unciale belettering stijl., Aangezien het schrijven zich terugtrok in kloosters, werd het unciale schrift geschikter gevonden voor het kopiëren van de Bijbel en andere religieuze teksten. Het waren de kloosters die kalligrafische tradities bewaard tijdens de vierde en vijfde eeuw, toen het Romeinse Rijk viel en Europa ging de Middeleeuwen.op het hoogtepunt van het rijk reikte zijn macht tot Groot-Brittannië; toen het Rijk viel, bleef zijn literaire invloed behouden. De Semi-unciale genereerde de Ierse Semi-unciale, de kleine Angelsaksische. Elke regio ontwikkelde zijn eigen normen naar aanleiding van het belangrijkste klooster van de regio (d.w.z., Merovingisch script, Laon script, Luxeuil script, Visigotisch script, Beneventan script), die meestal cursief en nauwelijks leesbaar zijn.

christelijke kerken bevorderden de ontwikkeling van het schrijven door het productief kopiëren van de Bijbel, het Brevier en andere heilige teksten., Twee verschillende schrijfstijlen bekend als uncial en half-uncial (van het Latijnse “uncia”, of “inch”) ontwikkelden zich uit een verscheidenheid van Romeinse boekhandels. De 7e–9e eeuw in Noord-Europa waren de hoogtijdagen van Keltische verlichte manuscripten, zoals het boek van Durrow, Lindisfarne Evangeliën en het boek van Kells.Karel de grote ‘ s toewijding aan een betere wetenschap resulteerde in de rekrutering van “een menigte van schriftgeleerden”, volgens Alcuin, de abt van York. Alcuin ontwikkelde de stijl die bekend staat als de Caroline of Karolingische minuscule., Het eerste manuscript in deze hand was de Godescalc Evangelistary (voltooid 783)—een evangelieboek geschreven door de schrijver Godescalc. Karolingisch blijft de enige voorouderhand waaruit het moderne boektype afstamt.

In de elfde eeuw evolueerde de Caroline tot het Gotische schrift, dat compacter was en het mogelijk maakte om meer tekst op een pagina te plaatsen.: 72 de gotische kalligrafiestijlen werden dominant in heel Europa; en in 1454, toen Johannes Gutenberg de eerste drukpers in Mainz ontwikkelde, nam hij de gotische stijl over, waardoor het het eerste lettertype werd.,: 141

In de 15e eeuw stimuleerde de herontdekking van oude Karolingische teksten de creatie van de humanistische minuscule of littera antiqua. De 17e eeuw zag het Batarde Schrift uit Frankrijk, en de 18e eeuw zag het Engels schrift verspreid over Europa en de wereld door middel van hun boeken.,in het midden van de jaren 1600 klaagden Franse ambtenaren, overspoeld met documenten die in verschillende handen en verschillende niveaus van vaardigheid waren geschreven, dat veel van dergelijke documenten niet konden worden ontcijferd. Het kantoor van de Financier beperkte vervolgens alle juridische documenten tot drie handen, namelijk de Coulee, de Rhonde, (bekend als Ronde hand in het Engels) en een Speed Hand soms gewoon de Bastarda genoemd.,hoewel er in die tijd veel grote Franse meesters waren, was Louis Barbedor de meest invloedrijke in het voorstellen van deze handen, die rond 1650 Les Ecritures Financière Et Italienne Bastarde Dans leur Naturel publiceerde.met de vernietiging van de camera Apostolica tijdens de plundering van Rome (1527), verhuisde het Capitool voor schrijfmeesters naar Zuid-Frankrijk. In 1600 werd de cursiva vervangen door een technologische verfijning, de cursieve Kanselarij Circumflessa, die op zijn beurt de vader was van de Rhonde en later de Engelse Roundhand.,in Engeland populariseerde Ayres en Banson de Ronde Hand, terwijl Snell bekend staat om zijn reactie daarop en waarschuwingen van terughoudendheid en proportionaliteit. Nog steeds Edward Crocker begon met het publiceren van zijn copybooks 40 jaar voor de bovengenoemde.

Styledit

Heilige westerse kalligrafie heeft enkele unieke kenmerken, zoals de verlichting van de eerste letter van elk boek of hoofdstuk in de Middeleeuwen., Een decoratieve “tapijtpagina” kan voorafgaan aan de literatuur, gevuld met sierlijke, geometrische afbeeldingen van gedurfde dieren. De Lindisfarne evangeliën (715-720 n. Chr.) zijn een vroeg voorbeeld.

zoals bij de Chinese of Islamitische kalligrafie, gebruikte het westerse kalligrafische schrift het gebruik van strikte regels en vormen. Kwaliteit schrijven had een ritme en regelmaat aan de letters, met een “geometrische” volgorde van de lijnen op de pagina. Elk personage had, en heeft vaak nog steeds, een precieze volgorde van de slag.,

In tegenstelling tot een lettertype verhoogt een onregelmatigheid in de grootte, stijl en kleuren van de tekens de esthetische waarde, hoewel de inhoud onleesbaar kan zijn. Veel van de thema ’s en variaties van de hedendaagse westerse kalligrafie zijn te vinden in de pagina’ s van de Heilige Johannes Bijbel. Een bijzonder modern voorbeeld is Timothy Botts ‘ geïllustreerde editie van de Bijbel, met 360 kalligrafische afbeeldingen en een kalligrafisch lettertype.

InfluencesEdit

verschillende andere Westerse stijlen gebruiken dezelfde gereedschappen en praktijken, maar verschillen per tekenset en stilistische voorkeuren.,Voor Slavische belettering verschilt de geschiedenis van het Slavische en dus Russische schrijfsysteem fundamenteel van die van de Latijnse taal. Het evolueerde van de 10e eeuw tot vandaag.

Islamitische werelddit

Perzische kalligrafie was aanwezig in de Perzische regio vóór de islamisering. In het zoroastrianisme werden mooie en heldere geschriften altijd geprezen.,er wordt aangenomen dat het oude Perzische schrift werd uitgevonden door ongeveer 600-500 v.Chr. om monument inscripties te verschaffen voor de Achaemeniden koningen. Deze scripts bestonden uit horizontale, verticale en diagonale nagel-vorm letters, dat is waarom het wordt genoemd “schrift van nagels / spijkerschrift script”(khat-e-mikhi) in het Perzisch. Eeuwen later werden andere scripts zoals” Pahlavi “en” Avestan ” scripts gebruikt in het oude Perzië. Pahlavi was een middel Perzisch schrift ontwikkeld uit het Aramese schrift en werd het officiële schrift van het sassanische rijk (224-651 n.Chr.)., Het Perzisch-Avestaans alfabet (alefbâ Pârsi Avestâyi) werd gecreëerd door Lourenço Menezes D ‘ Almeida en is een alternatief script voor het schrijven van de Perzische en avestaanse talen.

hedendaagse scriptsEdit

De Nasta ‘ liq-stijl is de meest populaire hedendaagse stijl onder de klassieke Perzische kalligrafiescripts; Perzische kalligrafieschrijvers noemen het de “bruid van kalligrafiescripts”. Deze kalligrafie stijl is gebaseerd op zo ‘ n sterke structuur dat het zeer weinig sindsdien is veranderd., Mir Ali Tabrizi had de optimale samenstelling van de letters en grafische regels gevonden, dus het is net verfijnd in de afgelopen zeven eeuwen. Het heeft zeer strikte regels voor de grafische vorm van de letters en voor de combinatie van de letters, woorden, en de samenstelling van het hele kalligrafie stuk.

South AsiaEdit

IndiaEdit

over het onderwerp Indiase kalligrafie schrijft:

aśoka ‘ s edicten (ca. 265-238 v.Chr.) waren toegewijd aan Stone. Deze inscripties zijn stijf en hoekig van vorm. Na de Aśoka stijl van Indic schrijven, twee nieuwe kalligrafische types verschijnen: Kharoṣṭī en Brāhmī., Kharoṣṭī werd gebruikt in de noordwestelijke regio ‘ s van India van de 3e eeuw voor Christus tot de 4e eeuw van het christelijke tijdperk, en het werd gebruikt in Centraal-Azië tot de 8e eeuw.

in veel delen van het oude India werden de inscripties uitgevoerd in met rook behandelde palmbladeren. Deze traditie gaat terug tot meer dan tweeduizend jaar. Zelfs nadat de Indiase talen in de 13e eeuw op papier werden gezet, werden palmbladeren beschouwd als een voorkeursmedium van schrijven vanwege hun lange levensduur (bijna 400 jaar) in vergelijking met papier., Beide zijden van de bladeren werden gebruikt voor het schrijven. Lange rechthoekige stroken werden bovenop elkaar verzameld, gaten werden door alle bladeren geboord, en het boek werd bij elkaar gehouden door een touw. Boeken van deze vervaardiging waren gebruikelijk in Zuidoost-Azië. Het palmblad was een uitstekend oppervlak voor penschrijven, waardoor de delicate belettering die in veel van de scripts van Zuid-Azië wordt gebruikt mogelijk is.

verbrande klei en koper waren een geliefd materiaal voor inscripties., In het noorden van India werd berkenschors al in de 2e eeuw n.Chr. als schrijfoppervlak gebruikt.

NepalEdit

Nepalese kalligrafie wordt voornamelijk gemaakt met behulp van het Ranjana-script. Het schrift zelf, samen met zijn afgeleiden (zoals Lantsa, Phagpa, Kutila) worden gebruikt in Nepal, Tibet, Bhutan, Leh, Mongolië, kust Japan en Korea om “Om mani padme hum” en andere heilige boeddhistische teksten te schrijven, voornamelijk die afgeleid van Sanskriet en Pali.,

Zuidoost-AsiaEdit

PhilippinesEdit

De Filipijnen heeft tal van oude en inheemse scripts gezamenlijk genoemd als Suyat scripts., Verschillende Etno-linguïstische groepen in de Filippijnen voorafgaand aan de Spaanse kolonisatie in de 16e eeuw tot de onafhankelijkheid tijdperk in de 21e eeuw hebben de scripts gebruikt met verschillende media. Tegen het einde van het kolonialisme overleefden slechts vier van de suyat-scripts en worden ze nog steeds gebruikt door bepaalde gemeenschappen in het dagelijks leven. Deze vier scripts zijn Hanunó’o / Hanunoo van het Hanuno’ o Mangyan Volk, Buhid/Buid van het Buhid Mangyan Volk, Tagbanwa script van het Tagbanwa volk, en Palaw ‘an/Pala’ WAN van het Palaw ‘ an Volk., Alle vier de scripts werden ingeschreven in het Unesco Memory of The World programma, onder de naam Philippine Paleographs (Hanunoo, Buid, Tagbanua en Pala ‘ wan), in 1999.

vanwege onenigheid over het kolonialisme hebben veel kunstenaars en culturele experts het gebruik van suyat-scripts die uitgestorven waren als gevolg van Spaanse vervolging nieuw leven ingeblazen., Deze scripts die nieuw leven worden ingeblazen omvatten het Kulitaanse script van het Kapampangan volk, het badlit script van verschillende Visayaanse etnische groepen, het Iniskaya script van het Eskaya volk, het Baybayin script van het Tagalog volk, en het Kur-itan script van het Ilocano volk, onder vele anderen. Vanwege de diversiteit van suyat scripts, worden alle kalligrafie geschreven in suyat scripts gezamenlijk genoemd als Filipijns suyat kalligrafie, hoewel elk van elkaar onderscheiden zijn., Kalligrafie met behulp van het westerse alfabet en het Arabische alfabet komen ook voor in de Filipijnen vanwege het koloniale verleden, maar het westerse alfabet en het Arabische alfabet worden niet beschouwd als suyat, en daarom worden het westerse alfabet en de Arabische kalligrafie niet beschouwd als suyat kalligrafie.

VietnamEdit

Vietnamese kalligrafie, of Thư pháp (書法, letterlijk “de weg van letters of woorden”), gebruikt een verscheidenheid aan scripts, waaronder Chinese karakters, chô Nôm, en de op Latijn gebaseerde quốc ngữ. Historisch gezien, kalligrafen gebruikt de voormalige twee scripts. Vanwege de adoptie van de Latijnse Quốc Ngữ, gebruikt de meeste moderne Vietnamese kalligrafie Romeinse karakters. Traditionele Vietnamese kalligrafie wordt sterk beïnvloed door die van China om historische en geografische redenen., Omdat het deel uitmaakt van de Chinese invloedssfeer, werd het Chinees vaak gebruikt als het geschreven medium van communicatie, en als gevolg daarvan volgt de Vietnamese kalligrafie dus ook de Chinese kalligrafie ‘ s standaard en gebruikt Han karakter scripts in veel van haar geschriften. In de moderne tijd wordt kalligrafie voornamelijk gedaan in het Latijnse Quốc Ngữ schrift, aangezien chố nôm en Chinese karakters grotendeels uit het gebruik zijn gevallen.