ze werden aangekondigd met een historische handdruk op het gazon van het Witte Huis. Drie van hun ondertekenaars wonnen de Nobelprijs voor de vrede. Velen hoopten dat zij een eerste stap waren in de richting van een regeling die een duurzame regionale vrede en een onafhankelijke Palestijnse staat zou garanderen.,maar de Oslo-akkoorden, waarvan de eerste op 13 September 1993 in Washington werd ondertekend door Israël en de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO), worden nu herinnerd als een poging tot vrede, die weliswaar enige voordelen opleverde, maar uiteindelijk faalde.
hoe zijn de akkoorden tot stand gekomen?aan het eind van de jaren tachtig voelden de leiders van zowel Israël als de PLO, de belangrijkste groep die het Palestijnse volk vertegenwoordigde, zich belegerd.,Israël betaalde nog steeds de prijs voor Operation Peace for Galilea, de rampzalige invasie van Libanon van 1982 tot 1985, waarbij duizenden Libanezen en Palestijnen, evenals honderden Israëlische soldaten, werden gedood.tijdens diezelfde oorlog werd de PLO, geleid door zijn voorzitter Yasser Arafat, verdreven uit Libanon, waar het al meer dan tien jaar was, en in ballingschap in Tunesië.,
de VS hadden één voorwaarde: de PLO moest geweld afwijzen en het bestaansrecht van Israël erkennen. Yasser Arafat, die geconfronteerd werd met het verliezen van controle over gebeurtenissen in Palestina, wilde praten
Arafat, die geconfronteerd werd met het vooruitzicht van het verliezen van controle over gebeurtenissen in Palestina, wilde praten. Zijn positie werd versterkt in juli 1988 toen Jordanië, dat voorheen aanspraak had gemaakt op de Westelijke Jordaanoever, zijn administratieve banden verbrak en de ambities van de PLO erkende, zodat het zich kon concentreren op zaken binnen zijn eigen grenzen.,hierdoor werd de PLO de grootste vertegenwoordiger van de Palestijnse belangen in de regio waarmee Israël mogelijk bereid was te onderhandelen.in December 1988 zei Arafat in Stockholm dat de PLO “het bestaan van Israël aanvaardde “en”zijn afwijzing en veroordeling van terrorisme in al zijn vormen verklaarde”.The New York Times meldde dat Arafats verklaring, “die Hij presenteerde als een mijlpaal, onmiddellijk werd ontslagen In Israël en koud werd begroet door de Verenigde Staten”., Shimon Peres, de Israëlische Minister van Buitenlandse Zaken, die later een belangrijke rol zou spelen in de Oslo-onderhandelingen, beschreef de commentaren als een “sluwe oefening in public relations”.
maar Arafat zette aan. Later diezelfde maand, na een toespraak tot de Algemene Vergadering van de VN in Genève, erkende de Palestijnse leider Israël officieel en zag hij af van het gebruik van terrorisme door de PLO.,
Hij ook geaccepteerd VN-Resolutie 242, die is verstreken na de 1967 Arabisch-Israëlische oorlog en riep op tot een intrekking van het Israëlische leger uit de bezette gebieden, het recht van Israël om te bestaan vreedzaam binnen veilige en erkende grenzen en de noodzaak voor een duurzame vredesregeling in het Midden-Oosten., resolutie 338, die na het Arabisch-Israëlische conflict van 1973 opriep tot duurzame vrede, kreeg eveneens de steun van de PLO.
wanneer begonnen Israël en Palestina te praten?de Israëlische premier Yitzhak Shamir en Peres waren al gealarmeerd door de toename van de steun van Hamas en de Islamitische Jihad onder jonge Palestijnen. De PLO zou volgens hen de meest effectieve tussenpersoon zijn.,
De gesprekken hadden één belangrijk gebrek: de PLO werd uitgesloten
De gesprekken hadden één belangrijk gebrek: de PLO werd uitgesloten
De Amerikanen begonnen in December 1988 met de PLO te praten in Tunis, waar de organisatie nu gevestigd was. Dat maakte uiteindelijk de weg vrij voor de Conferentie van Madrid in 1991, die tot doel had degenen die geïnteresseerd waren in het onopgeloste Arabisch-Israëlische conflict bijeen te brengen, dat in de decennia sinds Israël in 1948 zijn onafhankelijkheid had verklaard, was heen en weer geslingerd tussen sprankelende spanning en grootschalig bloedvergieten.
maar Madrid ging niet goed., Op papier zag het er geweldig uit: het werd gehost door de VS en de Sovjet-Unie, de mondiale supermachten sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog, wier eigen vijandige relatie was in het proces van snel en radicaal opnieuw gekalibreerd tegen het einde van de Koude Oorlog en de dreigende ineenstorting van het Sovjet-Rijk.Israël, Jordanië, Libanon, Syrië en een Palestijnse delegatie werden allen uitgenodigd.de gesprekken hadden echter één groot gebrek: de uitsluiting van de PLO, die door Washington was gestraft voor het steunen van Irak tijdens de invasie van Koeweit in 1990., De gesprekken tussen de Palestijnen en de Israëlische Likud-regering verlopen traag. hoe hebben Israël en de PLO de gesprekken weer op de rails gekregen?in juli 1992 werd Yitzhak Rabin van de Labor Party verkozen tot premier van Israël. Gefrustreerd door het tempo van de besprekingen in Madrid, begonnen zijn vertegenwoordigers en de PLO in het geheim rechtstreeks met elkaar te praten om publieke controle te vermijden.voor hun steun richtten zij zich tot Noorwegen, waar de ministers van Buitenlandse Zaken Arafat in de jaren tachtig hadden ontmoet en die sinds de oprichting in 1948 een sterke band met Israël hadden.,weg van politieke druk namen Israëlische en Palestijnse onderhandelaars van December 1992 tot April 1993 deel aan gesprekken onder auspiciën van een onafhankelijke Noorse stichting voor sociaal-wetenschappelijk onderzoek, FAFO.de akkoorden werden op 20 augustus 1993 afgerond: Arafat gaf op 9 September zijn officiële steun in een boodschap aan Rabin, waarin hij het bestaansrecht van Israël en zijn bereidheid om een vreedzame oplossing te zoeken erkende. Arafat ontving een brief van Rabin via het Noorse ministerie van Buitenlandse Zaken.,op 13 September 1993 tekenden Arafat en Rabin het eerste Akkoord van Oslo op het Witte Huis.
wat stond er in het eerste Akkoord van Oslo?het eerste akkoord was bedoeld om een tijdschema op te stellen voor het Palestijns-Israëlische vredesproces., De belangrijkste punten waren onder meer: het Israëlische leger trekt zich terug uit Delen van Gaza en de Westelijke Jordaanoever de oprichting van een Palestijnse interimregering, de Palestijnse nationale autoriteit, om gebieden te beheren die onder haar controle stonden voorwaarden voor Palestijnse verkiezingen Israëlisch-Palestijnse samenwerking op het gebied van energie, hulpbronnen, handel, financiën, communicatie en maatschappelijk welzijn, onder andere de G7-landen starten voor het eerst een economisch ontwikkelingsplan het Palestijnse leiderschap erkende officieel het bestaansrecht van Israël., In ruil daarvoor erkende Israël de PLO als de legitieme vertegenwoordiger van het Palestijnse volk.
nadat het Israëlische leger de delen van de Westelijke Jordaanoever had verlaten en Gaza onder haar controle, aanvankelijk inclusief Gaza en Jericho, de nieuw opgerichte Palestijnse nationale autoriteit (later de Palestijnse Autoriteit genoemd), moest vervolgens het gebied beheren., In ruil daarvoor zouden de Palestijnen afzien van gewelddadig verzet.
wat bleef er buiten het eerste akkoord?
Oslo was bedoeld als uitgangspunt. Gehoopt werd dat het Akkoord het vertrouwen van beide partijen zou bevorderen en dat dit vertrouwen zou leiden tot het sluiten van een tweestatenakkoord.het plan was dat de overeenkomst een looptijd van vijf jaar zou hebben, waarin discussies zouden plaatsvinden over de meest controversiële kwesties, waaronder het recht op terugkeer van Palestijnse vluchtelingen, de bouw van Joodse nederzettingen, de status van Jeruzalem en de grensbeveiliging.,in het eerste akkoord werd geen officiële toezegging gedaan voor een onafhankelijke Palestijnse staat, hoewel er wel voorbereidende stappen werden gezet voor de oprichting van een Palestijnse staat. Arafat mocht terugkeren naar Gaza om de PA te leiden, wat hij uiteindelijk deed in juli 1994.
wat was de reactie op het eerste akkoord?tijdens de ondertekeningsceremonie in Washington verwelkomde de Amerikaanse President Bill Clinton de akkoorden als “het begin van een nieuw tijdperk”, terwijl Rabin verklaarde dat het een “kans op vrede”was.,
Arafat verklaarde: “mijn volk hopen dat deze overeenkomst, die wij vandaag ondertekenen, een tijdperk van vrede, coëxistentie en gelijke rechten zal inluiden.”
maar de akkoorden maakten veel Palestijnen en Israëli ‘ s boos.rechtse Israëli ‘ s waren tegen het sluiten van een overeenkomst met de PLO, die zij als een terroristische organisatie beschouwden., Zij vreesden ook, dat Israëli ‘ s hun aanspraak op land zouden verliezen die zij als een Bijbels recht beschouwden.
Palestijnse reacties waren ook gemengd. Hoewel het akkoord werd gesteund door Fatah – de grootste factie van de PLO – weigerden Hamas, de Islamitische Jihad en het Volksfront voor de bevrijding van Palestina (PFLP) Israël te erkennen, en geloofden dat de overeenkomsten het recht van Palestijnse vluchtelingen zouden verraden om terug te keren naar hun land in Israël.,
als “slechts een ander gezicht in de bezetting”.in reactie op de akkoorden schreef Edward Said, een prominente Palestijnse intellectueel, dat “Israël nog steeds de Westelijke Jordaanoever en Gaza bezet., De belangrijkste overweging in het document is voor de veiligheid van Israël, met geen voor de veiligheid van de Palestijnen tegen Israël’ s invallen”.
Hoe is het tweede akkoord tot stand gekomen?de gesprekken tussen Israëlische en Palestijnse onderhandelaars werden voortgezet., Geleidelijk kwamen zij tot een reeks verwante Interimovereenkomsten: de Overeenkomst van Caïro (4 mei 1994) de Overeenkomst inzake de voorbereidende overdracht van bevoegdheden en verantwoordelijkheden tussen Israël en de PLO ( 29 augustus 1994) Protocol betreffende de verdere overdracht van bevoegdheden en verantwoordelijkheden (27 augustus 1995) deze werden vervolgens verpakt in het tweede Akkoord van Oslo, dat op 24 September 1995 in Taba, Egypte, werd ondertekend. Het plan was dat het zou voortbouwen op de eerste en beide partijen nog dichter bij de onderhandelingen over een permanente regeling zou brengen.,naast het herbevestigen van de in 1993 aangegane verbintenissen, breidde de Raad ook het idee van Palestijns zelfbestuur op de Westelijke Jordaanoever uit, met inbegrip van verkiezingen, en verbond hij het Israëlische leger ertoe zich terug te trekken uit de grote Palestijnse steden, die werden overgedragen aan de Palestijnse controle.,het belangrijkste is dat de Westelijke Jordaanoever werd verdeeld in gebieden die onder economische en veiligheidssamenwerking tussen Israël en de Palestijnse Autoriteit zouden vallen: gebied A: onder PA-controle (voornamelijk gebieden met land die zich concentreren op grote Palestijnse steden) gebied B: onder gezamenlijke Israëlisch-Palestijnse controle Gebied C: onder Israëlische controle (voornamelijk in het oosten van de Westelijke Jordaanoever, nabij de grens met Jordanië) gebieden B en C vertegenwoordigden samen 80% van de totale bevolking van de Westelijke Jordaanoever.West Bank., Op lange termijn was het de bedoeling dat deze gebieden geleidelijk zouden worden overgedragen aan de Palestijnse autoriteiten, maar ze blijven tot op de dag van vandaag onder enig niveau van Israëlische controle.
wat gebeurde er in de nasleep van de akkoorden?de nieuwe regelingen creëerden een nieuwe reeks omstandigheden voor zowel de Israëli ‘ s als de Palestijnen.
maar de overeenkomst liep vast, omdat beide partijen elkaar ervan beschuldigden belangrijke aspecten van de overeenkomsten niet ten uitvoer te leggen.,in februari 1994 werd de Palestijnse woede aangewakkerd door een bloedbad onder 29 gelovigen in de Ibrahimi moskee – ook bekend als de grot van de Patriarchen – in Hebron.,
Maar misschien wel de meest ernstige tegenslag was de moord op Yitzhak Rabin, minder dan twee maanden nadat hij had getekend voor de tweede akkoord, door Yigal Amir, een Joods-Israëlische tegenstelling tot de deals.,Shimon Peres werd premier, maar verloor een volgende verkiezing in juni 1996 van Benjamin Netanyahu, de huidige premier van Israël en een uitgesproken criticus van de akkoorden.verdere pogingen om het proces te hervatten, waaronder het Memorandum van Wye River in 1998 en de top van Camp David in 2000, eindigden zonder een bindende Overeenkomst af te ronden.de Tweede Intifada brak uit in September 2000 en resulteerde in de dood van meer dan 3.000 Palestijnen en bijna 1.000 Israëli ‘ s over een periode van vier en een half jaar.,tegen het einde van 2001, in een omkering van het Oslo-proces, had het Israëlische leger tijdelijk veel van de gebieden heroverd die aan de PA waren overgedragen, onder auspiciën van premier Ariel Sharon, een andere rechtse criticus van de akkoorden.de routekaart voor de Vrede, een nieuwe poging om het proces opnieuw op gang te brengen, werd in 2003 geprobeerd, maar mislukte ook te midden van verder geweld.
Wat gebeurt er nu met het vredesproces in het Midden-Oosten?,Jared Kushner, adviseur en schoonzoon van de Amerikaanse President Donald Trump, begon in juni aan een tournee in het Midden-Oosten om steun te krijgen van regionale leiders om het vredesproces nieuw leven in te blazen. De details van het lang uitgestelde plan van Trump, genaamd “The Deal of the Century”, moeten nog worden aangekondigd.
maar het beleid van de huidige regering heeft de Palestijnse bezorgdheid over een vermeende vooroordeel in het beleid van de VS ten opzichte van Israël alleen maar versterkt.,sinds het aantreden van Trump in 2017, hebben de VS Jeruzalem erkend als de hoofdstad van Israël, hebben ze nauwelijks verhulde steun gegeven voor meer nederzettingen, verzet tegen kritiek op Israël bij de VN en andere internationale organen, en hebben ze ook de VS-steun aan Palestijnse vluchtelingen geschrapt en de kantoren van de PLO in Washington gesloten.,
analisten vertelden MEE dat Israël ervan overtuigd is dat Trump zal niet in de weg staan van zijn belangen en dat de details van de deal al op de grond worden geïmplementeerd. In een recente toespraak, Benjamin Netanyahu klonk een grimmige waarschuwing:”de zwakke crumble, worden afgeslacht en gewist uit de geschiedenis, terwijl de sterke, voor goed of voor kwaad, overleven”.,
Mahmoud Abbas, de voorzitter van de PA, heeft geweigerd onderhandelingen aan te gaan met het vredesteam van Trump, met de woorden: “het is een oneerlijke en bevooroordeelde bemiddelaar.aan Palestijnse zijde wordt elke poging tot vrede ook gehinderd door de scheiding tussen Hamas en Fatah. Hamas, die Gaza controleert, heeft de PA omzeild om een overeenkomst te bespreken met Israël die door Egypte is bemiddeld, ondanks Abbas ‘ bezwaren.,de overeenkomst tussen Hamas en Israël, die nog officieel moet worden bevestigd, zou naar verluidt een staakt-het-vuren van een jaar in het leven roepen en maatregelen nemen om de blokkade van Gaza te verlichten in ruil voor een halt toe te roepen aan de aanvallen vanuit de kust enclave.
Waarom heeft Oslo niet bereikt wat het van plan was te doen?de akkoorden waren slechts bedoeld als een voorloper van een definitieve regeling, waarbij verdere onderhandelingen werden uitgesteld om het vertrouwen tussen Israël en Palestina te herstellen en de kansen werden vergroot dat beide partijen voor het eerst bij elkaar zouden komen.,een deel van de erfenis van de akkoorden blijft bestaan, waaronder het bestaan van de Palestijnse Autoriteit als de grootste internationaal erkende Palestijnse instantie en de verdeling van de Westelijke Jordaanoever in drie zones.
maar de uiteindelijke doelstellingen van de akkoorden werden verijdeld.,Nathan Thrall, projectdirecteur van het Middle East Program van de International Crisis Group, vertelde Middle East Eye dat Oslo geen ingebouwde prikkels had voor Israël om de interimperiode van beperkte Palestijnse autonomie te beëindigen.”Israël kreeg onbeperkte controle over al het land zonder gelijke rechten te hoeven geven aan al zijn inwoners,” zei hij.
dat liet Israël, Thrall toegevoegd, in staat om te vertragen het maken van een van de twee keuzes: een volledige verdeling; of gelijke rechten voor Palestijnen., Nadia Hijab, analist en voorzitter van de Raad van bestuur van het in Washington gevestigde Palestinian Policy Network, ook bekend als Al Shabaka, zei: “de Oslo akkoorden bond de Palestijnen in een nooit eindigend proces van comités en bureaucratie.”
De Oslo akkoorden bond de Palestijnen in een nooit eindigend proces van comités en bureaucratie
-Nadia Hijab, Palestinian Policy Network
het resultaat, zei ze, was een” desastreuze val ” voor de Palestijnen., “De Israëli’ s – inclusief Yitzhak Rabin – maakten vanaf het begin duidelijk dat een soevereine Palestijnse staat niet in de kaart stond.de Palestijnen bevinden zich nu op een van de zwakste punten in hun geschiedenis en de Israëli ‘ s zijn nog meer dan ooit vastbesloten om heel Palestina te koloniseren.”
” Palestijnen hebben geen andere keuze dan hun bronnen van macht opnieuw op te bouwen, zowel binnen Palestina als in ballingschap, om hun rechten te bereiken in welke politieke uitkomst dan ook, één of twee staten.,Johan Jorgen Holst, de Noorse minister van Buitenlandse Zaken en de spil van de onderhandelingen, kreeg een beroerte en overleed in januari 1994. Hij had zich dood gewerkt met het vredesproces, zei zijn vrouw later.de belangrijkste spelers in Oslo, waaronder de drie die de Nobelprijs voor de vrede wonnen – Rabin, Peres en Arafat – zagen nooit de vrede die ze wilden.
Ahmad Nafi heeft verslag uitgebracht aan dit artikel.
Dit artikel is beschikbaar in het Frans Op Middle East Eye French edition.
Geef een reactie