Tennyson ’s Poetry

Complete Text

” Courage!”he said, and pointed towardthe land,
” This mounting wave will roll us shoreward soon.’s middags kwamen ze naar een land waar het altijd middag leek. rondom de kust viel de lome lucht in zwijm, hij ademde als een die een vermoeide droom heeft. boven de vallei stond de maan, en als een neerwaartse rook, viel de slanke stroom langs de klif en pauzeerde en viel didseem.
Een land van stromen!, sommige, zoals een neergaande rook, langzaam droppende sluiers van dunste gazon, gingen wel weg ;sommige wankelende lichtjes en schaduwen braken, terwijl er een schuim onder rolde. ze zagen de glimmende rivier zeewaarts stromen van het binnenste land: ver weg, drie bergtoppen ,drie stille pinakels van oude sneeuw ,stond sunset-flush ‘D: en, dauw’ D met douchedrops, Up-clomb de schaduwrijke dennen boven de geweven kopse., de gecharmeerde zonsondergang bleef laag hangen in het Rode Westen: thro ‘ Mountain clefts the dale werd ver landinwaarts gezien, en het gele omlaag grenst aan palm, en menige kronkelende vallei en Weide, bezet met slanke galingale; een land waar alles altijd hetzelfde lijkt! en rond de kiel met bleke gezichten, donkere gezichten bleek tegen die rooskleurige vlam, kwamen de mild-eyed melancholy Lotos-eters., takken die ze droegen van die betoverde stam, beladen met bloemen en vruchten, waarvan ze elk gaven, maar wie er wel van ontving, en smaak, voor hem leek het gutsen van de Golf ver ver weg te rouwen en te razen op buitenaardse kusten; en als zijn collega sprak, was zijn stem dun, als stemmen uit het graf; en diep in slaap leek hij ‘ d, toch allemaal wakker ,en muziek in zijn oren maakte zijn kloppend hart., ze zetten ze neer op het gele zand, tussen de zon en de maan op de kust; en zoet was het om te dromen van vaderland, van kind, vrouw en slaaf; maar evermore de meeste vermoeide lijken de zee, vermoeide de roeispaan, vermoeide de zwervende velden van onvruchtbaar schuim. toen zei iemand: “We will return no more”; “Our island home is far beyond the wave; we will no longer roam”.”

samenvatting

Odysseus vertelt zijn zeelieden moed te hebben en verzekert hen dat ze snel de kust van hun huis zullen bereiken., In de middag bereiken ze een land “waarin het altijd middag leek” vanwege de lome en rustige sfeer. De zeelieden zien dit “land van beken” met zijn glimmende rivier stroomt naar de zee, zijn drie besneeuwde bergtoppen, en zijn schaduwrijke dennen groeien in de vallei.

de zeevaarders worden begroet door de” mild-eyed melancholyLotos-eters”, wiens donkere gezichten bleek lijken tegen de rooskleurige zonsondergang.Deze Lotos-eters komen met de bloemen en vruchten van de lotos, die ze aanbieden aan Odysseus ‘ zeelieden., Degenen die de Lotos eten voelen zich alsof ze in een diepe slaap zijn gevallen; ze zitten op het gele zand van het eiland en kunnen nauwelijks hun collega ‘ s zien die tot hen spreken, terwijl ze alleen de muziek van hun hartslag in hun oren horen. Hoewel het lief is om te dromen van hun huizen in Ithaca, de lotos maakt ze moe van het dwalen, liever hier te blijven hangen.Iemand die van het Lotos fruit heeft gegeten verkondigt dat hij” niet meer zal terugkeren ” en alle zeelieden beginnen over deze resolutie te zingen om in het land van de Lotos-eters te blijven.,

de rest van het gedicht bestaat uit de acht genummerde stanza’ svan het koorlied van de mariners, die hun besluit uitdrukken om langer te blijven. Ten eerste prijzen ze de zoete en slaapverwekkende muziek van het land van de Lotos-eters, waarbij ze deze muziek vergelijken met bloemblaadjes, dauw, graniet en vermoeide oogleden. In de tweede strofe vragen ze zich af waarom de mens het enige wezen in de natuur is dat moet zwoegen. Ze beweren dat alles wat else in de natuur is in staat om te rusten en stil te blijven, maar de mens wordt gegooid van het ene verdriet naar het andere., De innerlijke geest van de mens vertelt hem dat rust en kalmte de enige vreugde bieden, en toch is hij voorbestemd om zijn hele leven te zwoegen en te zwerven.

in de derde strofe verklaren de zeelieden dat alles in de natuur een levensduur heeft om te bloeien en te vervagen. Als voorbeelden van andere levende dingen die sterven, citeren ze het “vouwblad, dat uiteindelijk geel wordt en naar de aarde drijft, evenals de” volle appel, ” die uiteindelijk op de grond valt,en de bloem, die rijpt en vervaagt., Vervolgens,in de vierde strofe, de zeelieden vragen het doel van een leven van arbeid, omdat niets is cumulatief en dus al onze prestaties leiden nergens toe. Ze vragen wat…zal duren, ” proclamerend dat alles in het leven vluchtig en daarom zinloos is. De zeelieden drukken ook hun verlangen uit naar” lange rust of dood”, wat hen beiden zal bevrijden van een leven van eindeloze arbeid.

het vijfde strofe is een echo van de positieve oproep van het eerste strofe tot luxueuze zelfgenoegzaamheid; de zeelieden verklaren hoe zoet het is om een leven van continue dromen te leven., Ze schetsen een beeld van wat het zou kunnen zijn om de hele dag niets te doen, behalve slapen, dromen, lotos eten, en kijken naar de golven op het strand. Zo ‘ n bestaan zou hen vredig in staat stellen om zich al die individuen te herinneren die ze ooit kenden die nu ofwel begraven zijn (“opgehoopt met een hoopje gras”)of gecremeerd zijn (“twee handvol witte stof, gesloten in een urn van koper!”).in de zesde strofe redeneren de zeelieden dat hun familie ze waarschijnlijk toch vergeten is, en dat hun huizen uit elkaar zijn gevallen, zodat ze net zo goed in het land van de Lotos-eters kunnen blijven en “laat wat gebroken is zo blijven.,”Hoewel zij goede herinneringen hebben aan hunwives en zonen, hebben hun zonen nu toch, na tien jaar vechten in Troje,hun bezittingen geërfd; het zal voor hen alleen maar onnodige verwarring en verstoringen veroorzaken om nu terug te keren. Hun harten zijn Versleten van het vechten tegen oorlogen en het bevaren van de zeeën door middel van de sterrenbeelden, en dus verkiezen ze het ontspannende dood-achtige bestaan van het Land van de Lotos boven de verwarring die een terugkeerhuis zou creëren.