Cesarstwo Bizantyńskie

sama nazwa Byzantine ilustruje błędne przekonania, którym często podlegała historia imperium, ponieważ jego mieszkańcy raczej nie uznaliby tego terminu za odpowiedni dla siebie lub swojego państwa., Ich zdaniem nie było niczym innym jak Imperium Rzymskie, założone na krótko przed początkiem ery chrześcijańskiej z bożej łaski, aby zjednoczyć swój lud w przygotowaniu na przyjście jego syna. Dumni z tego chrześcijańskiego i rzymskiego Dziedzictwa, przekonani, że ich ziemskie imperium tak prawie przypominało niebiański wzór, że nigdy nie może się zmienić, nazywali się Romaioi, czyli Rzymianie. Współcześni historycy zgadzają się z nimi tylko częściowo. Termin Wschodni Rzym trafnie opisywał jednostkę polityczną obejmującą wschodnie prowincje starego Cesarstwa Rzymskiego do 476 roku, kiedy było jeszcze dwóch cesarzy., Ten sam termin może być używany nawet do ostatniej połowy VI wieku, tak długo, jak ludzie nadal działać i myśleć zgodnie z wzorcami Nie w przeciwieństwie do tych panujących we wcześniejszym Cesarstwie Rzymskim. W ciągu tych samych stuleci nastąpiły jednak tak głębokie zmiany w ich kumulacyjnym działaniu, że po VII wieku państwo i społeczeństwo na Wschodzie znacznie różniły się od swoich wcześniejszych form. W celu uznania tego rozróżnienia historycy tradycyjnie opisywali średniowieczne imperium jako Bizantyjskie.,

ten ostatni termin pochodzi od nazwy Bizancjum, noszonej przez Kolonię starożytnej Grecji po europejskiej stronie Bosforu, w połowie drogi między Morzem Śródziemnym a Morzem Czarnym. Miasto ze względu na swoje położenie było naturalnym punktem tranzytowym między Europą a Azją Mniejszą (Anatolią). Odnowiony jako „nowy Rzym” przez cesarza Konstantyna i w 330 roku, został obdarzony przez niego nazwą Konstantynopol, miasto Konstantyna., Pochodzenie z Bizancjum jest sugestywne, ponieważ podkreśla centralny aspekt cywilizacji bizantyjskiej: stopień, w jakim życie administracyjne i intelektualne Imperium znalazło się w Konstantynopolu od 330 do 1453, roku ostatniej i nieudanej obrony miasta pod Xi (lub XII) Konstantynem. Okoliczności ostatniej obrony są również sugestywne, ponieważ w 1453 roku starożytne, średniowieczne i nowoczesne światy wydawały się na krótko spotkać. Ostatni Konstantyn poległ w obronie nowego Rzymu zbudowanego przez pierwszego Konstantyna., Mury, które wytrzymały we wczesnym średniowieczu przeciwko niemieckim, Huńskim, Awarom, Słowianom i Arabom, zostały przełamane w końcu przez Nowoczesną artylerię, w tajemnicach, o których europejscy technicy pouczyli najbardziej udanych najeźdźców z Azji Środkowej: Turków osmańskich.