Rigor mortis, usztywnienie ciała kilka godzin po śmierci, wynika z połączenia dwóch najstarszych definicji śmierci-wstrzymanie bicia serca i wstrzymanie oddychania. Gdy jedna z tych podstawowych funkcji zatrzyma się, komórki ciała tracą dopływ tlenu i nie mogą już wykonywać oddychania tlenowego.
natychmiast po śmierci mięśnie ciała kurczą się w taki sam sposób, jak wtedy, gdy osoba żyje. Mięsień jest utworzony z wiązek długich i wąskich komórek, które mogą obejmować całą długość mięśnia.,
w stanie spoczynku komórki te budują potencjał elektryczny w całej swojej błonie, aktywnie wypompowując jony wapnia. Po otrzymaniu sygnału z neuronu, komórki mięśniowe otwierają kanały wapniowe w błonie komórkowej, a jony wapnia wpadają ze względu na różnicę napięcia między wewnętrzną i zewnętrzną częścią komórki.
jony te oddziałują następnie z włóknami aktyny i miozyny, powodując skurcz mięśni. Mięśnie pozostają w stanie zakontraktowanym, dopóki adenozynotrójfosforan (ATP) nie wiąże się z miozyną, uwalniając włókna miozyny i aktyny od siebie.,
dodatkowo białka błonowe komórek mięśniowych wykorzystują ATP do aktywnego wypompowywania jonów wapnia z komórki, przywracając potencjał błonowy i zapobiegając ponownemu skurczowi jonów wapnia.
ATP składa się z trzech grup fosforanowych, rybozy i adeniny.
podczas zatrzymania oddychania i krążenia komórki mięśniowe nie mają tlenu i dlatego nie mogą używać oddychania tlenowego do efektywnego wytwarzania ATP., Oddychanie trwa beztlenowo na początku, ale komórki mięśniowe ostatecznie stają się tak krótkie na ATP, że włókna miozyny i aktyny nie mogą uwolnić się ze stanu zakontraktowanego, a jony wapnia nie mogą być wypompowane z powrotem z komórki mięśniowej.
nie mogąc uwolnić skurczu, wszystkie mięśnie ciała pozostają napięte, powodując stężenie pośmiertne.
Dodaj komentarz