Streszczenie
przewlekła aktywna infekcja wirusem Epsteina-Barra (Caebv) jest chorobą o wysokiej śmiertelności i wysokiej zachorowalności. W celu wyjaśnienia czynników prognostycznych przeprowadzono krajowe badanie w Japonii i przeanalizowano dane dotyczące 82 pacjentów spełniających kryteria CAEBV. Spośród tych 82 pacjentów 47 przeżyło, a 35 zmarło., Analiza wielowymiarowa wykazała, że tromobocytopenia i wiek w momencie wystąpienia choroby były skorelowane ze śmiertelnością. Prawdopodobieństwo przeżycia po 5 latach wynosiło 0,45 u pacjentów starszych (wiek początkowy, ⩾8 lat), 0,94 u pacjentów młodszych (P<.001), 0, 38 dla pacjentów z małopłytkowością (liczba płytek krwi <12×10 4 płytek/µL w momencie rozpoznania) i 0, 76 dla pacjentów bez małopłytkowości (P=.01). Ponadto, pacjenci z infekcją limfocytów T przez EBV mieli krótszy czas przeżycia niż pacjenci z infekcją komórek naturalnych zabójców (prawdopodobieństwo 5-letniego przeżycia, 0.,59 vs. 0.87; P<.009). Pacjenci z CAEBV z późnym początkiem choroby, małopłytkowością i zakażeniem limfocytami T mieli znacznie gorsze wyniki
wirus Epsteina-Barr (EBV) jest wszechobecnym wirusem; większość osób jest zakażonych EBV we wczesnej dorosłości. Pierwotne zakażenie EBV jest zwykle bezobjawowe, ale czasami przechodzi w mononukleozę zakaźną, która ustępuje samoistnie po pojawieniu się odporności swoistej EBV . EBV powoduje przewlekłe infekcje u gospodarzy pozornie odpornych ., Przewlekła aktywna infekcja EBV (CAEBV) charakteryzuje się przewlekłymi lub nawracającymi zakaźnymi objawami przypominającymi mononukleozę, które utrzymują się przez długi czas oraz nietypowym wzorem przeciwciał anty-EBV . Pacjenci z CAEBV mają wysokie miano wirusa we krwi obwodowej . CAEBV jest chorobą o wysokiej śmiertelności i wysokiej zachorowalności z zagrażającymi życiu powikłaniami . Ostatnie badania wykazały, że ekspansja klonalna limfocytów T zakażonych EBV i komórek NK odgrywa kluczową rolę w patogenezie caebv
schematy leczenia CAEBV nie zostały jeszcze ustalone., Leki przeciwwirusowe lub immunomodulujące, takie jak acyklowir, gancyklowir, vidarabina, interferon-α i interleukina-2, były badane z ograniczonym powodzeniem u pacjentów z CAEBV. U pacjentów z zaawansowanym CAEBV zaproponowano immunochemioterapię, która obejmuje etopozyd, steroidy i cyklosporynę A, chociaż nie ma dowodów na skuteczność takich terapii. Ostatnio odnotowano skuteczne leczenie CAEBV przez allogeniczne przeszczepienie szpiku kostnego . Jednak przeszczepienie hematopoetycznych komórek macierzystych stanowi znaczne ryzyko dla biorców., Dlatego przeszczep jest wskazany tylko u pacjentów ze złym rokowaniem
celem tego badania było wyjaśnienie czynników rokowania i prognostycznych dla CAEBV, aby ułatwić lepsze wybory leczenia. Przeprowadziliśmy krajowe badanie CAEBV w Japonii i znaleźliśmy 82 pacjentów spełniających kryteria CAEBV. Analizowano i porównywano dane kliniczne i laboratoryjne pacjentów żyjących i zmarłych z CAEBV. Wykorzystując analizę regresji wielowymiarowej, pokazaliśmy, że wiek w momencie wystąpienia choroby i małopłytkowość były związane z rokowaniem., Ponadto wykazaliśmy, że pacjenci z zakażeniem limfocytami T przez EBV mieli krótszy czas przeżycia niż pacjenci z zakażeniem komórkami NK
pacjenci i metody
zbieranie danych w styczniu 2001 r.kwestionariusz opracowany przez Japońskie Stowarzyszenie Badań nad wirusem Epsteina-Barr i chorobami pokrewnymi został wysłany do 953 oddziałów Hematologii, pediatrii, dermatologii i otorynolaryngologii w celu oceny liczby pacjentów z podejrzeniem CAEBV w Japonii., Oddziały te zostały wybrane, aby objąć większość trzeciorzędowych placówek medycznych, w których pacjenci z CAEBV poddawani są leczeniu. Respondenci zostali poproszeni o uwzględnienie zarówno żywych, jak i zmarłych pacjentów, u których zdiagnozowano CAEBV po 1990 roku. W odpowiedziach kwestionariuszy pierwotnych zgłoszono łącznie 164 pacjentów. Następnie do każdego oddziału wysłano drugi kwestionariusz, który dotyczył dopasowanych pacjentów i szukał szczegółowych danych klinicznych i laboratoryjnych., Drugi kwestionariusz wymagał danych na temat historii rodzinnej i medycznej, wieku w momencie wystąpienia choroby, oznak, objawów, powikłań, danych laboratoryjnych w momencie rozpoznania, przeciwciał swoistych EBV, obciążenia wirusem, komórek zakażonych EBV, klonalności EBV, serostatus ludzkiego wirusa niedoboru odporności (HIV), analizy markerów powierzchni na komórkach krwi obwodowej, badania cytogenetycznego, odpowiedzi mitogenu limfocytów, HLA, stosowanych terapii i wyników. Komórki zakażone EBV zidentyfikowano za pomocą ilościowej reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR) lub hybrydyzacji in situ z wykorzystaniem komórek frakcjonowanych ., Frakcjonowanie odbywało się za pomocą sortowania elektrycznego lub magnetycznego . Klonalność EBV została określona za pomocą Południowego rozmazywania, przy użyciu terminalowej sondy powtarzalnej ., Ogółem zgłoszono 118 pacjentów (efektywny wskaźnik odpowiedzi na leczenie wynoszący 72%) uznanych za odpowiednie do dalszych badań
definicja przypadku aebv została zdefiniowana zgodnie z następującymi kryteriami, które zostały nieznacznie zmodyfikowane w stosunku do opisanych w innym miejscu : (1) Czas trwania choroby ⩾3 miesiące (choroba lub objawy związane z EBV, w tym gorączka, uporczywe zapalenie wątroby, rozległa limfadenopatia, hepatosplenomegalia, pancytopenia, zapalenie błony naczyniowej oka, śródmiąższowe zapalenie płuc, hydroa vacciniforme i nadwrażliwość na ukąszenia komarów); (2) zwiększona ilość EBV lub rażąco nieprawidłowy poziom przeciwciał EBV., Dodatni dla pacjenta czynnik ⩾1 w każdej kategorii, u której ma być rozpoznany CAEBV: wykrywanie DNA EBV w tkankach lub krwi obwodowej przez hybrydyzację Southern blot; kodowane przez EBV małe komórki RNA 1-Dodatnie w zakażonych tkankach lub krwi obwodowej; >102.,5 kopii / µg DNA EBV w komórkach jednojądrzastych krwi obwodowej; i rażąco nieprawidłowe poziomy przeciwciał EBV; oraz (3) Brak dowodów na wcześniejsze zaburzenia immunologiczne lub inne niedawne zakażenie, które mogłyby wyjaśnić obserwowany stan
wszystkie kwestionariusze zostały dokładnie sprawdzone przez członków Japońskiego Stowarzyszenia Badań nad wirusem Epsteina-Barr i chorobami pokrewnymi., Pacjenci, u których nie można było określić obecności CAEBV (36 pacjentów), zostali wykluczeni z dalszej analizy, a łącznie 82 pacjentów włączono do tego badania
Analiza Statystycznaanaliza statystyczna została przeprowadzona przy użyciu oprogramowania StatView (vers. 5.0; SAS Institute). Do porównania średnich wartości danych klinicznych i laboratoryjnych dla każdej grupy wykorzystano 2-stopniowy test t Studenta. Do analizy jednostkowej użyto testu Fisher ' a dokładnego lub χ2 do porównania zmiennych kategorycznych. Do analizy wielowymiarowej wykorzystano analizę regresji logistycznej., Prawdopodobieństwo przeżycia oszacowano metodą Kaplana-Meiera. Dane dotyczące pacjentów po przeszczepieniu hematopoetycznych komórek macierzystych zostały ocenzurowane w czasie przeszczepienia. Różnice między 2 grupami poddano testowi log-rank. P<.Uznano, że wyniki 05 są istotne statystycznie
Epidemiologicznew sumie do badania włączono 82 pacjentów z CAEBV (42 mężczyzn i 40 kobiet). Wiek w momencie wystąpienia choroby wahał się od 9 miesięcy do 53 lat (średnio 11,3 lat)., Spośród 82 pacjentów 47 nadal żyło po 8 miesiącach do 18 lat obserwacji (średnio 6,4 roku). 35 pacjentów (43%) zmarło po okresie przeżycia wynoszącym od 5 miesięcy do 12 lat po wystąpieniu CAEBV (średnio 4,3 roku). Przyczyny zgonów obejmowały powikłania związane z przeszczepieniem (n = 7), chłoniak złośliwy (N=6), krwawienie z przewodu pokarmowego/perforacja (N=6), niewydolność wątroby (n=3), Zespół hemofagocytarny (n=3), białaczka (n=2), niewydolność wielonarządowa (N=2), nieznana (N=2) i inne (n=4). Szesnastu pacjentów zostało poddanych hematopoetycznemu przeszczepowi komórek macierzystych., Osiem z 16 żyło po 4-41 miesiącach remisji. Jeden pacjent nawrócił się i zmarł wkrótce potem. Pozostałych 7 pacjentów zmarło z powodu powikłań związanych z przeszczepem, które zostały zdefiniowane jako powikłania, które wystąpiły w ciągu 60 dni od przeszczepu i uznano je za związane z przeszczepem, a nie z samą chorobą. Powikłania związane z przeszczepem obejmowały posocznicę (n=2), chorobę zakrzepowo-zatorową (N=1), chorobę przeszczep przeciwko gospodarzowi (N=1), mikroangiopatię zakrzepową (n=1), zapalenie płuc (n=1) i obrzęk płuc (n=1)., U 81 pacjentów z mianem przeciwciał związanych z EBV nie stwierdzono znamiennych lub częstych badań rodzinnych lub medycznych. Wskaźniki dodatniości i miana przeciwciał przedstawiono w tabeli 1. Wszyscy badani pacjenci nie mieli przeciwciał HIV., Analizę markerów powierzchniowych przeprowadzono u 74 pacjentów: 3 pacjentów miało wysoką liczbę komórek CD4+ (zdefiniowaną jako >70% limfocytów); 5 pacjentów miało wysoką liczbę komórek CD8+ (zdefiniowaną jako >50% limfocytów); a 15 pacjentów miało wysoką liczbę komórek CD56+ (zdefiniowaną jako >50% limfocytów); 1d588896e0 ” > 50% limfocytów). Odpowiedź na mitogen limfocytów oceniono u 34 pacjentów, z których 32 (94%) odpowiedzi mieściły się w zakresie wartości prawidłowych. Miano wirusa mierzono u 60 pacjentów za pomocą ilościowego PCR lub hybrydyzacji in situ., Dane dotyczące liczby wirusów we krwi obwodowej podsumowano w tabeli 2. Wszyscy badani pacjenci wykazywali wysokie miano wirusa i spełniali kryterium ⩾1 opisane w definicji przypadku. Jednak wartości obciążenia wirusem były zmienne i trudne do porównania, ponieważ różne metody analityczne były używane z różnych źródeł próbek. Klonalność EBV analizowano u 54 pacjentów, z których 41 (76%) było monoklonalnych, 7 (13%) było oligoklonalnych, a 6 (11%) było poliklonalnych., Komórki zakażone EBV były następujące: komórki T (n=38 pacjentów), komórki NK (N=27), komórki B (N=2), połączone komórki T i NK (N=3), niesklasyfikowane (N=4) i niezaklasyfikowane (N=8). Chociaż niektórzy pacjenci wykazywali mieszane rodowody, ogólnie pacjentów można podzielić na 2 grupy: pacjentów z zakażeniem limfocytami T (typ limfocytów T; n=38) i pacjentów z zakażeniem komórkami NK (typ komórek NK; n=27). U 2 pacjentów z zakażeniem limfocytów B wystąpiły typowe objawy i progresja CAEBV i spełniono kryteria choroby.,nce przeciwciał związanych z wirusem Epsteina-Barr w diagnostyce zakażenia
obecność przeciwciał związanych z wirusem Epsteina–Barr w diagnostyce zakażenia
obciążenie wirusem Epsteina-Barr (EBV) we krwi obwodowej
obciążenie wirusem Epsteina–Barr (EBV) we krwi obwodowej
czynniki ryzyka Śmiertelności82 pacjentów podzielono na pacjentów żywych (N=47) i zmarłych (N=35), porównano charakterystykę kliniczną i laboratoryjną tych grup., Porównanie danych laboratoryjnych w momencie rozpoznania przedstawiono w tabeli 3. Zmarli pacjenci mieli mniejszą liczbę białych krwinek, czerwonych krwinek i płytek krwi. U żywych pacjentów stężenie IgE było wyższe niż u zmarłych pacjentów., różnice mian transaminaz w surowicy, dehydrogenazy mleczanowej i przeciwciał związanych z EBV pomiędzy 2 grupami w momencie rozpoznania
porównanie danych laboratoryjnych w momencie rozpoznania przewlekłego czynnego zakażenia wirusem Epsteina-Barr pomiędzy żywymi i zmarłymi pacjentami
porównanie danych laboratoryjnych w momencie rozpoznania przewlekłego czynnego zakażenia wirusem Epsteina-Barr
oceniliśmy również czynniki związane z śmiertelnością, wykorzystując analizy jedno-i wielowymiarowe., Najpierw zbadano zagrażające życiu powikłania. Chociaż prawie wszystkie powikłania były istotnie związane ze zwiększonym ryzykiem śmiertelności w wyniku analizy wieloczynnikowej, analiza wielowymiarowa wykazała, że owrzodzenie/perforacja przewodu pokarmowego (iloraz szans, 11,3; 95% przedział ufności, 1,06-120; P=.02) i powikłań kardiologicznych (tętniaki wieńcowe lub zapalenie mięśnia sercowego; OR, 7,7; 95% CI, 1,25–47,1; P=.02) były związane ze śmiercią. Jednak uznaliśmy, że te powikłania były nieodpowiednie jako czynniki prognostyczne, ponieważ rozwijają się późno w chorobie., W rzeczywistości owrzodzenie/perforacja przewodu pokarmowego jest jedną z najczęstszych przyczyn śmierci wśród pacjentów z CAEBV. Patogeneza owrzodzenia/perforacji przewodu pokarmowego jest niejasna i może być niejednorodna., U 1 pacjenta z owrzodzeniem jejunowym i perforacją patologiczne wyniki wykazały, że zakażone EBV limfocyty T naciekały blaszką propria błony śluzowej, co wskazuje na bezpośrednią inwazję komórek zakażonych EBV
następnie oceniliśmy czynniki, które były obecne w momencie rozpoznania lub które nie zmieniły się później, które obejmowały główne objawy przedmiotowe i podmiotowe, dane laboratoryjne w momencie rozpoznania, wiek w momencie wystąpienia choroby, przeciwciała specyficzne dla EBV, komórki zakażone EBV, klonalność EBV i typ HLA., Analiza jednostkowa wykazała, że zaburzenia czynności wątroby, małopłytkowość, gorączka, powiększenie śledziony, niedokrwistość i wiek wystąpienia choroby korelowały znacząco ze zwiększonym ryzykiem śmiertelności (Tabela 4). Pacjenci z infekcjami limfocytów T mieli tendencję do gorszych rokowań. Z drugiej strony, u pacjentów z zakażeniem komórek NK i nadwrażliwością na ukąszenia komarów wyniki były na ogół lepsze. Co ciekawe, monoklonalność EBV nie korelowała ze zwiększonym ryzykiem śmiertelności., 6 czynników, które były związane ze śmiertelnością w wyniku analizy jednowymiarowej, poddano dalszej analizie wielowymiarowej analizy regresji logistycznej.,ction–associated mortality
jednowymiarowa analiza czynników związanych z zakażeniem przewlekłym wirusem Epsteina-Barr (EBV) śmiertelność związana z zakażeniem
Wielowymiarowa analiza czynników związanych z zakażeniem wirusem Epsteina–Barr śmiertelność związana z zakażeniem
wieloczynnikowa analiza czynników związanych ze śmiertelnością związaną z zakażeniem wirusem Epsteina-Barr
prawdopodobieństwo przeżycia u 82 pacjentów z caebv przedstawiono na rycinie 1a., Współczynniki przeżycia porównano pomiędzy pacjentami, u których występowały lub nie występowały czynniki ryzyka zidentyfikowane w analizie wielowymiarowej. W porównaniu z wiekiem na początku choroby ,jako granicę między młodszymi i starszymi grupami wybrano „8 lat”, ponieważ największe różnice w 5-letnim przeżywalności występowały na tym poziomie. Podobnie, 12×10 4 płytek/µL wybrano jako odcięcia dla porównań liczby płytek krwi. U pacjentów z późnym początkiem choroby (wiek wystąpienia choroby > 8 lat) czas przeżycia był znacząco skrócony (rycina 1B). Prawdopodobieństwo 5-letniego przeżycia wynosiło 0,45±0.,09 dla pacjentów starszych i 0, 94±0, 04 dla pacjentów młodszych. U pacjentów z trombocytopenią (liczba płytek krwi <12×10 4 płytek/µL) czas przeżycia był znacznie niższy (rycina 1C). Niedawno donosiliśmy o wynikach badania na małą skalę, w którym pacjenci z CAEBV typu T mieli krótszy czas przeżycia w porównaniu z pacjentami z CAEBV typu NK . W celu potwierdzenia tego wyniku porównano prawdopodobieństwo przeżycia u pacjentów z limfocytami T i z limfocytami NK CAEBV (rycina 1D)., Po raz kolejny przeżycie pacjentów z CAEBV typu T było istotnie niższe w porównaniu z przeżyciem pacjentów z CAEBV typu NK
prawdopodobieństwo przeżycia obliczone na podstawie szacunków Kaplana-Meiera. A wszyscy pacjenci (n=82); prawdopodobieństwo przeżycia po 5 i 10 latach wynosiło odpowiednio 0,68±0,06 i 0,58±0,07. B porównanie pomiędzy pacjentami w wieku ⩾8 lat od początku choroby (n=45) i pacjentami w wieku <8 lat od początku choroby (n=37); prawdopodobieństwo przeżycia po 5 latach wynosiło 0, 45±0, 09 dla pacjentów starszych i 0, 94±0.,04 dla młodszych pacjentów (p<.001). C porównanie pacjentów z małopłytkowością (liczba płytek krwi <12×10 4 płytki/µL w momencie rozpoznania; n=59) i pacjentów bez małopłytkowości (liczba płytek krwi ⩾12×10 4 płytki/µL; n=20): prawdopodobieństwo przeżycia po 5 latach wynosiło 0,38±0,13 dla pacjentów z małopłytkowością i 0,76±0,06 dla pacjentów bez małopłytkowości (P=.001). D porównanie pacjentów z chorobą typu T (n=38) i pacjentów z chorobą typu NK (N=27); prawdopodobieństwo przeżycia po 5 latach wynosiło 0,59±0.,09 dla pacjentów z chorobą typu T oraz 0,87±0,07 dla pacjentów z chorobą typu NK (P=.009)
prawdopodobieństwo przeżycia obliczone na podstawie szacunków Kaplana-Meiera. A wszyscy pacjenci (n=82); prawdopodobieństwo przeżycia po 5 i 10 latach wynosiło odpowiednio 0,68±0,06 i 0,58±0,07. B porównanie pomiędzy pacjentami w wieku ⩾8 lat od początku choroby (n=45) i pacjentami w wieku <8 lat od początku choroby (n=37); prawdopodobieństwo przeżycia po 5 latach wynosiło 0, 45±0, 09 dla pacjentów starszych i 0, 94±0.,04 dla młodszych pacjentów (p<.001). C porównanie pacjentów z małopłytkowością (liczba płytek krwi <12×10 4 płytki/µL w momencie rozpoznania; n=59) i pacjentów bez małopłytkowości (liczba płytek krwi ⩾12×10 4 płytki/µL; n=20): prawdopodobieństwo przeżycia po 5 latach wynosiło 0,38±0,13 dla pacjentów z małopłytkowością i 0,76±0,06 dla pacjentów bez małopłytkowości (P=.001). D porównanie pacjentów z chorobą typu T (n=38) i pacjentów z chorobą typu NK (N=27); prawdopodobieństwo przeżycia po 5 latach wynosiło 0,59±0.,09 dla pacjentów z chorobą typu T oraz 0,87±0,07 dla pacjentów z chorobą typu NK (P=.009)
dyskusja
jest to drugie krajowe badanie CAEBV przeprowadzone w Japonii. Pierwsze badanie, które zostało przeprowadzone w 1989 roku i zgłoszone przez Ishihara et al. , składał się tylko z przypadków CAEBV, które wystąpiły u dzieci. W badaniu tym opisano kliniczne i laboratoryjne cechy CAEBV i wykazano, że choroba charakteryzowała się wysoką śmiertelnością i wysoką zachorowalnością z zagrażającymi życiu powikłaniami., Obecne (drugie) badanie obejmowało przypadki zakażenia CAEBV, które zdiagnozowano po 1990 r. i obejmowało przypadki CAEBV zarówno u dzieci, jak i dorosłych. Cechy kliniczne CAEBV zmieniły się w ciągu dekady, która upłynęła między tymi dwoma badaniami, co jest prawdopodobnie wynikiem wzrostu czułości wykrywania. Rzeczywiście, częstość występowania głównych objawów w tym badaniu różni się nieco od pierwszego badania., Ostatnio donoszono o przypadkach CAEBV, w których nie było większego zaangażowania narządów i w których obserwowano tylko objawy skórne, takie jak nadwrażliwość na ukąszenia komarów lub wykwity podobne do hydroa vacciniforme . Wydaje się, że ostatnie zmiany w wykrywaniu genomów wirusowych i ilościowym określaniu obciążenia wirusem rozszerzyły nasze zrozumienie choroby
patogeneza CAEBV jest niejasna. Istnieją jednak dowody na to, że ekspansja klonalna komórek T lub NK zakażonych EBV może być związana z rozwojem CAEBV ., Niedawno pokazaliśmy, że większość pacjentów z CAEBV miała albo typ komórek T lub NK i że te 2 typy mają różne cechy kliniczne i laboratoryjne . Choroba typu T charakteryzowała się gorączką i wysokimi mianami przeciwciał związanych z EBV, natomiast nadwrażliwość na ukąszenia komarów i wysokie stężenia IgE obserwowano u pacjentów z chorobą typu NK., Wysokie stężenia IgE i wysoka częstość występowania nadwrażliwości na ukąszenia komarów zaobserwowano u żyjących pacjentów w tym badaniu, co najwyraźniej odzwierciedla bardziej korzystne rokowanie pacjentów z komórkami typu NK
pozostaje niejasne, czy te 2 objawy choroby reprezentują różne podmioty, czy po prostu wydają się być różne ze względu na charakter zakażonych komórek . Niemniej jednak ekspansja komórek T lub NK zakażonych EBV może mieć kluczowe znaczenie dla patogenezy CAEBV, ponieważ zdecydowana większość pacjentów z CAEBV należy do grupy komórek typu T lub NK., Co ciekawe, wiele dokumentów dotyczących CAEBV pochodzi z Japonii. Genetyczne podłoże Japończyków może być związane z funkcjami swoistych lub niespecyficznych limfocytów, które pozwalają na ekspansję zakażonych EBV komórek T lub NK. Warto zauważyć, że zespół hemofagocytarny związany z EBV, w którym kluczową rolę odgrywa infekcja limfocytów T EBV, był często zgłaszany w Azji Wschodniej . Z drugiej strony, CAEBV na półkuli zachodniej może nie zawsze być związane z ekspansją zakażonych EBV komórek T lub NK., CAEBV na półkuli zachodniej jest zwykle łagodniejszy niż CAEBV w Japonii . CAEBV w Japonii może być inną jednostką niż CAEBV na Zachodzie; jeśli tak, lepiej nazwać chorobę japońską „ciężką przewlekłą aktywną infekcją EBV „lub” chorobą limfoproliferacyjną komórek T/NK związaną z EBV ”
rodzaje leczenia mogą mieć pewien wpływ na wynik choroby CAEBV. Jednakże w niniejszym badaniu każdemu pacjentowi podawano wiele metod leczenia; schematy te nie były standaryzowane, ponieważ badanie to przeprowadzono w wielu ośrodkach i w sposób retrospektywny., Dlatego nie mogliśmy analizować rodzajów leczenia stosowanych u pacjentów w tym badaniu. W przypadku śmiertelności pacjentów z CAEBV zidentyfikowaliśmy kilka czynników ryzyka, które zostały określone w momencie diagnozy lub które nie zmieniły się później. Informacje te są szczególnie ważne przy wyborze konkretnych zabiegów. Przeszczepienie hematopoetycznych komórek macierzystych, które uważa się za skuteczne w leczeniu CAEBV, stanowi znaczne ryzyko dla pacjenta. W rzeczywistości 7 z 16 pacjentów, którzy przeszli przeszczep, zmarło z powikłań związanych z przeszczepem., Pacjenci z CAEBV mogą mieć większe ryzyko powikłań związanych z przeszczepem, ponieważ często cierpią z powodu niewydolności wielonarządowej i powikłań zagrażających życiu . Jeśli chodzi o powikłania związane z transplantacją, choroba żylno-okluzyjna jest wielkim problemem, ponieważ większość pacjentów z CAEBV ma przewlekłe zapalenie wątroby, jak pokazano w tym badaniu. Niemniej jednak, pacjenci ze złym rokowaniem wymagają agresywnych terapii w celu zmniejszenia lub wyeliminowania zakażonych EBV komórek T lub NK. Transplantacja hematopoetycznych komórek macierzystych stała się znacznie bezpieczniejsza w ostatnich latach., Co więcej, wynik przeszczepu może ulec poprawie, jeśli procedura została wdrożona przed pogorszeniem się stanu pacjenta. Na podstawie naszych danych proponujemy, aby agresywne leczenie, takie jak przeszczepienie hematopoetycznych komórek macierzystych, należało rozważyć u pacjentów, którzy mają: wiek na początku choroby ⩾8 lat, zakażenie limfocytów T lub małopłytkowość (liczba płytek krwi <12×10 4 płytki krwi / µL)., Ponadto, wrzód/perforacja przewodu pokarmowego i powikłania kardiologiczne są czynnikami ryzyka śmiertelności, chociaż w czasie, gdy komplikacje te stają się widoczne, może być za późno na sformułowanie strategii leczenia. Aby potwierdzić skuteczność transplantacji i ustanowić bezpieczniejsze Schematy kondycjonowania, potrzebne są badania prospektywne, w których oceniane są większe populacje pacjentów z CAEBV
podziękowania
Dziękujemy Stephenowi E. Strausowi (National Institutes of Health) za krytyczną lekturę manuskryptu., Jesteśmy wdzięczni wszystkim klinicystom, którzy uprzejmie dostarczyli dane kliniczne i laboratoryjne dla pacjentów
,
.
.
,
.
.
,
,
4 wyd.
(str.,
–
w)
.
,
,
, vol.
(pg.
–
)
,
,
,
,
.,
,
,
, vol.
(pg.
–
)
.
z
z
z, Tom.
(str.,
-tag
w)
I
.
z
z
z, Tom.
(PG.
–
w)
,
,
, ze wsp.,
,
,
, t.
(pg.
–
)
,
,
itp., Przewlekłe zakażenie wirusem Epsteina-Barra związane z gorączką i śródmiąższowym zapaleniem płuc: cechy kliniczne i serologiczne oraz odpowiedź na chemioterapię przeciwwirusową
,
,
, vol.
s (PG.
–
w)
,
,
, ze wsp.,
,
,
, vol.
(PG.
–
w)
,
,
, ze wsp.,
,
,
, vol.
(pg.
–
)
,
,
,
,
.,
,
,
, vol.
s (PG.
–
w)
,
,
, ze wsp.
z
z
z, objętość.
(str.,
–
)
,
,
,
,
.
,
,
, vol.
(str.,
-tag
w)
.
,
,
, vol.
(str.,
–
)
,
,
,
,
.
,
,
, vol.
(str.,
-tag
w)
,
,
, ze wsp.
z
z
z, objętość.
(str.,
C-
C)
,
,
, ze wsp.
z
z
, wół.
(str.,
–
)
,
,
, et al.
,
,
, vol.
(str.,
-tag
w)
,
,
, ze wsp.
z
z
z, objętość.
(str.,
-tag
w)
,
,
, ze wsp.
z
z
s, objętość.
(str.,
–
)
,
,
,
,
. Przewlekła aktywna infekcja wirusowa Epsteina-Barra u dzieci w Japonii
,
,
, vol.
(str.,
–
)
,
,
,
,
.
,
,
, vol.
(str.,
–
w)
,
,
ze wsp.
z
z
z, Tom.
(str.,
–
)
,
,
,
,
.
z
z
z, objętość.,
s (PG.
–
w)
,
,
, ze wsp.
z
z
z, objętość.
(str.,
C-
C)
,
,
ze wsp.
z
z
z, objętość.
(str.,
–
)
,
div>
,
, et al.
,
,
, vol.
(str.,
-tag
w)
,
,
, ze wsp.
z
z tagiem
z, objętość.
(str.,
–
)
,
,
,
,
.
,
,
, vol.
(str.,
–
)
,
,
, et al.
,
,
, vol.
(str.,
–
)
,
,
, et al.
,
,
, vol.
(str.,
–
)
przedstawione częściowo: 10. Międzynarodowe Sympozjum na temat wirusa Epsteina-Barra i powiązanych chorób złośliwych, Cairns Sunrise, Australia, 16-21 lipca 2002 r. (streszczenie 127)
Dodaj komentarz