uzębienie i siła zgryzuedytuj
Kluczowe cechy czaszki i uzębienia wilka
w porównaniu z uzębieniem członków rodzaju Canis, Dire wolf był uważany za najbardziej ewolucyjnie wywodzącego się (Advanced)-gatunek wilka z Ameryki Północnej., Dire wolf może być zidentyfikowany oddzielnie od wszystkich innych gatunków Canis przez posiadanie: „P2 z tylnym guzkiem; P3 z dwoma tylnymi guzkami; M1 z mestascylidem, entocristed, entoconulid i poprzecznym grzebieniem rozciągającym się od metaconidu do półki hiperkonu; M2 z entocristed i entoconulid.,”
badanie szacunkowej siły zgryzu na psich zębach dużej próbki żywych i kopalnych drapieżników ssaków, po dostosowaniu do masy ciała, wykazało, że dla ssaków łożyskowych Siła zgryzu na psach (w niutonach/kilogram masy ciała) była największa u wilka strasznego (163), a następnie wśród współczesnych psów przez cztery hiperkarniwory, które często żerują na zwierzętach większych od siebie: afrykański pies myśliwski (142), szary wilk (136), dhole (112). i dingo (108) Siła ugryzienia u carnassials wykazywała podobny trend do psów., Największy rozmiar ofiary drapieżnika jest silnie uzależniony od jego biomechanicznych ograniczeń. Morfologia wilka była podobna do morfologii jego żyjących krewnych i zakładając, że wilk był łowcą społecznym, jego wysoka siła ugryzienia w stosunku do żyjących psów sugeruje, że polował na stosunkowo duże zwierzęta. Ocena siły zgryzu hieny nakrapianej (117) podważyła powszechne założenie, że wysoka siła zgryzu u psów i mięsożerców jest konieczna do spożycia kości.,
badanie miar czaszkowych i mięśni żuchwy wilków strasznych nie wykazało znaczących różnic ze współczesnymi wilkami szarymi we wszystkich, oprócz 4 z 15 miar. Górne uzębienie było takie samo, z wyjątkiem tego, że Dire wolf miał większe wymiary, A P4 miał stosunkowo większe, masywniejsze ostrze, które zwiększało zdolność krojenia w carnassial. Szczęka wilka strasznego miała stosunkowo szerszy i masywniejszy mięsień skroniowy, zdolny do generowania nieco większej siły ugryzienia niż wilk szary., Ze względu na układ szczęk wilczomlecz ciemny miał mniejszą siłę skroniową niż wilczomlecz szary w dolnej karniszy (m1) i dolnej p4, jednak znaczenie funkcjonalne tego zjawiska nie jest znane. Dolne przedtrzonowce były stosunkowo nieco większe niż u wilka szarego, a Dire wolf m1 był znacznie większy i miał większą zdolność ścinania. Wilcze kły miały większą wytrzymałość na zginanie niż żywe kły o podobnej wielkości i były podobne do Hien i felidów., Wszystkie te różnice wskazują, że dire wolf był w stanie dostarczyć silniejsze ugryzienia niż szary wilk, a dzięki elastycznym i bardziej zaokrąglonym kłom był lepiej przystosowany do walki z ofiarą.
Czaszka strasznego wilka
BehaviorEdit
w La Brea drapieżne ptaki i ssaki były przyciągane do martwych lub umierających roślinożerców, które zostały pogrążone, a następnie te drapieżniki zostały uwięzione., Szacuje się, że uwięzienie roślinożerców miało miejsce raz na pięćdziesiąt lat, a na każdy przypadek szczątków roślinożerców znalezionych w dołach szacowano dziesięć mięsożerców. A. d. guildayi jest najczęściej spotykanym mięsożercą znalezionym w La Brea, a następnie Smilodonem. Szczątki strasznych wilków przewyższają szczątki szarych wilków w dołach smoły o stosunek pięciu do jednego., Podczas ostatniego maksimum lodowcowego, przybrzeżna Kalifornia, o klimacie nieco chłodniejszym i bardziej wilgotnym niż obecnie, uważa się za ostoję, a porównanie częstości występowania wilków i innych drapieżników w La Brea do innych części Kalifornii i Ameryki Północnej wskazuje na znacznie większą liczebność; dlatego wyższe liczebności wilków w regionie La Brea nie odzwierciedlały szerszego obszaru. Zakładając, że tylko kilka mięsożerców, które żywiły się, zostało uwięzionych, jest prawdopodobne, że dość spore grupy strasznych wilków żywiły się razem przy tych okazjach.,
Zwróć uwagę na baculum między tylnymi nogami.
różnica pomiędzy samcem i samicą danego gatunku poza ich narządami płciowymi nazywa się dymorfizmem płciowym i pod tym względem istnieje niewielka rozbieżność między psami., Badania szczątków dire wilka datowane na 15 360-14 310 YBP i pobrane z jednego dołu, który skupiał się na długości czaszki, wielkości zębów psa i dolnej długości trzonu wykazały niewielki dymorfizm, podobny do wilka szarego, co wskazuje, że wilki dire żyły w monogamicznych parach. Ich duże rozmiary i silnie mięsożerne uzębienie potwierdzają propozycję, że wilczyca była drapieżnikiem żywiącym się dużą zdobyczą., Aby zabić kopytne większe od siebie, African wild dog, dhole i szary wilk polegają na szczękach, ponieważ nie mogą używać swoich kończyn przednich do chwytania zdobyczy, i pracują razem jako stado składające się z pary alfa i ich potomstwa z obecnych i poprzednich lat. Można przypuszczać, że wilki te żyły w stadach krewnych, którym przewodziła para Alfa. Duże i społeczne drapieżniki z powodzeniem broniłyby padliny zdobyczy uwięzionych w dołach smoły przed mniejszymi samotnymi drapieżnikami, a tym samym najbardziej narażone na uwięzienie. The many A. D., szczątki guildayi i smilodona Znalezione w jamach smołowych sugerują, że oba były drapieżnikami społecznymi.
wszystkie społeczne drapieżniki ssaków lądowych żerują głównie na lądowych ssakach roślinożernych o masie ciała zbliżonej do łącznej masy członków grupy społecznej atakujących zwierzę drapieżne. Duży rozmiar dire wolf zapewnia szacunkową wielkość ofiary w zakresie od 300 do 600 kg (660 do 1320 funtów)., Stabilna analiza izotopowa kości wilka dostarcza dowodów na to, że preferowały one spożywanie przeżuwaczy, takich jak żubry, a nie innych roślinożerców, ale przenosiły się na inne ofiary, gdy żywność stała się rzadka, i czasami padały na wieloryby na plaży wzdłuż wybrzeża Pacyfiku, gdy były dostępne. Stado wilków leśnych może zgładzić 500 kg łosia, który jest ich ulubioną zdobyczą:76, a stado strasznych wilków może zgładzić żubra., Chociaż niektóre badania sugerują, że z powodu złamania zęba, straszliwy Wilk musiał przegryzać kości i mógł być padlinożercą, jego powszechne występowanie i bardziej wdzięczne kończyny tego strasznego wilka wskazują na drapieżnika. Podobnie jak dziś szary wilk, dire wolf prawdopodobnie używał swoich trzonowców post-carnassial, aby uzyskać dostęp do szpiku, ale większy rozmiar Dire wolf umożliwił mu złamanie większych kości.,
złamanie zęba
uzębienie wilka z epoki lodowcowej
złamanie zęba jest związane z zachowaniem mięsożercy. Badanie dziewięciu współczesnych mięsożerców wykazało, że co czwarty dorosły doznał złamania zębów, a połowa z tych złamań to zęby psów., Najwięcej złamań wystąpiło u hieny plamistej, która pochłania całą zdobycz, w tym kość; najmniej złamań wystąpiło u afrykańskiego dzikiego psa, a wilk szary uplasował się pomiędzy tymi dwoma. Zjadanie kości zwiększa ryzyko przypadkowego złamania ze względu na stosunkowo wysokie, nieprzewidywalne naprężenia, które tworzy. Najczęściej złamane zęby to kły, a następnie przedtrzonowce, zęby trzonowe i siekacze., Kły są zębami najbardziej podatnymi na złamanie ze względu na ich kształt i funkcję, co naraża je na naprężenia zginające, które są nieprzewidywalne zarówno w kierunku, jak i wielkości. Ryzyko złamania zęba jest również większe przy zabijaniu dużej zdobyczy.
badanie skamieniałości dużych mięsożerców z La Brea pits datowane na 36 000-10 000 YBP pokazuje współczynnik łamania zębów 5-17% dla strasznego wilka, kojota, Lwa amerykańskiego i smilodona, w porównaniu do 0,5–2,7% dla dziesięciu współczesnych drapieżników., Te wyższe częstość złamań były we wszystkich zębach, ale częstość złamań dla zębów psów były takie same jak u współczesnych mięsożerców. Dire wolf łamał siekacze częściej w porównaniu do współczesnego wilka szarego; dlatego zaproponowano, że dire wolf używał siekaczy bliżej kości podczas karmienia. Skamieniałości wilków z Meksyku i Peru wykazują podobny wzór pękania., Badania z 1993 roku sugerowały, że większa częstotliwość łamania zębów wśród plejstoceńskich mięsożerców w porównaniu z żywymi mięsożercami nie była wynikiem polowania na większą zwierzynę, co można założyć na podstawie większych rozmiarów tej pierwszej. Gdy jest mała dostępność zdobyczy, konkurencja między mięsożercami wzrasta, powodując, że jedzą szybciej, a tym samym zużywają więcej kości, co prowadzi do złamania zębów. Ich zdobycz wyginęła około 10 000 lat temu, podobnie jak te plejstoceńskie drapieżniki, z wyjątkiem kojota (który jest wszystkożernym).,
późniejsze badania La Brea porównały złamanie zębów strasznych wilków w dwóch okresach. Jeden z nich zawierał skamieniałe dire wolves datowane na 15,000 YBP, a drugi datowany na 13,000 YBP. Wyniki wykazały, że 15 000 YBP dire wolves miało trzy razy więcej złamań zębów niż 13 000 YBP dire wolves, których złamanie odpowiadało złamaniom dziewięciu współczesnych mięsożerców., W badaniu stwierdzono, że od 15 000 do 14 000 YBP dostępność zdobyczy była mniejsza lub konkurencja była większa dla strasznych wilków, i że przez 13 000 YBP, gdy gatunek ofiary przesuwał się w kierunku wyginięcia, konkurencja drapieżników zmniejszyła się, a zatem częstotliwość łamania zębów u strasznych wilków również spadła.
mięsożercami są zarówno łowcy stad, jak i samotni łowcy. Samotny myśliwy polega na silnym ugryzieniu w zęby psów, aby ujarzmić swoją ofiarę, a tym samym wykazuje silne spojenie żuchwy., Natomiast łowca paczek, który dostarcza wiele płytszych ugryzień, ma porównywalnie słabsze spojenie żuchwy. W ten sposób naukowcy mogą wykorzystać siłę spojenia żuchwy w kopalnych okazach mięsożernych, aby określić, jakiego rodzaju myśliwym był-łowca stad lub samotny myśliwy-a nawet jak konsumował swoją zdobycz. Żuchwy psowatych są osadzone za zębami karłowatymi, aby umożliwić zwierzętom łamanie kości zębami po karłowatym (zęby trzonowe M2 i M3)., Badania wykazały, że profil żuchwy wilka strasznego był niższy niż u wilka szarego i Czerwonego, ale bardzo podobny do kojota i afrykańskiego psa myśliwskiego. Słaby grzbietowo-środkowy obszar symphyseal (w porównaniu do przedtrzonowców P3 i P4) wilka dire ' a wskazuje, że dostarczał płytkie ugryzienia podobne do jego współczesnych krewnych i dlatego był łowcą stad. Sugeruje to, że dire wolf mógł przetworzyć kość, ale nie był tak dobrze przystosowany do niej, jak szary wilk., Fakt, że częstość występowania złamań u wilka strasznego zmniejszyła się w późnym plejstocenie do częstości jego współczesnych krewnych, sugeruje, że zmniejszona konkurencja pozwoliła wilkowi strasznemu powrócić do zachowań żywieniowych obejmujących mniejsze zużycie kości, zachowanie, do którego najlepiej się nadawał.
wyniki badań mikrouszkodzeń zębów na szkliwie zębów dla okazów gatunków mięsożernych z La Brea pits, w tym wilków strasznych, sugerują, że te mięsożerne zwierzęta nie były narażone na pożywienie tuż przed ich wyginięciem., Dowody wskazywały również, że stopień wykorzystania tuszy (tj. ilość spożywana w stosunku do maksymalnej możliwej do spożycia ilości, w tym rozpadu i spożycia Kości) był mniejszy niż wśród dużych mięsożerców dzisiaj. Znaleziska te wskazują, że złamanie zębów było związane z zachowaniem polowań i wielkością zdobyczy.
wpływ Klimatuedytuj
wcześniejsze badania sugerowały, że zmiany wielkości ciała wilka są skorelowane z wahaniami klimatu. Późniejsze badania porównały morfologię czaszki wilka z czterech jam La Brea, z których każdy reprezentuje cztery różne okresy czasu., Wyniki są dowodem zmiany wielkości wilka, zużycia zębów i pęknięć, kształtu czaszki i kształtu pyska w czasie. Rozmiary ciała wilka zmniejszyły się między początkiem ostatniego maksimum lodowcowego a jego końcem w ciepłym oscylacji Allerøda. Dowody stresu pokarmowego (niedobór pożywienia prowadzący do zmniejszenia spożycia składników odżywczych) widoczne są w mniejszych rozmiarach ciała, czaszkach z większą podstawą czaszki i krótszym pyskiem (neotenia kształtu i neotenia rozmiaru) oraz większym złamaniu i zużyciu zębów. Dire wolves datowane na 17 900 YBP wykazywały wszystkie te cechy, co wskazuje na stres pokarmowy., Dire wolves datowane na 28 000 YBP również wykazywały w pewnym stopniu wiele z tych cech, ale były największymi wilkami badanymi, i zaproponowano, że te wilki również cierpiały na stres pokarmowy i że wilki wcześniej niż ta data były jeszcze większe. Stres odżywczy może prowadzić do silniejszych sił zgryzu, aby pełniej konsumować tusze i pękać kości, a wraz ze zmianami kształtu czaszki w celu poprawy mechanicznej przewagi., Północnoamerykańskie zapisy klimatyczne ujawniają cykliczne wahania w okresie lodowcowym, które obejmowały gwałtowne ocieplenie, a następnie stopniowe ochłodzenie, zwane wydarzeniami Dansgaarda-Oeschgera. Cykle te spowodowałyby podwyższoną temperaturę i suchość, a w La Brea spowodowałyby stres ekologiczny, a tym samym stres pokarmowy. Podobny trend stwierdzono u wilka szarego, który w basenie Santa Barbara był pierwotnie masywny, solidny i prawdopodobnie zbieżny z wilkiem strasznym, ale został zastąpiony przez bardziej gracile formy na początku holocenu.,
tuż przed pojawieniem się strasznego wilka, Ameryka Północna została najechana przez rodzaj xenocyon (przodek azjatyckiego Dhole ' a i afrykańskiego psa myśliwskiego), który był tak duży jak wilczy wilk i bardziej mięsożerny., Zapis kopalny wskazuje, że są one rzadkie i przyjmuje się, że nie mogły konkurować z nowo powstałym wilkiem dire. Analiza stabilnych izotopów dostarcza dowodów na to, że dire wolf, Smilodon i lew Amerykański rywalizowały o tę samą zdobycz. Inne duże drapieżniki to wymarły północnoamerykański niedźwiedź krótkowłosy (Arctodus simus), współczesna kuma (puma concolor), plejstoceński Kojot (CANIS latrans) i Plejstoceński szary wilk, który był bardziej masywny i solidny niż dziś. Drapieżniki te mogły konkurować z ludźmi, którzy polowali na podobną zdobycz.,
okazy zidentyfikowane morfologicznie jako wilki Beringowskie (C. lupus) i radiowęglowe datowane na 25 800-14 300 YBP zostały znalezione w naturalnej jaskini pułapkowej u podnóża Gór Bighorn w Wyoming w zachodnich Stanach Zjednoczonych. Znajduje się bezpośrednio na południe od tego, co w tym czasie było podziałem między pokrywą lodową Laurentide i pokrywą lodową Cordilleran., Być może istniał tymczasowy kanał między lodowcami, który umożliwiał tym dużym, Alaskańskim bezpośrednim konkurentom dire wolf, przystosowanym również do żerowania na megafaunie, zejście na południe od pokryw lodowych. Na północ od 42°N szerokości geograficznej północnej w Ameryce Północnej nie ma szczątków wilków, dlatego też region ten byłby dostępny dla wilków Beringijskich, aby rozszerzyć się na południe wzdłuż linii lodowca. Nie wiadomo, jak szeroko były one następnie rozpowszechniane. Wymarły również pod koniec późnego plejstocenu, podobnie jak wilczomlecz.,
po przybyciu do wschodniej Eurazji Wilk straszliwy prawdopodobnie musiał zmierzyć się z konkurencją ze strony najbardziej rozpowszechnionego drapieżnika tego obszaru, wschodniego podgatunku hieny jaskiniowej (Crocuta crocuta ultima). Rywalizacja z tym gatunkiem mogła utrzymać populację wilka strasznego na bardzo niskim poziomie, co doprowadziło do zubożenia skamieniałości wilka strasznego w tej dobrze zbadanej faunie kopalnej.
Dodaj komentarz