wiele białek „wiąże” DNA poprzez dodatnio naładowane aminokwasy na swoich powierzchniach. Jednakże, aby pokonać znaczne energetyczne i topologiczne przeszkody, białka, które zginają lub pakują DNA może również modulować sztywność, która jest generowana przez odpychanie między fosforanami w DNA., Wiele wcześniejszych prac opisuje, jak jony zmieniają elastyczność DNA w roztworze, ale rozważając makrocząsteczki, takie jak chromatyna, w których DNA styka się z rdzeniem nukleosomu każdego obrotu podwójnej helisy, może być bardziej odpowiednie do oceny elastyczności DNA na naładowanych powierzchniach. Mika pokryta dodatnio naładowanymi cząsteczkami jest wygodnym substratem, na którym elastyczność DNA może być bezpośrednio mierzona za pomocą mikroskopu siłowego., W eksperymentach opisanych poniżej elastyczność DNA wzrosła aż pięciokrotnie w zależności od stężenia i rodzaju poliaminy stosowanej do pokrycia Miki. Korzystając z teorii, która odnosi się do neutralizacji ładunku do elastyczności, przewidujemy, że odpychanie fosforanów zostało osłabione o ∼50% w najbardziej elastycznym DNA obserwowanym. Ta prosta metoda jest ważnym narzędziem do badania fizjochemicznych przyczyn i molekularnych skutków biologicznych elastyczności DNA, która wpływa na biochemię DNA począwszy od stabilności chromatyny do hermetyzacji wirusów.
Dodaj komentarz