dyskusja
jak wcześniej informowano, 8.4% Australijczyków spełniło kryteria SAD w swoim życiu, z połową tych osób objawowych w ubiegłym roku (McEvoy et al., 2011). Wydaje się, że przedłużenie kryterium czasu trwania lub włączenie specyfiku występującego wyłącznie w DSM-5 nie wpływa na to oszacowanie częstości występowania., Częstość występowania SAD w Australii jest również porównywalna z szacunkami Sad przy użyciu WMH-CIDI w innych krajach zachodnich, takich jak Nowa Zelandia (9.4%: Oakley Browne et al., 2007) i Stany Zjednoczone (12,1%: Ruscio et al., 2008); i znacznie wyższe niż kraje takie jak Chiny (0,5%: Lee et al., 2006), Korea (0,2%: Cho i in., 2007), Meksyk (2,9%: Medina-Mora et al., 2007) i na Ukrainie (2,6%: Bromet et al., 2005)., W obecnym badaniu kraj urodzenia nie wpłynął znacząco na częstość występowania SAD, a może to być spowodowane czynnikami takimi jak akulturacja lub złożone relacje, które nie zostały uchwycone przy użyciu danych zredukowanych do kategorii dyskretnych (Schreier et al., 2010). Co ważne, tylko 12-miesięczny SAD był związany ze stosunkiem i statusem zatrudnienia, co sugeruje, że upośledzenia w rozwijaniu intymnych relacji lub uzyskiwaniu zatrudnienia związane z lękiem społecznym mogą zmieniać się w czasie., Alternatywnie, związek ten może po prostu odzwierciedlać większą przewlekłość i powagę w nowszych przypadkach, przy czym ta zwiększona powaga jest bardziej prawdopodobne, że wpłynie na relacje i zatrudnienie.
na poziomie opisowym obecne wyniki wskazują na prawie dwukrotny wzrost częstości występowania 12-miesięcznego SAD z 2,3% do 4,2% w latach 1997-2007. Biorąc jednak pod uwagę różnice w instrumentach oceny między tymi dwoma badaniami, trudno jest dokonać bezpośrednich porównań rozpowszechnienia między badaniami z lat 1997 i 2007., Co ważne, WMH-CIDI podany w badaniu z 2007 r. zapewnia więcej podpowiedzi dla sytuacji społecznych, potencjalnie wywołując niepokój w porównaniu z badaniem z 1997 r., zwiększając w ten sposób możliwości przesiewania do sekcji diagnostycznej SAD. Szacunki 12-miesięcznego zaburzenia w WMH-CIDI wymagają tylko diagnozy dożywotniego, a także niektórych objawów w poprzednich 12 miesiącach (Slade et al., 2009)., Jak omówiono poniżej, to założenie, że obecność niektórych objawów w poprzednim roku jest koncepcyjnie równoważne poziom zaburzenia odzwierciedlone w diagnozie klinicznej rodzi kilka ważnych pytań teoretycznych i pomiarowych. Biorąc to pod uwagę, Analiza regresji wskazuje, że wyniki zaburzeń psychicznych związane z diagnozą 12-miesięcznego SAD w obu ankietach nie różniły się znacząco., Oznacza to, że kryteria diagnostyczne SAD i związane z nimi progi kliniczne identyfikują respondentów z podobnym poziomem niepokoju psychologicznego między dwoma środkami badania. Chociaż porównania wskazują, że częstość występowania SAD wzrosła dwukrotnie w ciągu 10 lat między 1997 i 2007, niekoniecznie sugeruje to wzrost przypadków SAD w czasie w Australii., W rzeczywistości możliwe jest również stwierdzenie, że badanie z 1997 r.mogło być zbyt restrykcyjne i nie uwzględniło dodatkowych przypadków Sad poniżej progu lub tylko progu, które wykazały równoważny poziom niepokoju psychologicznego jak przypadki progowe.
prawie powszechne stwierdzenie wyższej częstości występowania SAD u kobiet w próbkach społecznościowych zostało powtórzone w tym badaniu SAD u Australijczyków. Istnieją również silne dowody, że nie wynika to z uprzedzeń pomiarowych (np. kobiety są bardziej narażone na samoraport przy porównywalnych poziomach lęku społecznego; patrz Crome et al., 2012)., Inne relacje obserwowane z SAD, takie jak zmniejszona częstość występowania u osób starszych, ludzie w stabilnych związkach małżeńskich lub de facto związkach lub w pełnym wymiarze czasu pracy, były również zgodne z większością literatury SAD (Stein and Stein, 2008). W przeciwieństwie do literatury dotyczącej kumulatywnego upośledzenia związanego z wczesnym doświadczeniem lęku społecznego recenzowanym przez Steina i Steina (2008), lęk społeczny wydaje się być związany z negatywnymi relacjami i wynikami zatrudnienia, jeśli wystąpi w ubiegłym roku., Jak omówiono powyżej, może to sugerować, że gdy lęk społeczny jest rozwiązany, związane upośledzenia mogą również rozwiązać. Wysoki poziom współwystępowania stwierdzony w tym badaniu jest również zgodny z szacunkami nsmhwb 1997. Dotyczy to biorąc pod uwagę, że współwystępowanie zazwyczaj oznacza wyższy poziom dystresu i gorsze wyniki w leczeniu (Teesson et al., 2009)., Przyczyną comorbidity w dużej mierze przewodniki jak to powinno być zarządzane, i, w rzeczywistości, comorbidity może być ze względu na wiele czynników, w tym nakładających się definicji, przypadek wystąpienia, wspólne podstawowej patogenezy, progresji czasowej lub pseudo-comorbidity utworzone przez ocenę dyskretnych zaburzeń występujących w różnych czasach w jednym badaniu retrospektywnym (Klein and Riso, 1994). Agorafobia i SAD były bardziej współwystępujące (lub 35,7; 95% CI: 11,7–109.,1) niż wcześniej zgłaszane, ale duży przedział ufności związany z tym wynikiem sugeruje, że wynik ten jest niestabilny i może być bardziej prawdopodobne, że ze względu na niepełne teoretyczne oddzielenie agorafobii bez zaburzenia paniki i zaburzenia lęku społecznego lub niska częstość występowania agorafobii różni się od zaburzeń panicznych. Lęk społeczny zazwyczaj poprzedza zaburzenia współwystępujące, więc możliwe jest wczesna interwencja nie tylko zapobiegnie utrapieniom i zaburzeniom związanym z smutkiem, ale także zapobiegnie rozwojowi zaburzeń współwystępujących.,
Około 20% osób z 12-miesięcznym smutkiem jako ich głównym problemem poszukiwało jakiejś formy leczenia, która jest niższa niż przeciętne leczenie poszukujące innych zaburzeń psychicznych w NSMHWB 2007 (Burgess et al., 2009). Największą część świadczenia usług stanowili lekarze medycyny ogólnej., Ponieważ nie ma danych czasowych ani porównawczych dotyczących poszukiwania leczenia, nie jest jasne, czy ten wysoki odsetek frekwencji na praktykach ogólnych odzwierciedla lekarzy ogólnych będących strażnikami dotowanych usług w zakresie zdrowia psychicznego lub inne czynniki, takie jak ustalony związek, ułatwiający identyfikację lub omówienie lęków społecznych. Jak poprzednie badania kwestionują zdolność lekarzy ogólnych do identyfikacji i odpowiedniego zarządzania SAD (Hidalgo et al., 2001), adekwatność leczenia otrzymywanego przez osoby poszukujące leczenia lęku społecznego jest niejasna., Ponieważ kobiety częściej spełniają kryteria diagnostyczne dla SAD, ale nie są znacznie bardziej prawdopodobne, aby również szukać leczenia z jakichkolwiek usług niż mężczyźni, podkreśla potrzebę skierowania środków na angażowanie większej liczby kobiet w interwencje lęku społecznego. Istnieje wiele potencjalnych powodów, dla których ludzie ze smutkiem w szczególności nie szukają leczenia, w tym wstyd i strach przed upokorzeniem z powodu omawiania postrzeganych wad, niepewność co do tego, gdzie szukać leczenia, przekonania, że lęki są nieuleczalną cechą osobowości lub że lęk rozwiąże się sam (Olfson et al., 2000)., Ponieważ analizy te koncentrowały się tylko na odsetku osób zgłaszających smutek jako główny problem, nie jest jasne, czy osoby doświadczające smutku jako drugorzędnego problemu otrzymały jakiekolwiek leczenie specjalnie dla lęku społecznego. Jednak niski odsetek osób poszukujących leczenia smutku jako głównego problemu podkreśla, że lekarze mogą zwiększyć wskaźniki leczenia smutku poprzez wyraźne badania przesiewowe pod kątem lęku społecznego jako rutynowej praktyki, gdy ludzie występują z innymi zaburzeniami psychicznymi (Stein and Stein, 2008)., Angażowanie ludzi ze smutkiem tak wcześnie, jak to możliwe, może zapobiec osobistemu cierpieniu i utracie możliwości związanych z tym przewlekłym zaburzeniem psychicznym i powiązanymi zaburzeniami wtórnymi (Whiteford and Groves, 2009).
podczas gdy w pełni ustrukturyzowane wywiady diagnostyczne oceniające kryteria diagnostyczne DSM-5 w badaniach epidemiologicznych nie zostały jeszcze opracowane i zatwierdzone, wydaje się, że niektóre zmiany wprowadzone w DSM-5 są mało prawdopodobne, aby wpłynąć na koncepcje lub częstość występowania SAD w jakikolwiek znaczący sposób., Na przykład wydłużenie kryterium czasu trwania o 6 miesięcy miało na celu wykluczenie lęku przejściowego, takiego jak lęk doświadczany podczas istotnych zmian ról (np. rozpoczęcie szkoły, zawarcie związku małżeńskiego, posiadanie dzieci; Bögels et al., 2010). Jednak wyniki te sugerują, że jest mało prawdopodobne, że wiele osób doświadcza klinicznych poziomów lęku społecznego tylko w dyskretnych okresach, takich jak te przejścia. Bardzo niska częstość występowania podgrupy tylko wydajności, omówione poniżej, również rodzi ważne pytania dotyczące użyteczności tego specyfika., Podczas gdy kilka innych zmian kryteriów diagnostycznych między DSM-IV i DSM-5 nie można precyzyjnie przewidzieć w tym badaniu; istnieją również ważne teoretyczne pytania dotyczące tego, w jaki sposób mogą one wpływać na częstość występowania. Pierwszym z nich jest to, w jaki sposób poleganie na ocenie przez lekarza „nadmierności” lub na tym, czy obawy są uzasadnione, zostanie przełożone na środki oceny samooceny stosowane przez laickich ankieterów obecnie stosowane do oszacowania częstości występowania na poziomie populacji., Istnieją również pytania o to, w jaki sposób zmiany semantyczne w kryteriach definiujących podstawowe lęki społeczne będą miały wpływ na rozpowszechnienie SAD. Heimberg i współpracownicy (2014) podkreślają, że oprócz strachu przed negatywną oceną, upokorzeniem i zakłopotaniem siebie lub innych, DSM-5 ma również na celu uwzględnienie obaw przed odrzuceniem lub obrażeniem innych. Jednak przyznają również, że nie jest jasne, czy same te pozycje mogłyby zidentyfikować dodatkowe przypadki lęku społecznego., Twierdzą, zamiast tego, zmiany te przede wszystkim poprawić spójność między kryteriami diagnostycznymi i wspólne teoretyczne i kliniczne modele SAD.
niezwykle niska częstość występowania podgrupy SAD „tylko wydajność” przy użyciu kryteriów DSM-IV zaobserwowano również w porównywalnych projekcjach wpływu kryteriów SAD DSM-5 w próbkach młodzieży (Burstein et al., 2011; Kerns i in., 2013). Kwestionuje to przydatność tej specyfikacji dla badań lub praktyki klinicznej., Interesujące jest ponowne zbadanie, dlaczego ten specyfik został uwzględniony w przeglądzie Bögelsa i współpracowników (2010), podkreślającym potencjalne różnice w dziedziczności genetycznej, odpowiedzi fizjologicznych, wieku wystąpienia i odpowiedzi na leczenie w wydajności i innych rodzajach lęku społecznego. Przyznają jednak, że badania te mogą być mylone z licznymi definicjami lęków „wydajnościowych” i cechami innych osobników zaliczanych do grup porównawczych. Rosnące dowody sugerują, SAD po prostu odzwierciedla najcięższy koniec spektrum nasilenia lęku społecznego (Crome et al.,, 2010; Stein i Stein, 2008) i możliwe jest, że osoby doświadczające lęku tylko w sytuacjach publicznych doświadczają poniżej progu lęku społecznego, który nie jest wystarczająco dotkliwy, aby spełnić kryteria diagnostyczne. Jest to poparte przez Crome and Baillie ' s (2014) ranking różnych rodzajów lęków społecznych z wykorzystaniem technik teorii odpowiedzi na przedmioty w czterech badaniach populacyjnych., Wyniki te podkreślają, że w różnych próbkach i pomiarach, wystąpienia publiczne i obawy o występ publiczny często wymagają zatwierdzenia najniższego poziomu lęku społecznego (nawet jeśli lęk doświadczany w takich sytuacjach jest często dość poważny). Stwierdzenie to jest interesujące, biorąc pod uwagę, że uogólniony specyfik został odrzucony w DSM-5, ponieważ nie wydaje się, aby dostarczyć wiele dodatkowych informacji oprócz wskazania większej dotkliwości (Bögels et al., 2010)., Być może tylko specyfik wydajności odzwierciedla jedynie odwrotność; i może zamiast tego być wskaźnikiem dotkliwości, często na poziomach poniżej progu.
biorąc pod uwagę te obawy, należy również podkreślić, że ponieważ zorganizowane wywiady mają być interpretowane przez laików i równoważą potrzebę gromadzenia informacji przy jednoczesnym zminimalizowaniu zmęczenia respondentów, często nie odpowiadają one bezpośrednio kryteriom diagnostycznym. Przykłady tego obejmują brak weryfikacji, że wszystkie objawy były obecne w tym samym czasie w algorytmach WMH-CIDI (Slade et al., 2009)., Kluczowe terminy kliniczne, takie jak „znaczący” i „naznaczony” w odniesieniu do dystresu lub upośledzenia są również zdefiniowane w WMH-CIDI z językiem, takim jak kiedykolwiek czuł się bardzo zdenerwowany lub nerwowy w sytuacji społecznej, lub kiedykolwiek czuł się rozczarowany za doświadczanie lęku społecznego. Istnieją pewne dowody, że zwiększenie kryteriów dystresu i upośledzenia do co najmniej jednego lub więcej pełnych dni niepełnosprawności z powodu lęku społecznego poprawiłoby zgodność WMH-CIDI SAD z diagnozami pochodzącymi z innych wywiadów klinicznych gold standard (Alegria et al., 2009; Haro i in., 2006)., Jednakże ograniczenia te są wspólne dla wielu badań wykorzystujących WMH-Cidi i przeprowadzono szeroko zakrojone prace rozwojowe w celu zapewnienia, że informacje i zrozumienie WMH-CIDI są zmaksymalizowane, a zmęczenie respondentów jest zminimalizowane (Kessler and Ustun, 2004). Ogólnie rzecz biorąc, obawy te można uznać za niewielkie, biorąc pod uwagę korzyści z informacji o zaburzeniu i leczeniu poszukiwanym przez WMH-CIDI. Podobnie, podczas gdy ograniczenia do NSMHWB 2007 nakreślone przez Slade i współpracowników (2009) (np., wykluczenie bezdomnych lub zinstytucjonalizowanych populacji) są ważne do rozważenia, są typowe dla badań epidemiologicznych dotyczących zdrowia psychicznego.
podsumowując, SAD nadal jest powszechnym zaburzeniem psychicznym w populacji australijskiej i jest wysoce spokrewniony z innymi zaburzeniami afektywnymi i lękowymi. Ponieważ badanie to ograniczało się do osób spełniających kliniczną diagnozę SAD, istnieje prawdopodobieństwo, że liczba Australijczyków doświadcza znacznego dystresu i upośledzenia związanego z poziomami poniżej progu lęku społecznego., U osób z niedawną symptomatologią SAD zaobserwowano wyniki znaczących związków z gorszymi relacjami i zatrudnieniem i sugerują skutki SAD ustępują po ustąpieniu objawów. W porównaniu z alternatywną trajektorią trwającego upośledzenia i potencjałem rozwoju zaburzeń wtórnych, takich jak depresja i zażywanie substancji, istnieje silny argument za wczesną interwencją i leczeniem SAD., Jednak pomimo poprawy dostępności do leczenia zdrowia psychicznego w Australii, ludzie z smutkiem są jednymi z najmniej prawdopodobnych do poszukiwania leczenia-tylko niewielki odsetek tych osób poszukujących leczenia otrzymuje specjalistyczne leczenie przez psychologów lub psychiatrów. Podkreśla to potrzebę poprawy identyfikacji, leczenia i skierowania osób ze znacznym lękiem społecznym przez lekarzy ogólnych i innych pracowników zdrowia psychicznego, w których zazwyczaj występują osoby z lękiem społecznym.
Dodaj komentarz