Ekspres do kawy

inne urządzenia do parzenia kawy stały się popularne przez cały XIX wiek, w tym różne maszyny wykorzystujące zasadę próżni. Pierwszym przykładem tego typu była wynaleziona w 1840 roku maszyna próżniowa Napier. Urządzenia próżniowe, choć na ogół zbyt złożone do codziennego użytku, były cenione za produkcję klarownego naparu i były popularne do połowy XX wieku.

zasadą zaparzacza próżniowego było podgrzewanie wody w dolnym naczyniu, aż ekspansja zmusiła zawartość przez wąską rurkę do górnego naczynia zawierającego zmieloną kawę., Gdy dolne naczynie było puste i upłynął wystarczający czas parzenia, ciepło było usuwane, a powstająca próżnia wciągała zaparzoną kawę z powrotem przez sitko do dolnej komory, z której mogła być zdekantowana. Bauhausowską interpretację tego urządzenia można zobaczyć w ekspresie do kawy Sintrax Gerharda Marcksa z 1925 roku.

wczesna technika, zwana syfonem balansowym, polegała na ułożeniu dwóch komór obok siebie na urządzeniu podobnym do skali, z przeciwwagą przymocowaną naprzeciwko Komory początkowej (lub podgrzewającej)., Po wypchnięciu prawie wrzącej wody z komory grzewczej do komory warzelnej, przeciwwaga została aktywowana, powodując zejście sprężynowej tabaki nad płomieniem, wyłączając w ten sposób ciepło i pozwalając schłodzonej wodzie powrócić do pierwotnej Komory. W ten sposób uzyskano rodzaj prymitywnej „automatycznej” metody warzenia piwa.

27 sierpnia 1930 roku Inez H. Peirce z Chicago w stanie Illinois zgłosiła swój patent na pierwszy próżniowy ekspres do kawy, który naprawdę zautomatyzował proces parzenia próżniowego, eliminując jednocześnie potrzebę stosowania palnika kuchennego lub paliw płynnych., Do konstrukcji warzelni próżniowej włączono ogrzewany elektrycznie piec. Woda była podgrzewana w studni zagłębionej, co skróciło czas oczekiwania i wprowadziło najgorętszą wodę do komory reakcyjnej. Po zakończeniu procesu termostat wykorzystujący Zasady rozszerzalności bimetalicznej wyłącza ciepło do urządzenia w odpowiednim czasie. Wynalazek Peirce 'a był pierwszym prawdziwie „automatycznym” próżniowym zaparzaczem kawy, a później został włączony do robota kawowego Farberware.

projekt Pierce ' a został później ulepszony przez USA., inżynierowie urządzeń Ivar Jepson, Ludwik Koci i Eric Bylund z Sunbeam pod koniec lat 30. zmienili komorę grzewczą i wyeliminowali trudną do czyszczenia studnię wpuszczaną. Wprowadzili również kilka ulepszeń w mechanizmie filtrowania. Ich ulepszona konstrukcja z platerowanych metali, stylizowana przez projektanta przemysłowego Alfonso Iannellego, stała się słynną linią automatycznych próżniowych ekspresów do kawy Sunbeam Coffeemaster (modele C-20, C-30, C40 i C-50). Coffeemaster vacuum brewer był sprzedawany w dużych ilościach w Stanach Zjednoczonych w latach bezpośrednio po I Wojnie Światowej.,

Perkolatorsedit

Perkolatory zaczęły być rozwijane od połowy XIX wieku. W Stanach Zjednoczonych James H. Mason z Massachusetts opatentował wczesny projekt perkolatora w 1865 roku. Farmer z Illinois, Hanson Goodrich, jest powszechnie uznawany za patent na nowoczesny perkolator. Patent goodricha został przyznany 16 sierpnia 1889 roku, a jego opis patentowy niewiele różni się od sprzedawanych dziś perkolatorów., Dzięki konstrukcji perkolatora woda jest podgrzewana w garnku z wyjmowaną pokrywką, aż podgrzana woda jest wpychana przez metalową rurkę do kosza z kawą. Wyciągnięta ciecz wypływa z kosza naparu, gdzie kapie z powrotem do garnka. Proces ten jest stale powtarzany podczas cyklu parzenia, aż płyn przechodzący wielokrotnie przez podłoże jest wystarczająco przesiąknięty. Przezroczysta komora celownicza w postaci przezroczystego pokrętła na pokrywie perkolatora umożliwia użytkownikowi ocenę, kiedy kawa osiągnie odpowiedni kolor i siłę.,

elektryfikacja domowa uprościła działanie perkolatorów, zapewniając samodzielny, zasilany elektrycznie element grzejny, który wyeliminował konieczność używania palnika kuchennego. Kluczowym elementem sukcesu elektrycznego ekspresu do kawy było stworzenie bezpiecznych bezpieczników i elementów grzejnych., W artykule w przeglądzie wyposażenia wnętrz, maj 1915, Lewis Stephenson z Landers, Frary and Clark opisał modułową wtyczkę bezpieczeństwa używaną w uniwersalnych urządzeniach jego firmy, a pojawienie się licznych patentów i innowacji w zakresie regulacji temperatury i wyłączników zapewniło sukces wielu nowych modeli perkolatorów i próżni. Podczas gdy wczesne perkolatory wykorzystywały konstrukcję całkowicie szklaną (cenioną za zachowanie czystości smaku), większość perkolatorów z lat 30.XX wieku była zbudowana z metalu, zwłaszcza aluminium i miedzi niklowanej.,

metoda parzenia kawy w perkolatorze niewiele się zmieniła od czasu jej wprowadzenia na początku XX wieku. Jednak w 1970 roku General Foods Corporation wprowadziło Max Pax, pierwszy komercyjnie dostępny „mielony filtr do kawy”. Filtry Max Pax zostały nazwane jako uzupełnienie marki kawy Maxwell House firmy General Foods. Pierścienie filtrów do kawy Max Pax zostały zaprojektowane do stosowania w perkolatorach, a każdy pierścień zawierał wstępnie odmierzoną ilość fusów z kawy, które zostały zamknięte w samodzielnym filtrze papierowym., Uszczelnione pierścienie przypominały kształt pączka, a mały otwór w środku pierścienia umożliwiał umieszczenie pierścienia filtra kawy w metalowym koszu perkolatora wokół wystającej rurki konwekcyjnej (perkolatora).

przed wprowadzeniem wstępnie zmierzonych samodzielnych mielonych pierścieni filtracyjnych do kawy, świeże fusy z Kawy były odmierzane w miarkach i umieszczane w metalowym koszu perkolacyjnym. Proces ten umożliwił wyciek małych ilości fusów do świeżej kawy. Dodatkowo proces pozostawiał mokre podłoże w koszu perkolatorowym, które było bardzo żmudne do czyszczenia., Korzyści z pierścieni filtrujących kawę Max Pax były dwojakie: po pierwsze, ponieważ ilość kawy zawartej w pierścieniach została wstępnie zmierzona, wyeliminowano potrzebę zmierzenia każdej miarki, a następnie umieszczenia jej w metalowym koszu perkolacyjnym. Po drugie, papier filtracyjny był wystarczająco mocny, aby pomieścić wszystkie fusy z kawy w zapieczętowanym papierze. Po użyciu pierścień filtra kawy można łatwo wyjąć z kosza i wyrzucić. Uchroniło to konsumenta przed żmudnym zadaniem czyszczenia pozostałych mokrych fusów z kosza perkolatora.,

wraz z wprowadzeniem elektrycznego ekspresu kroplowego do kawy w domu na początku lat 70., popularność perkolatorów spadła, podobnie jak Rynek samodzielnych filtrów do kawy mielonej. W 1976 roku firma General Foods zaprzestała produkcji Max Pax, a pod koniec dekady nawet ogólne pierścienie filtrów do kawy mielonej nie były już dostępne na półkach amerykańskich supermarketów.

Moka potEdit

moka pot jest ekspresem do kawy, który wytwarza kawę poprzez przepuszczanie gorącej wody pod ciśnieniem pary przez zmieloną kawę., Został po raz pierwszy opatentowany przez wynalazcę Luigiego de Pontiego dla Alfonso Bialettiego w 1933 roku. Bialetti Industries kontynuuje produkcję tego samego modelu pod nazwą „Moka Express”.

garnek Moka jest najczęściej używany w Europie i Ameryce Łacińskiej. Stał się kultowym wzornictwem, eksponowanym w muzeach sztuki przemysłowej i wzornictwa, takich jak Wolfsonian-FIU, Museum of Modern Art, Cooper-Hewitt, National Design Museum, Design Museum i London Science Museum. Garnki Moka dostępne są w różnych rozmiarach, od jednego do osiemnastu 50 ml kubków., Oryginalny design i wiele obecnych modeli wykonane są z aluminium z bakelitowymi uchwytami.

elektryczny ekspres do kawy dripededit

elektryczny ekspres do kawy kroplowej może być również określany jako dripolator., Zwykle działa poprzez wpuszczanie wody ze zbiornika zimnej wody do elastycznego węża w podstawie zbiornika prowadzącego bezpośrednio do cienkiej metalowej rury lub komory grzewczej (zwykle z aluminium), gdzie element grzewczy otaczający metalową rurę ogrzewa wodę. Podgrzana woda porusza się przez maszynę na zasadzie termosyfonu. Indukowane termicznie ciśnienie i efekt zasysania przenoszą podgrzaną wodę przez izolowany gumowy lub winylowy wąż pionowy, do głowicy natryskowej i na zmieloną kawę, która jest zawarta w koszu naparu zamontowanym poniżej głowicy natryskowej., Kawa przechodzi przez filtr i kapie do karafki. Zawór jednokierunkowy w rurze zapobiega zasysaniu wody z powrotem do zbiornika. Termostat przymocowany do elementu grzejnego wyłącza element grzejny w razie potrzeby, aby zapobiec przegrzaniu wody w metalowej rurze (przegrzanie wytworzyłoby tylko parę w wężu zasilającym), a następnie włącza się ponownie, gdy woda ostygnie poniżej określonego progu., W przypadku standardowego ekspresu do kawy o pojemności 10-12 filiżanek, przy użyciu mocniejszego termostatycznie sterowanego elementu grzejnego (pod względem produkowanej mocy), można szybciej podgrzewać zwiększone ilości wody za pomocą większych komór grzewczych, Zwykle wytwarzając wyższe średnie temperatury wody w głowicy natryskowej przez cały cykl parzenia. Proces ten można jeszcze bardziej usprawnić poprzez zmianę aluminiowej konstrukcji większości komór grzewczych na metal o doskonałych właściwościach przenoszenia ciepła, takich jak miedź.,

w drugiej połowie XX wieku wielu wynalazców opatentowało różne konstrukcje ekspresów do kawy za pomocą zautomatyzowanej formy naparu kroplowego. Kolejne projekty obejmowały zmiany w elementach grzewczych, głowicy natryskowej i konstrukcji kosza na napar, a także dodanie zegarów i zegarów do automatycznego uruchamiania, filtracji wody, konstrukcji filtrów i karafek, a nawet wbudowanych mechanizmów mielenia kawy.,

Pourover, water display drip coffeemakersEdit

Bunn-O-Matic wyszedł z innym automatem do parzenia kawy i w tego typu ekspresie do kawy, maszyna wykorzystuje zbiornik lub kocioł napełniony wodą. Gdy maszyna jest włączona, cała woda w zbiorniku jest doprowadzana do temperatury zbliżonej do wrzenia (około 200-207 °F lub 93-97 °C) za pomocą termostatycznie sterowanego elementu grzejnego. Gdy woda wlewa się do zamontowanej na górze tacy, schodzi do lejka i rury, która dostarcza zimną wodę na dno kotła., Mniej gęsta gorąca woda w kotle jest wypierana ze zbiornika do rurki prowadzącej do głowicy natryskowej, gdzie kapie do kosza zaparzającego zawierającego zmieloną kawę. Metoda przelewania, wypierania wody w procesie parzenia kawy ma tendencję do wytwarzania parzonej kawy w znacznie szybszym tempie niż standardowe wzory kroplówek. Jego podstawową wadą jest zwiększone zużycie energii elektrycznej w celu podgrzania wody w kotle. Ponadto metoda wypierania wody jest najbardziej efektywna, gdy jest używana do parzenia kawy przy maksymalnej lub niemal maksymalnej pojemności ekspresu, jak zwykle w restauracjach lub biurach., W 1963 roku Bunn wprowadził pierwszy automatyczny zaparzacz kawy, który połączył się z linią wodną w celu automatycznego podawania wody.

CafetiereEdit