Glenn Miller (Polski)

Glenn Miller, oryginalne nazwisko w pełnym brzmieniu Alton Glen Miller, (ur. 1 marca 1904, Clarinda, Iowa, USA—zm. 1 grudnia 1998) – amerykański kompozytor i muzyk. 16 marca 1944 na morzu w drodze z Londynu do Paryża) – Amerykański lider big-bandu, aranżer, kompozytor i puzonista, uważany za główny symbol muzyczny pokolenia II Wojny Światowej.

Miller rozpoczął studia na University of Colorado w Boulder, ale wyjechał do pracy jako muzyk. Grał w kilku zespołach, zanim został zatrudniony jako puzonista z Orkiestrą Bena Pollacka w połowie lat 20., W latach 1928-1936 pracował jako niezależny muzyk, tworząc aranżacje i grając na puzonie dla zespołów Red Nichols, The Dorsey brothers, Benny Goodman, Ray Noble i Smith Ballew. W 1935 roku studiował u teoretyka muzyki Josepha Schillingera, który okazał się wpływowy w rozwoju instrumentacji Millera, która była ważnym elementem jego późniejszych sukcesów., Miller założył swój pierwszy zespół w 1937 roku; przyciągnął niewiele uwagi, ale niektóre z jego nagrań były podziwiane przez krytyków, zwłaszcza aranżacja Millera „I Got Rhythm”, z wykorzystaniem countermelody i wielokrotnych fałszywych zakończeń.

Miller rozwiązał swoją pierwszą orkiestrę na początku 1938 roku i natychmiast zmontował nową. Wraz z tą grupą Miller odkrył brzmienie, które miało przynieść mu trwałą sławę. „Zespół powinien mieć własne brzmienie, powinien mieć osobowość” – stwierdził kiedyś., Jego formuła składała się z klarnetu grającego melodię, podwojonego przez saksofon tenorowy grający oktawę niższą i innych saksofonów w harmonicznym wsparciu. Historyk jazzu Gunther Schuller napisał: „trudno jest myśleć o kimś, kto ma tak wyjątkowe brzmienie.”

Nowa Orkiestra grała w salach balowych i kasynach na całym Wschodzie, w tym w kilku, które gościły audycje ogólnokrajowe. Występy na żywo regularnie biły rekordy frekwencji. Pod koniec 1939 roku Miller dostał własną audycję radiową trzy razy w tygodniu., Zespół był stale poszukiwany do sesji nagraniowych, a także do filmów (Sun Valley Serenade w 1941 i Orchestra Wives w 1942). Pierwszym nagraniem Millera, który sprzedał się w milionach egzemplarzy, była jego własna kompozycja „Moonlight Serenade” (1939). Inne hity najpopularniejszego big-bandu w kraju to „In the Mood”, „Sunrise Serenade”, „Tuxedo Junction” i ” Perfidia.”

Miller był perfekcjonistą, bardziej zainteresowany masową akceptacją niż krytycznymi pochwałami i mniej zainteresowany tym, jak blisko jego muzyka doszła do jazzowego ideału, niż tym, jak dobrze jest związana ze słuchaczem. Jego przeboje definiują dla wielu słuchaczy samą erę swingu i są jednymi z najbardziej lubianych piosenek tego okresu., Do sukcesu zespołu Millera przyczynił się saksofonista tenorowy-wokalista Tex Beneke, którego country zabarwione wokale podkreśliły takie numery jak „Chattanooga Choo Choo” i „(I ' ve Got a Gal in) Kalamazoo.”GODNY UWAGI był również Wilbur Schwartz, którego wiodące linie na klarnecie zostały wyróżnione za czystość brzmienia. Bobby Hackett był znany jako jazzowy kornecista, chociaż jego styl był uważany za zbyt łagodny dla sekcji dętej Millera, a zamiast tego służył jako gitarzysta zespołu; okazjonalnie otrzymywał solo korneckie—jego turn on „a String of Pearls” jest prawdopodobnie najbardziej znanym instrumentalnym Solem na płycie Millera., Sam Miller rzadko grał solówki na puzonie (jak na „Little Brown Jug”).

panowanie Millera na szczycie popularnych list przebojów nastąpiło stosunkowo późno w jego karierze, a on oszołomił świat muzyczny, rozwiązując swoją orkiestrę i zaciągając się do wojska jesienią 1942 roku. Jak pisał 12 sierpnia, starając się przekonać urzędników o swojej przydatności, chciał „włożyć trochę więcej wiosny w stopy naszych maszerujących ludzi i trochę więcej radości w ich serca”, a także zmodernizować zespół., W tym celu, i aby zebrać miliony dolarów na wysiłek wojenny, spędził od października 1942 do grudnia 1944 roku na czele all-star Army Air Force Band, 42-osobowej orkiestry z 19-osobową orkiestrą swingową u podstaw. Zespół składał się z jednych z najlepszych muzyków z dziedziny muzyki klasycznej i jazzowej, a jego zróżnicowany repertuar był dobrze dostosowany do własnych ambicji Millera jako lidera i aranżera.

15.10.1944 r. przekroczył swój status gwiazdy, by stać się postacią amerykańskiego mitu., Nigdy nie odkryto żadnego śladu samolotu, a los Millera był tematem wielu spekulacji, w tym teorii od złej Pogody do przypadkowego trafienia przez brytyjskie bombowce wyrzucające swoje ładunki nad Kanałem La Manche. Śmierć Millera była szokiem dla jego fanów na całym świecie, a także dla amerykańskich żołnierzy, którzy uznali Millera z Bobem Hope I The Andrews Sisters za największe podbudowy morale wojny.

Legenda Millera została dodatkowo wzmocniona przez nieco romantyczną biografię filmową the Glenn Miller Story (1953) z Jamesem Stewartem w roli Millera., Glenn Miller Orchestra, kierowana przez Texa Beneke ' a pod koniec lat 40., a następnie przez innych, nadal grała wyprzedane koncerty w XXI wieku, a oryginalne nagrania Millera nadal sprzedawały się miliony. W 2010 roku w Clarindzie w stanie Iowa otwarto Muzeum Glenna Millera Birthplace Museum, które opisuje życie i spuściznę muzyka poprzez zdjęcia i inne pamiątki..