Historia i oś czasu drużyny Chicago Bears

pochodzenie i oś czasu niedźwiedzi

pod wieloma względami niedźwiedzie ucieleśniają, a nawet definiują NFL. Chicago jest drugą najstarszą franczyzą istniejącą dzisiaj., Są one również jednym z najbardziej udekorowanych i piętrowych franczyzowych NFL, mając więcej emerytowanych numerów i Hall of Famers niż jakakolwiek inna drużyna. Od „potworów z Midway „przez” Sweetness ” po „Super Bowl Shuffle” po points beyond, ta kultowa seria reprezentuje futbol w Ameryce.

Poniżej znajduje się przegląd historii zespołu, od jego początków jako sponsorowanego przez firmę klubu piłkarskiego w 1919 roku do dnia dzisiejszego.,/h3>

najlepszy sezon:

1985: Mike Ditka 15-1

najgorszy sezon:

1969: Jim Dooley 1-13

NFL Championships:

9 w tym jeden Super Bowl: 1921, 1932, 1933, 1940, 1941, 1943, 1946, 1963, 1985 (SBXX)

NFL Championship and Super Bowl:

14 w tym dwie Super Bowl: 1921, 1932, 1933, 1934, 1937, 1940, 1941, 1942, 1943, 1946, 1956, 1963, 1985 (SBXX), 2006 (SBXLI)

1920-39: rozwój franczyzy Bears

w 1919 roku The Bears rozpoczął działalność jako sponsorowany przez firmę klub piłkarski, co było powszechne w okresie niemowlęcym. Początkowo były one nazywane Decatur Staleys po A. E. Staley Food starch manufacturing company. Staleyowie stali się członkami pierwszej manifestacji NFL (wówczas pod nazwą American Professional Football Association) w dniu września. 17, 1920.,

George Halas i Edward (Holender) Sternaman tworzyli sztab trenerski podczas inauguracyjnego sezonu w 1920 roku. Po przeprowadzce do Chicago w 1921 roku zespół został przemianowany na Chicago Staleys. W imieniu własnym i Sternamana, Halas wykupił zespół za marną sumę 100 dolarów. Również w 1921 roku Chicago zdobyło swoje pierwsze mistrzostwo. W 1922 roku Halas zmienił maskotkę z The Staleys na the Bears, a drużyna pozostaje the Bears do dziś.

pomimo tego, że od początku istnienia NFL była dominującą siłą, sukces finansowy był poważnie utrudniony we wczesnych latach., Podczas gdy drużyny z college ' u przewodziły tłumom przekraczającym czasem 50 000 fanów, drużyny pro miały szczęście wylosować dziesiątą z nich. Na przeszkodzie sukcesowi NFL stanęła również ugruntowana dyscyplina profesjonalnego baseballu. Profesjonalna piłka nożna wydawała się nowością lub przemijającą modą.

film Leatherheads z 2008 roku dokładnie przedstawia pozyskanie zawodnika w latach 20. , Chociaż ta praktyka jest również powszechna dzisiaj, pomysł, że można zdobyć stopień college ' u i stać się zawodowym sportowcem wydawał się absurdalny w tym czasie. Jednym z głównych powodów, dla których sportowiec uniwersytecki staje się zawodowym sportowcem, wydawało się tak naciągane, było to, że większość profesjonalnych sportowców nie zdobywa ogromnych pensji w tej epoce, a okres dochodów sportowca jest znacznie krótszy niż w przypadku absolwenta college ' u.,

pomimo tego, że był stosunkowo niespotykany dla atlety college ' u, aby przejść pro, Halas and the Bears postawili oczy na wyróżniający się Futbol Illinois Red Grange, rekrutując go agresywnie w połowie 1920 roku, gdy był jeszcze studentem. To gorliwe zaloty ostatecznie wprowadziły w życie środki regulacyjne dotyczące rekrutacji studentów.

Chociaż Grange ostatecznie bolt dla franczyzy Yankees futbol, precedens został ustawiony na rekrutację college ' u., To, wraz z wieloma wycieczkami barnstorming w celu promowania marki, odegrało dużą rolę w przetrwaniu i strukturze współczesnego NFL.

the 1940s: Domination of the Bears

the Bears byli najbardziej dominującą drużyną NFL w latach 40., występując w pięciu mistrzostwach i wygrywając cztery. Na szczególną uwagę zasługuje sezon 1940, w którym Washington pokonał 73-0 w meczu o mistrzostwo NFL.

znaczenie niedźwiedzi w tej erze jest w dużej mierze przypisywane pojawieniu się formacji t, poprzednika formacji pro set. Formacja T używała dwóch grzbietów zamiast jednego., Połączenie skąpej obrony i gwiazdorskiej gry rozgrywającego przez Hall of Famer Sida Luckmana sprawiło, że niedźwiedzie stały się siłą, z którą należy się liczyć przez całe lata 40.

1950-82: koniec ery coachingu George Halas

po kilku dekadach wspaniałej gry, Niedźwiedzie spadną przez większość lat 1950, 60 i 70. był ósmym mistrzem NFL w 1963.

chociaż były to przede wszystkim chude lata, fani The Bears widzieli wspaniałe Hall of Famers grać, takich jak Gale Sayers, Dick Butkus, Mike Ditka i Walter Payton, aby wymienić tylko kilka.,

Ten niski okres w historii franczyzy to odejście George 'a Halasa na stanowisko głównego trenera w 1968 roku i tragiczna śmierć Briana Piccolo z powodu raka zarodkowego w 1970 roku. Walka o życie Piccolo została przedstawiona w słynnym filmie Briana ' s Song z 1971 roku, w którym występują James Caan i Billy Dee Williams.

1983-92: Mike Ditka, The 46 Defense and The ’85 Super Bowl

w jednym z ostatnich głównych posunięć George' a Halasa jako właściciela drużyny, zatrudnił byłego Chicago standout tight-end Mike Ditka jako głównego trenera w 1982 roku. Halas zmarł w wieku 88 lat następnego roku., Virginia McCaskey, najstarsza córka Halas, przejęła jako właściciel większościowy.

razem, Ditka i Koordynator obrony Buddy Ryan szybko zmienili kulturę ho-hum w Chicago na lepsze. Mimo że atak The Bears był skuteczny, Z Hall of Fame Walterem Paytonem i rozgrywającym Jimem McMahonem jako sygnałem, obrona była centralnym elementem talentu drużyny.

w obronie misiów wystąpiła wówczas rewolucyjna 46., W centrum tej obrony był Środkowy skład Hall of Fame Mike Singletary, podczas gdy koledzy z Hall of Fame inductees Richard Dent i Dan Hampton tworzyli podpórki do linii defensywy. Wynik był jednym z największych defensywy w historii na boisku piłkarskim.

ponadto niedźwiedzie tej epoki są uważane przez wielu za jedną z najbardziej kultowych i kolorowych drużyn w historii NFL., Dzięki pseudonimom trenera” Iron Mike „Ditka i Williama” the Refrigerator „Perry' ego oraz wybitnym osobistościom, takim jak McMahon i Ryan, ta era historii zespołu nadal pozostaje żywa w zbiorowej świadomości.

wszystkie te talenty, umiejętności i ego zakończyły się rekordem 15-1 i zwycięstwem Super Bowl z 1985 roku. W trakcie playoffs, The Bears shutout Giants 21-0, The Rams 24-0 i pokonał Patriots W Super Bowl XX 46-10.,

W tym występie the Bears z dumą ogłaszają zamiar wygrania Super Bowl, akt brawury, który sprawiłby, że wyglądaliby całkiem głupio, gdyby nie tak łatwo osiągnęli swój cel.

często kontrowersyjny związek Ditki i Ryana spowodował odejście Ryana na stanowisko trenera Eagles w 1986 roku., Mimo że Bears nadal byli rywalami przez większość kariery trenerskiej Ditki, nie dotarli ponownie do Super Bowl pod jego kierownictwem.

lata 1993-2003: trenerzy Dave ' a Wannstedta i Dicka Jaurona

w latach 90. i na początku 2000, Bears ponownie byli drużyną prowadzącą. Trenerzy Dave Wannstedt i Dick Jauron dotarli do playoffów raz, ale niewiele więcej uwagi miało miejsce.

2004-2012: Era Lovie Smith i pojawienie się Super Bowl w 2006 roku

pod wodzą trenera Lovie Smitha, The Bears ponownie zyskali na znaczeniu, kończąc występ w Super Bowl w 2006 roku.

podczas biegu o Superpuchar Devin Hester zelektryzował tłumy kopnięciem i puntem. W ofensywie znaleźli się m.in. rozgrywający Rex Grossman, biegacz Thomas Jones i wide receiver Muhsin Muhammad. Pro Bowl defensive tackle Tommie Harris i Środkowy obrońca Hall of Fame Brian Urlacher wystąpili w obronie.,

Super Bowl XLI Był to nie tylko pierwszy Super Bowl z udziałem afroamerykańskiego trenera, ale pierwszy Super Bowl z udziałem dwóch afroamerykańskich trenerów: Smith z Bears i Tony Dungy z Colts.

bardziej ofensywne Colts przeważyły w tej ściśle spornej grze z końcowym wynikiem 29-17.

Kariera trenerska Lovie Smith z The Bears była udana, ale ostatecznie jego niezdolność do wygrania Super Bowl doprowadziła do jego zwolnienia w 2012 roku.,

2013-17: słabe wyniki Pod marcem Trestmanem i Johnem Foxem

w latach 2013-17, The Bears opublikowali ogólny rekord 27-53, z ich najlepszym rekordem sezonu To 8-8, a ich najgorszym jest ponury 3-13. W tym czasie the Bears mieli dwóch trenerów: marca Trestmana i Johna Foxa.

Jay Cutler był rozgrywającym The Bears przez większość tego okresu, a jego zdolność do pokazywania błyskotliwości spotęgowanej niespójną grą była idealną receptą na zabicie kariery trenerskiej.,

2018–teraźniejszość: pojawienie się niedźwiedzi pod wodzą Matta Nagy ' ego i odnowiony entuzjazm

dzisiejsi niedźwiedzie to zespół, który odznacza się odnowionym entuzjazmem. Pod wodzą trenera Matta Nagy ' ego, The Bears przegrali 12-4 w 2018 roku, a zwycięstwo nieznacznie umknęło im w konkursie z dziką kartą przeciwko Eagles.,

w przyszłości Bears będą walczyć z utalentowanymi graczami, takimi jak quarterback Mitchell Trubisky i linebacker Khalil Mack.

Historia maskotki i Logo niedźwiedzi

drużyny piłkarskie Yankee i Dodger skopiowały nazwy swoich lokalnych drużyn baseballowych w nadziei na wykorzystanie rozpoznawalności marki. Podobnie George Halas zmienił maskotkę Chicago na Bears w 1922 roku, aby uzupełnić Cubs.

przedstawianie Niedźwiedzia zmieniało się na przestrzeni lat, ale najczęściej przypominało niedźwiedzia brunatnego lub grizzly ' ego., W 2003 roku Niedźwiedź Staley Da został wprowadzony jako antropomorficzna maskotka, która zamieszkuje boczne pola Żołnierza i wiele wydarzeń sponsorowanych przez niedźwiedzie.

podobnie jak Cubs, emblematem Bears jest duże C, ale emblemat wishbone C, który ostatecznie został przyjęty, został zakupiony od Uniwersytetu w Chicago.

przydomki

przydomek „Monsters of the Midway” otrzymał również Uniwersytet Chicago w latach 40.,

określenie „Da Bears” jest nawiązaniem do misiów, które stały się popularne przez powtarzający się skecz Saturday Night Live „Bill Swerski ' s Superfans” na początku lat 90.

Chicago Bear Colors

Halas wybrał kolor, który naśladuje Kolor drużyny futbolowej Illinois College: granatowy, spalony pomarańcz i biały. Jednak Halas postanowił nie kopiować dokładnie schematu kolorów drużyny uniwersyteckiej. Najbardziej zauważalnym odchyleniem jest to, że granat w kolorystyce Bears jest znacznie ciemniejszy niż w drużynie Illinois college., Bez dokładnej kontroli, Granatowy niedźwiedzi można łatwo pomylić z czarnym kolorem.

godne uwagi rywale i gry

• Green Bay: jest to jedna z najdłużej trwających i jedna z najbardziej konkurencyjnych rywalizacji w historii NFL. Od sezonu 2019 Green Bay prowadzi serię 99-95-6, w tym dwa konkursy playoff, Które drużyny podzieliły. Rywalizacja Packers-Bears rozpoczęła się w 1921 roku, drugim roku istnienia NFL.
• 17.11.1961, które Wikingowie wygrali 37-13., Od sezonu 2019 Wikingowie prowadzą rywalizację na pozycji 60-56-2.
• Jednym z najbardziej znanych konkursów niedźwiedzi-Lwów był w 1932 roku, kiedy Lions (wtedy nazywany Spartans) zmierzył się z niedźwiedziami w co wielu uważa za pierwszy mecz playoff NFL. Ze względu na zamieć była to także pierwsza w historii gra halowa. Niedźwiedzie zwyciężyły 9: 0. W sezonie 2019/2019 Chicago prowadzi w serii 101-74-5.,
• Arizona: chociaż nie jest to już rywalizacja, seria pomiędzy Cardinals i Bears jest warta uwagi, ponieważ jest najstarsza w historii NFL. Podobnie jak The Bears, Cardinals byli obecni na początku istnienia NFL w 1920 roku (wtedy jako międzymiastowy rywal Chicago Cardinals). Obie drużyny nadal grają okazjonalnie, ale ponieważ ich mecze nie odbywają się co roku, nie jest to już uważane za rywalizację. 11.11.09, 18: 00 28.11.1920, mecz the Bears przegrali 7-6. W sezonie 2019/2020 drużyna The Bears prowadzi serię z wynikiem 59-28-6.,

Historia stadionu Chicago

• Staley Field (1920): Staley Field był domem niedźwiedzi przez jeden sezon, który grali w Decatur, Illinois. Z zaledwie 1500 miejsc i $1 Opłata wstępna, wkrótce było jasne, że nie będzie to opłacalny model biznesowy.,
• Wrigley Field (1921-70): The Bears zaczęli grać w Wrigley Field, domu drużyny baseballowej Cubs, w 1921 roku. Mecz finałowy rozegrali tam 12 grudnia. 13, 1970.
• Soldier Field” Old Soldier Field ” (1971-2002): z powodu mandatu NFL, że wszystkie stadiony pomieścić co najmniej 50.000 fanów, niedźwiedzie zostały zmuszone do opuszczenia Wrigley Field po 50 latach. Pierwszy mecz sezonu zasadniczego rozegrali na Soldier Field w dniu 19.01.1971 Niedźwiedzie wygrały 17-15.

• Soldier Field „New Soldier Field” (2003-obecnie): On Sept., 29.03.2003, The Bears rozegrali swój pierwszy mecz na całkowicie odnowionym boisku. Przegrali z rywalami z dywizji Packers 38-23. Po gruntownym remoncie stadionu, tylko część elewacji boiska Żołnierza pozostała nienaruszona. W wyniku tych zmian Stadion utracił status National Historic Landmark w 2006 roku.

najważniejsi gracze

niedźwiedzie mają długą i znamienną historię. W rezultacie zdobyli więcej wyróżnień w Hall of Fame i uwiecznili więcej graczy, rezygnując ze swoich numerów niż jakakolwiek inna seria NFL.,

Chicago 's emeryt Numbers

• No. 3, Bronko Nagurski (FB-lb-T, 1930-37,' 43): czterokrotny zawodnik All-Pro, Nagurski był starym graczem z nowoczesnymi rozmiarami i szybkością. Przy wzroście 180 cm i wadze 226 kg, byłby siłą, z którą można by się liczyć w każdej epoce.
• nr 5, George McAfee (HB-DB, 1940-41, ’45, ’50): ten jednorazowy All-Pro był w trzech drużynach mistrzowskich i zdewastował przeciwników zarówno jako siłę ofensywną, jak i defensywną.
• nr 7, George Halas (e, 1920-28 gracz, 1920-67 trener, 1921-82 kierownik): Halas zarówno grał i trenował zespół w okresie niemowlęcym., To właśnie jako właściciel i trener wyróżniał się wizjonerskimi umiejętnościami.
• nr 28, Willie Galimore (HB, 1957-63): wspaniały biegacz i działacz na rzecz Praw Obywatelskich, Galimore miał tragicznie skrócone życie w wypadku samochodowym w wieku 29 lat.
• nr 34, Walter Payton (RB, 1975-87): prawdopodobnie największy biegacz wszech czasów i dziewięciokrotny wybór Pro Bowl, życie Paytona zostało skrócone w wieku 45 lat z powodu rzadkiej choroby wątroby.
• No. 40, Gale Sayers (RB-KR-PR, 1965-71): podczas swojego okna skutecznej gry, Sayers mógł być najstraszniejszą bronią ofensywną w historii gry., Kontuzje przedwcześnie zakończyły jego karierę.
• nr 41, Brian Piccolo (RB, 1966-69): ukochany kolega z drużyny i wysokiej jakości biegacz, życie Piccolo zakończyło się w wieku 26 lat z powodu raka zarodkowego.
• No. 42, Sid Luckman (QB-HB-DB, 1939-49): Luckman jest najbardziej znany z bycia rozmówcą „potworów z Midway”, który wygrał cztery z pięciu występów mistrzowskich w latach 40.
• No. 51, Dick Butkus (lb, 1965-73): kwintesencyjny linebacker, Butkus zdobył osiem Pro Bowls i pięć All-Pro honors w ciągu swojej kariery.
• nie., 56, Bill Hewitt( FB-E, 1932-36): Hewitt był czterokrotnym mistrzem All-Pro i dwukrotnym mistrzem NFL, którego życie zostało skrócone w wieku 37 lat w wypadku samochodowym.
• nr 61, Bill George( lb-G-MG-DT, 1952-65): George znakomicie spisywał się w linebackerze, zdobywając osiem Pro Bowl i All-Pro selection w ciągu 14 lat współpracy z Bears.
• No. 66, Bulldog Turner (C-T-LB-G, 1940-52): Bulldog żył zgodnie ze swoim nazwiskiem, zdobywając siedem wyróżnień All-Pro i zdobywając cztery mistrzostwa NFL w ciągu swojej 13-letniej kariery.
• nie., 77, Red Grange( HB-BB-DB-TB, 1925, 1929-34): Grange był pierwszym wielkim rekrutem college ' u, zwiastunem systemu rekrutacji w miejscu dzisiaj.
• No. 89, Mike Ditka (TE, 1961-66): znakomity koniec ligi, gdy był zdrowy, kontuzje kolana skróciły jego okno dominacji.