w 1915 roku, podczas I wojny światowej, Republika Południowej Afryki rozpoczęła kampanię wojskową i zajęła niemiecką kolonię południowo-zachodniej Afryki.
w lutym 1917 roku Mandume Ya Ndemufayo, ostatni król Kwanyama z Ovambolandu, został zabity we wspólnym ataku sił południowoafrykańskich za opór suwerenności RPA nad swoim ludem.,
w dniu 17 grudnia 1920 r.Republika Południowej Afryki podjęła administrację nad Afryką Południowo-Zachodnią na mocy art. 22 Przymierza Ligi Narodów i Porozumienia o mandacie klasy C przez Radę Ligi. Mandat klasy C, który miał być stosowany dla najsłabiej rozwiniętych terytoriów, dawał Republice Południowej Afryki pełną władzę administracyjną i legislacyjną nad tym terytorium, ale wymagał, aby Republika Południowej Afryki promowała dobrobyt materialny i moralny oraz postęp społeczny narodu.,
po wyparciu Ligi przez Organizację Narodów Zjednoczonych w 1946 r., Republika Południowej Afryki odmówiła zrzeczenia się swojego wcześniejszego mandatu i została zastąpiona umową powierniczą Organizacji Narodów Zjednoczonych, wymagającą ściślejszej międzynarodowej kontroli administracji terytorium. Chociaż rząd południowoafrykański chciał włączyć do swojego terytorium Afrykę południowo-zachodnią, nigdy oficjalnie tego nie zrobił, chociaż była administrowana jako de facto „piąta Prowincja” , z białą mniejszością mającą reprezentację w parlamencie tylko dla białych RPA., W 1959 roku siły kolonialne w Windhoek starały się usunąć czarnoskórych mieszkańców z dala od białej części miasta. Mieszkańcy protestowali, a późniejsze zabicie jedenastu protestujących wywołało duży namibijski nacjonalista i utworzenie Zjednoczonej czarnej opozycji wobec rządów RPA.
w latach 60., gdy mocarstwa europejskie przyznały niepodległość swoim koloniom i terytoriom powierniczym w Afryce, nacisk wywierany na Rpa, aby zrobić to w Namibii, która była wówczas Afryką południowo-zachodnią., Po odrzuceniu (1966) przez Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości skargi wniesionej przez Etiopię i Liberię przeciwko dalszej obecności Republiki Południowej Afryki na tym terytorium, Zgromadzenie Ogólne ONZ cofnęło mandat Republiki Południowej Afryki. Pod rosnącą międzynarodową presją, aby legitymizować aneksję Namibii, Republika Południowej Afryki utworzyła w 1962 roku „komisję śledczą do Spraw Afryki Południowo-Zachodniej”, lepiej znaną jako Komisja Odendaala, nazwaną na cześć Fransa Hendrika Odendaala, który stał na czele komisji., Jego celem było wprowadzenie południowoafrykańskiej rasistowskiej polityki Ojczyźnianej w Namibii, jednocześnie przedstawiając okupację jako postępowy i naukowy sposób rozwoju i wspierania ludności w Namibii.
Namibian struggle for independenceedytuj
w 1966 roku, skrzydło Wojskowe organizacji ludowej Afryki Południowo-Zachodniej (SWAPO), Ludowo-Wyzwoleńcza Armia Namibii (PLAN) rozpoczęła ataki partyzanckie na siły południowoafrykańskie, infiltrując terytorium z baz w Zambii., Pierwszym tego typu atakiem była bitwa pod Omugulugwombashe 26 sierpnia. Po uzyskaniu niepodległości przez Angolę w 1975 roku SWAPO utworzyło bazy w południowej części kraju. Działania wojenne nasiliły się na przestrzeni lat, zwłaszcza w Ovamboland.
w opinii doradczej z 1971 roku Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości podtrzymał zwierzchnictwo ONZ nad Namibią, stwierdzając, że obecność RPA w Namibii jest nielegalna i dlatego Republika Południowej Afryki jest zobowiązana do natychmiastowego wycofania swojej administracji z Namibii., Trybunał zalecił również państwom członkowskim ONZ powstrzymanie się od zakładania prawnego uznania lub pomocy dla obecności w Republice Południowej Afryki.
podczas gdy wcześniej siły pracownicze były postrzegane jako „prymitywne” i „brak świadomości politycznej”, latem 1971/72 doszło do strajku generalnego 25% całej ludności pracującej( 13 000 osób), począwszy od Windhoek i Walvis Bay, a wkrótce rozprzestrzenił się na Tsumeb i inne kopalnie.
w 1975 r. Republika Południowej Afryki sponsorowała konferencję konstytucyjną Turnhalle, która dążyła do „wewnętrznej ugody” w Namibii., Oprócz SWAPO w konferencji uczestniczyli głównie liderzy bantustan, a także białe Namibijskie partie polityczne.
presja międzynarodowa
w 1977 roku powstała Zachodnia grupa kontaktowa (WCG) obejmująca m.in. Kanadę, Francję, RFN, Wielką Brytanię i Stany Zjednoczone. Podjęli oni wspólne wysiłki dyplomatyczne mające na celu doprowadzenie do akceptowalnego na arenie międzynarodowej przejścia do niepodległości Namibii. Wysiłki WCG doprowadziły do przedstawienia w 1978 roku rezolucji Rady Bezpieczeństwa nr 435 w sprawie rozwiązania problemu Namibii., Propozycja ugody, jak się okazało, została opracowana po długich konsultacjach z RPA, państwami pierwszej linii (Angola, Botswana, Mozambik, Tanzania, Zambia I Zimbabwe), SWAPO, urzędnikami ONZ i zachodnią grupą kontaktową. Wezwała do przeprowadzenia wyborów w Namibii pod nadzorem i kontrolą ONZ, zaprzestania wszelkich wrogich działań wszystkich partii oraz ograniczenia działalności południowoafrykańskich i Namibijskich wojskowych, paramilitarnych i policyjnych.
, Mimo to w grudniu 1978 roku, wbrew propozycji ONZ, jednostronnie odbyły się wybory, które zostały zbojkotowane przez SWAPO i kilka innych partii politycznych. Republika Południowej Afryki nadal administrowała Namibią poprzez zainstalowane wielorasowe koalicje i mianowanego administratora Generalnego. Negocjacje po 1978 koncentrowały się na kwestiach takich jak nadzór nad wyborami związany z realizacją propozycji ugody.,
Mapa Afryki Południowo – Zachodniej (Namibia)
(Chesley v.Morton of the Georgia House of Representatives)
w tym okresie mianowano czterech komisarzy ONZ dla Namibii. Republika Południowej Afryki odmówiła uznania któregokolwiek z tych mianowanych przez ONZ., Niemniej jednak rozmowy toczyły się z Komisarzem ONZ ds. Namibii nr 2 Marttim Ahtisaarim, który odegrał kluczową rolę w uzyskaniu zasad konstytucyjnych uzgodnionych w 1982 roku przez Państwa pierwszej linii, SWAPO i zachodnią Grupę Kontaktową. Porozumienie to stworzyło ramy demokratycznej konstytucji Namibii. Rola rządu USA jako mediatora była zarówno krytyczna, jak i kwestionowana przez cały okres, jednym z przykładów są intensywne wysiłki w 1984 roku w celu uzyskania wycofania południowoafrykańskich Sił Obronnych (SADF) z południowej Angoli., Tak zwane „konstruktywne zaangażowanie” amerykańskich interesów dyplomatycznych było postrzegane negatywnie przez tych, którzy popierali uznawaną międzynarodowo niepodległość, podczas gdy dla innych polityka USA wydawała się bardziej ukierunkowana na ograniczanie sowiecko-kubańskich wpływów w Angoli i powiązanie tego z kwestią Niepodległości Namibii., Ponadto działania USA zachęcały RPA do opóźniania niepodległości, podejmując inicjatywy, które utrzymałyby radziecko-Kubańczyków w Angoli, takie jak dominacja militarna wielkich traktów Południowej Angoli, jednocześnie zapewniając zastępcze siły dla angolskiego ruchu opozycyjnego UNITA. W latach 1985-1989 Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej, wspierany przez RPA i różne etniczne partie polityczne, bezskutecznie starał się o uznanie przez ONZ., Ostatecznie, w 1987 roku, gdy perspektywy Niepodległości Namibii wydawały się poprawiać, czwartym Komisarzem ONZ dla Namibii został Bernt Carlsson. Po rezygnacji RPA z kontroli nad Namibią, rolą komisarza Carlssona byłoby administrowanie krajem, formułowanie jego ramowej konstytucji oraz organizowanie wolnych i uczciwych wyborów opartych na nierasistowskiej uniwersalnej franczyzie.
w maju 1988 roku amerykański zespół mediacyjny na czele z Chesterem A., Crocker, asystent sekretarza stanu USA do Spraw afrykańskich-ściągnął negocjatorów z Angoli, Kuby i RPA oraz obserwatorów ze Związku Radzieckiego razem w Londynie. Intensywna działalność dyplomatyczna charakteryzowała następne 7 miesięcy, gdy strony wypracowały porozumienia w celu zaprowadzenia pokoju w regionie i umożliwienia wdrożenia rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 435 (RB ONZ nr 435)., Na szczycie Ronalda Reagana i Michaiła Gorbaczowa w Moskwie (29 maja – 1 czerwca 1988) pomiędzy przywódcami Stanów Zjednoczonych i Związku Radzieckiego postanowiono, że Wojska kubańskie zostaną wycofane z Angoli, a Radziecka pomoc wojskowa zostanie wstrzymana, gdy tylko RPA wycofa się z Namibii. Porozumienia mające na celu wprowadzenie w życie tych decyzji zostały sporządzone do podpisania w Nowym Jorku w grudniu 1988 roku. Kuba, Republika Południowej Afryki i Ludowa Republika Angoli zgodziły się na całkowite wycofanie zagranicznych wojsk z Angoli., Porozumienie to, znane jako protokół Brazzaville ' a, ustanowiło wspólną Komisję monitorującą (JMC) ze Stanami Zjednoczonymi i Związkiem Radzieckim jako obserwatorów. Porozumienie trójstronne, obejmujące dwustronną umowę między Kubą a Angolą oraz trójstronną umowę między Angolą, Kubą i Republiką Południowej Afryki, na mocy której Republika Południowej Afryki zgodziła się przekazać kontrolę nad Namibią ONZ, zostało podpisane w siedzibie ONZ w Nowym Jorku w dniu 22 grudnia 1988 roku. (Komisarz ONZ nr 4 Bernt Carlsson nie był obecny na ceremonii podpisania., Zginął podczas lotu Pan Am 103, który eksplodował nad Lockerbie w Szkocji 21 grudnia 1988 w drodze z Londynu do Nowego Jorku. Minister Spraw Zagranicznych RPA, Pik Botha, i oficjalna delegacja 22 mieli szczęście uciec. Ich Rezerwacja Na Pan Am 103 została w ostatniej chwili anulowana, a Pik Botha, wraz z mniejszą delegacją, złapał wcześniejszy lot Pan Am 101 do Nowego Jorku.)
w ciągu miesiąca od podpisania Porozumień nowojorskich prezydent RPA P. W. Botha doznał łagodnego udaru mózgu, który uniemożliwił mu udział w spotkaniu z Namibijskimi przywódcami 20 stycznia 1989 roku., Jego miejsce zajął p. o. prezydenta J. Christiaan Heunis. Botha w pełni wyzdrowiał do 1 kwietnia 1989, kiedy oficjalnie rozpoczęto wdrażanie rezolucji RB ONZ nr 435, A mianowany przez RPA Administrator Generalny, Louis Pienaar, rozpoczął Przejście terytorium do niepodległości. Były komisarz ONZ nr 2, a obecnie specjalny przedstawiciel ONZ Martti Ahtisaari przybył do Windhoek w kwietniu 1989 roku, aby stanąć na czele misji untag (Transition Assistance Group).
Przejście zaczęło się chwiejnie., W przeciwieństwie do pisemnych zapewnień prezydenta SWAPO sama Nujomy skierowanych do Sekretarza Generalnego ONZ o zawieszeniu broni i repatriacji jedynie nieuzbrojonych Namibijczyków, twierdzono, że około 2000 uzbrojonych członków Ludowej Armii Wyzwolenia Namibii (PLAN), skrzydła wojskowego SWAPO, przekroczyło granicę z Angolą w pozornej próbie ustanowienia obecności wojskowej w północnej Namibii., Martti Ahtisaari z UNTAG skorzystał z porad Margaret Thatcher, która w tym czasie odwiedzała Południową Afrykę, i upoważnił Ograniczony kontyngent południowoafrykańskich żołnierzy do pomocy policji południowo-zachodniej w przywracaniu porządku. Nastąpił okres intensywnych walk, w czasie których zginęło 375 bojowników. Na pośpiesznie zorganizowanym posiedzeniu wspólnej komisji monitorującej w Mount Etjo, parku gier na obrzeżach Otjiwarongo, uzgodniono ograniczenie sił południowoafrykańskich do bazy i powrotu elementów planu do Angoli., Podczas gdy problem ten został rozwiązany, drobne zakłócenia na północy trwały przez cały okres przejściowy.
w październiku 1989, na mocy rozkazu Rady Bezpieczeństwa ONZ, Pretoria została zmuszona do demobilizacji około 1600 członków Koevoet (Afrikaans for crowbar). Problem Koevoeta był jednym z najtrudniejszych problemów UNTAG. Ta jednostka kontrwywiadowcza została utworzona przez Republikę Południowej Afryki po przyjęciu rezolucji RB ONZ nr 435 i dlatego nie została wymieniona w propozycji ugody ani w powiązanych dokumentach., UN uznał Koevoet za jednostkę paramilitarną, która powinna zostać rozwiązana, ale jednostka nadal rozmieszczała się na północy w opancerzonych i silnie uzbrojonych konwojach. W czerwcu 1989 roku specjalny przedstawiciel powiedział administratorowi Generalnemu, że zachowanie to było całkowicie niezgodne z propozycją ugody, która wymagała lekkiego uzbrojenia policji. Ponadto zdecydowana większość personelu Koevoet nie nadawała się do dalszego zatrudnienia w policji południowo-zachodniej Afryki (SWAPOL)., Rada Bezpieczeństwa w swojej rezolucji z 29 sierpnia zażądała zatem rozwiązania Koevoet i likwidacji jego struktur dowodzenia. 28 września 1989 Minister Spraw Zagranicznych Republiki Południowej Afryki Pik Botha ogłosił, że 1200 byłych członków Koevoet zostanie zdemobilizowanych ze skutkiem od następnego dnia. Kolejne 400 osób zostało zdemobilizowanych 30 października. Demobilizacje te nadzorowane były przez wojskowe monitory UNTAG.
11-miesięczny okres przejściowy zakończył się stosunkowo płynnie., Więźniowie polityczni otrzymali amnestię, uchylono dyskryminujące przepisy, Republika Południowej Afryki wycofała wszystkie swoje siły z Namibii, a około 42 000 uchodźców powróciło bezpiecznie i dobrowolnie pod auspicjami Biura Wysokiego Komisarza ONZ ds. uchodźców (UNHCR). Prawie 98% zarejestrowanych wyborców wybrało członków Zgromadzenia Konstytucyjnego., Wybory odbyły się w listopadzie 1989 r., nadzorowane przez zagranicznych obserwatorów, i zostały uznane za wolne i sprawiedliwe przez Specjalnego Przedstawiciela ONZ, przy czym SWAPO otrzymało 57% głosów, czyli niewiele ponad dwie trzecie niezbędnych do uzyskania wolnej ręki w rewizji ramowej konstytucji, która została sformułowana nie przez Komisarza ONZ Bernta Carlssona, ale przez mianowanego przez RPA Louisa Pienaara. Opozycyjny demokratyczny Sojusz Turnhalle otrzymał 29% głosów., Zgromadzenie Konstytucyjne odbyło swoje pierwsze posiedzenie 21 listopada 1989 roku i jednomyślnie zdecydowało się na zastosowanie zasad konstytucyjnych z 1982 roku w nowej konstytucji Namibii.
IndependenceEdit
Główny artykuł: New York Accords
Windhoek skyline
9 lutego 1990 roku Zgromadzenie Konstytucyjne opracowało i przyjęło konstytucję., W Dniu Niepodległości 21 marca 1990 roku wzięli udział liczni przedstawiciele świata, w tym główni gracze, sekretarz generalny ONZ Javier Pérez de Cuéllar i Prezydent Republiki Południowej Afryki F W De Klerk, którzy wspólnie przyznali formalną niepodległość Namibii.
Sam Nujoma został zaprzysiężony na pierwszego prezydenta Namibii przez Nelsona Mandelę (który niedługo wcześniej został zwolniony z więzienia) oraz przedstawicieli 147 państw, w tym 20 głów państw.,
1 marca 1994 roku nadmorska enklawa Walvis Bay i 12 przybrzeżnych wysp zostały przekazane Namibii przez RPA. Po trzech latach dwustronnych negocjacji między dwoma rządami i ustanowieniu tymczasowego wspólnego organu administracyjnego (Jaa) w listopadzie 1992 r.w celu administrowania terytorium o powierzchni 780 km2. Pokojowe rozwiązanie tego sporu terytorialnego zostało pochwalone przez społeczność międzynarodową, ponieważ spełniało ono postanowienia rezolucji RB ONZ nr 432 (1978), która uznała Walvis Bay za integralną część Namibii.
(Chesley v.Morton of the Georgia House of Representatives)
w tym okresie mianowano czterech komisarzy ONZ dla Namibii. Republika Południowej Afryki odmówiła uznania któregokolwiek z tych mianowanych przez ONZ., Niemniej jednak rozmowy toczyły się z Komisarzem ONZ ds. Namibii nr 2 Marttim Ahtisaarim, który odegrał kluczową rolę w uzyskaniu zasad konstytucyjnych uzgodnionych w 1982 roku przez Państwa pierwszej linii, SWAPO i zachodnią Grupę Kontaktową. Porozumienie to stworzyło ramy demokratycznej konstytucji Namibii. Rola rządu USA jako mediatora była zarówno krytyczna, jak i kwestionowana przez cały okres, jednym z przykładów są intensywne wysiłki w 1984 roku w celu uzyskania wycofania południowoafrykańskich Sił Obronnych (SADF) z południowej Angoli., Tak zwane „konstruktywne zaangażowanie” amerykańskich interesów dyplomatycznych było postrzegane negatywnie przez tych, którzy popierali uznawaną międzynarodowo niepodległość, podczas gdy dla innych polityka USA wydawała się bardziej ukierunkowana na ograniczanie sowiecko-kubańskich wpływów w Angoli i powiązanie tego z kwestią Niepodległości Namibii., Ponadto działania USA zachęcały RPA do opóźniania niepodległości, podejmując inicjatywy, które utrzymałyby radziecko-Kubańczyków w Angoli, takie jak dominacja militarna wielkich traktów Południowej Angoli, jednocześnie zapewniając zastępcze siły dla angolskiego ruchu opozycyjnego UNITA. W latach 1985-1989 Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej, wspierany przez RPA i różne etniczne partie polityczne, bezskutecznie starał się o uznanie przez ONZ., Ostatecznie, w 1987 roku, gdy perspektywy Niepodległości Namibii wydawały się poprawiać, czwartym Komisarzem ONZ dla Namibii został Bernt Carlsson. Po rezygnacji RPA z kontroli nad Namibią, rolą komisarza Carlssona byłoby administrowanie krajem, formułowanie jego ramowej konstytucji oraz organizowanie wolnych i uczciwych wyborów opartych na nierasistowskiej uniwersalnej franczyzie.
w maju 1988 roku amerykański zespół mediacyjny na czele z Chesterem A., Crocker, asystent sekretarza stanu USA do Spraw afrykańskich-ściągnął negocjatorów z Angoli, Kuby i RPA oraz obserwatorów ze Związku Radzieckiego razem w Londynie. Intensywna działalność dyplomatyczna charakteryzowała następne 7 miesięcy, gdy strony wypracowały porozumienia w celu zaprowadzenia pokoju w regionie i umożliwienia wdrożenia rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 435 (RB ONZ nr 435)., Na szczycie Ronalda Reagana i Michaiła Gorbaczowa w Moskwie (29 maja – 1 czerwca 1988) pomiędzy przywódcami Stanów Zjednoczonych i Związku Radzieckiego postanowiono, że Wojska kubańskie zostaną wycofane z Angoli, a Radziecka pomoc wojskowa zostanie wstrzymana, gdy tylko RPA wycofa się z Namibii. Porozumienia mające na celu wprowadzenie w życie tych decyzji zostały sporządzone do podpisania w Nowym Jorku w grudniu 1988 roku. Kuba, Republika Południowej Afryki i Ludowa Republika Angoli zgodziły się na całkowite wycofanie zagranicznych wojsk z Angoli., Porozumienie to, znane jako protokół Brazzaville ' a, ustanowiło wspólną Komisję monitorującą (JMC) ze Stanami Zjednoczonymi i Związkiem Radzieckim jako obserwatorów. Porozumienie trójstronne, obejmujące dwustronną umowę między Kubą a Angolą oraz trójstronną umowę między Angolą, Kubą i Republiką Południowej Afryki, na mocy której Republika Południowej Afryki zgodziła się przekazać kontrolę nad Namibią ONZ, zostało podpisane w siedzibie ONZ w Nowym Jorku w dniu 22 grudnia 1988 roku. (Komisarz ONZ nr 4 Bernt Carlsson nie był obecny na ceremonii podpisania., Zginął podczas lotu Pan Am 103, który eksplodował nad Lockerbie w Szkocji 21 grudnia 1988 w drodze z Londynu do Nowego Jorku. Minister Spraw Zagranicznych RPA, Pik Botha, i oficjalna delegacja 22 mieli szczęście uciec. Ich Rezerwacja Na Pan Am 103 została w ostatniej chwili anulowana, a Pik Botha, wraz z mniejszą delegacją, złapał wcześniejszy lot Pan Am 101 do Nowego Jorku.)
w ciągu miesiąca od podpisania Porozumień nowojorskich prezydent RPA P. W. Botha doznał łagodnego udaru mózgu, który uniemożliwił mu udział w spotkaniu z Namibijskimi przywódcami 20 stycznia 1989 roku., Jego miejsce zajął p. o. prezydenta J. Christiaan Heunis. Botha w pełni wyzdrowiał do 1 kwietnia 1989, kiedy oficjalnie rozpoczęto wdrażanie rezolucji RB ONZ nr 435, A mianowany przez RPA Administrator Generalny, Louis Pienaar, rozpoczął Przejście terytorium do niepodległości. Były komisarz ONZ nr 2, a obecnie specjalny przedstawiciel ONZ Martti Ahtisaari przybył do Windhoek w kwietniu 1989 roku, aby stanąć na czele misji untag (Transition Assistance Group).
Przejście zaczęło się chwiejnie., W przeciwieństwie do pisemnych zapewnień prezydenta SWAPO sama Nujomy skierowanych do Sekretarza Generalnego ONZ o zawieszeniu broni i repatriacji jedynie nieuzbrojonych Namibijczyków, twierdzono, że około 2000 uzbrojonych członków Ludowej Armii Wyzwolenia Namibii (PLAN), skrzydła wojskowego SWAPO, przekroczyło granicę z Angolą w pozornej próbie ustanowienia obecności wojskowej w północnej Namibii., Martti Ahtisaari z UNTAG skorzystał z porad Margaret Thatcher, która w tym czasie odwiedzała Południową Afrykę, i upoważnił Ograniczony kontyngent południowoafrykańskich żołnierzy do pomocy policji południowo-zachodniej w przywracaniu porządku. Nastąpił okres intensywnych walk, w czasie których zginęło 375 bojowników. Na pośpiesznie zorganizowanym posiedzeniu wspólnej komisji monitorującej w Mount Etjo, parku gier na obrzeżach Otjiwarongo, uzgodniono ograniczenie sił południowoafrykańskich do bazy i powrotu elementów planu do Angoli., Podczas gdy problem ten został rozwiązany, drobne zakłócenia na północy trwały przez cały okres przejściowy.
w październiku 1989, na mocy rozkazu Rady Bezpieczeństwa ONZ, Pretoria została zmuszona do demobilizacji około 1600 członków Koevoet (Afrikaans for crowbar). Problem Koevoeta był jednym z najtrudniejszych problemów UNTAG. Ta jednostka kontrwywiadowcza została utworzona przez Republikę Południowej Afryki po przyjęciu rezolucji RB ONZ nr 435 i dlatego nie została wymieniona w propozycji ugody ani w powiązanych dokumentach., UN uznał Koevoet za jednostkę paramilitarną, która powinna zostać rozwiązana, ale jednostka nadal rozmieszczała się na północy w opancerzonych i silnie uzbrojonych konwojach. W czerwcu 1989 roku specjalny przedstawiciel powiedział administratorowi Generalnemu, że zachowanie to było całkowicie niezgodne z propozycją ugody, która wymagała lekkiego uzbrojenia policji. Ponadto zdecydowana większość personelu Koevoet nie nadawała się do dalszego zatrudnienia w policji południowo-zachodniej Afryki (SWAPOL)., Rada Bezpieczeństwa w swojej rezolucji z 29 sierpnia zażądała zatem rozwiązania Koevoet i likwidacji jego struktur dowodzenia. 28 września 1989 Minister Spraw Zagranicznych Republiki Południowej Afryki Pik Botha ogłosił, że 1200 byłych członków Koevoet zostanie zdemobilizowanych ze skutkiem od następnego dnia. Kolejne 400 osób zostało zdemobilizowanych 30 października. Demobilizacje te nadzorowane były przez wojskowe monitory UNTAG.
11-miesięczny okres przejściowy zakończył się stosunkowo płynnie., Więźniowie polityczni otrzymali amnestię, uchylono dyskryminujące przepisy, Republika Południowej Afryki wycofała wszystkie swoje siły z Namibii, a około 42 000 uchodźców powróciło bezpiecznie i dobrowolnie pod auspicjami Biura Wysokiego Komisarza ONZ ds. uchodźców (UNHCR). Prawie 98% zarejestrowanych wyborców wybrało członków Zgromadzenia Konstytucyjnego., Wybory odbyły się w listopadzie 1989 r., nadzorowane przez zagranicznych obserwatorów, i zostały uznane za wolne i sprawiedliwe przez Specjalnego Przedstawiciela ONZ, przy czym SWAPO otrzymało 57% głosów, czyli niewiele ponad dwie trzecie niezbędnych do uzyskania wolnej ręki w rewizji ramowej konstytucji, która została sformułowana nie przez Komisarza ONZ Bernta Carlssona, ale przez mianowanego przez RPA Louisa Pienaara. Opozycyjny demokratyczny Sojusz Turnhalle otrzymał 29% głosów., Zgromadzenie Konstytucyjne odbyło swoje pierwsze posiedzenie 21 listopada 1989 roku i jednomyślnie zdecydowało się na zastosowanie zasad konstytucyjnych z 1982 roku w nowej konstytucji Namibii.
IndependenceEdit
Windhoek skyline
9 lutego 1990 roku Zgromadzenie Konstytucyjne opracowało i przyjęło konstytucję., W Dniu Niepodległości 21 marca 1990 roku wzięli udział liczni przedstawiciele świata, w tym główni gracze, sekretarz generalny ONZ Javier Pérez de Cuéllar i Prezydent Republiki Południowej Afryki F W De Klerk, którzy wspólnie przyznali formalną niepodległość Namibii.
Sam Nujoma został zaprzysiężony na pierwszego prezydenta Namibii przez Nelsona Mandelę (który niedługo wcześniej został zwolniony z więzienia) oraz przedstawicieli 147 państw, w tym 20 głów państw.,
1 marca 1994 roku nadmorska enklawa Walvis Bay i 12 przybrzeżnych wysp zostały przekazane Namibii przez RPA. Po trzech latach dwustronnych negocjacji między dwoma rządami i ustanowieniu tymczasowego wspólnego organu administracyjnego (Jaa) w listopadzie 1992 r.w celu administrowania terytorium o powierzchni 780 km2. Pokojowe rozwiązanie tego sporu terytorialnego zostało pochwalone przez społeczność międzynarodową, ponieważ spełniało ono postanowienia rezolucji RB ONZ nr 432 (1978), która uznała Walvis Bay za integralną część Namibii.
Dodaj komentarz