Historia Stanów Zjednoczonych i (Polski)

FORT SUMTER

Prezydent Lincoln wyjaśnił secesjonistom z południa, że będzie walczył o utrzymanie własności federalnej i utrzymanie Unii w stanie nienaruszonym. Inni politycy nadal mieli jednak nadzieję na uniknięcie użycia siły w celu rozwiązania kryzysu. W lutym 1861 roku, aby zachęcić Zbuntowane Stany do powrotu do Unii bez uciekania się do siły, Thomas Corwin, przedstawiciel Ohio, przedstawił propozycję zmiany konstytucji w Izbie Reprezentantów., Był jednym z kilku środków zaproponowanych w styczniu i lutym 1861 roku, mających na celu powstrzymanie zbliżającego się konfliktu i uratowanie Stanów Zjednoczonych. Proponowana poprawka uniemożliwiłaby Kongresowi uchwalenie jakiejkolwiek ustawy znoszącej niewolnictwo. 28 lutego 1861 r.Sejm uchwalił wniosek, a 2 marca 1861 r. Senat przyjął wniosek. Następnie został wysłany do państw do ratyfikacji. Po ratyfikacji przez trzy czwarte legislatur stanowych stanie się prawem., W swoim przemówieniu inauguracyjnym Lincoln stwierdził, że nie ma zastrzeżeń do poprawki, a jego poprzednik James Buchanan ją poparł. Jednak do czasu inauguracji Lincolna siedem Stanów opuściło już Unię. Z pozostałych Stanów, Ohio ratyfikowało poprawkę w 1861 roku, a Maryland i Illinois uczyniły to w 1862 roku. Mimo starań o pojednanie, Konfederaci nie powrócili do Unii.,

atak Konfederacji na Fort Sumter, przedstawiony tutaj w litografii z 1861 roku przez Curriera i Ivesa, podsycił nastroje pro-wojenne po obu stronach konfliktu.

rzeczywiście, do czasu przejścia poprawki Korwina przez Kongres, siły konfederackie na głębokim południu zaczęły już przejmować forty federalne. Utrata Fortu Sumter w porcie Charleston w Karolinie Południowej okazała się punktem zapalnym w rywalizacji pomiędzy Nową Konfederacją a rządem federalnym., Niewielki Garnizon Unii liczący mniej niż stu żołnierzy i oficerów utrzymał fort, co czyniło go bezbronnym celem dla Konfederacji. Pożarnicy naciskali na Jeffersona Davisa, by zajął Fort Sumter i tym samym zademonstrował determinację konfederackiego rządu. Niektórzy mieli również nadzieję, że Konfederacja zyska uznanie zagraniczne, zwłaszcza ze strony Wielkiej Brytanii, zajmując fort w najważniejszym na południu porcie Atlantyckim. Sytuacja pogorszyła się, ponieważ miejscowi kupcy odmówili sprzedaży żywności żołnierzom Unii Fortu, a w połowie kwietnia zapasy garnizonu zaczęły się wyczerpywać., Prezydent Lincoln dał znać przywódcom Konfederacji, że planuje zaopatrzenie sił Unii. Jego strategia była jasna: decyzja o rozpoczęciu wojny spoczywałaby po stronie Konfederatów, a nie Unii. 12 kwietnia 1861 roku siły konfederatów w Charleston rozpoczęły bombardowanie Fortu Sumter. Dwa dni później żołnierze Unii poddali się.

atak na Fort Sumter oznaczał nadejście wojny i 15 kwietnia 1861 roku Lincoln wezwał lojalne Państwa do zaopatrzenia sił zbrojnych w celu pokonania rebelii i odzyskania Fortu Sumter., Wobec konieczności wyboru pomiędzy Konfederacją a Unią, Państwa graniczne i te z górnego południa, które wcześniej niechętnie rozwiązywały swoje więzi ze Stanami Zjednoczonymi, zostały zainspirowane do podjęcia działań. Szybko głosowali za secesją. Konwent w Wirginii, który zebrał się wcześniej, aby rozważyć kwestię secesji, przegłosował przyłączenie się do Konfederacji 17 kwietnia, dwa dni po wezwaniu przez Lincolna wojsk. Arkansas opuścił Unię 6 maja wraz z Tennessee dzień później. Karolina Północna 20 maja,

nie wszyscy mieszkańcy państw przygranicznych i górnego południa chcieli jednak przyłączyć się do Konfederacji. Uczucia prounijne pozostawały silne w Tennessee, zwłaszcza we wschodniej części stanu, gdzie niewolników było mało i składało się głównie z domowników należących do zamożnych. Stan Wirginia-Dom rewolucyjnych przywódców i prezydentów, takich jak George Washington, Thomas Jefferson, James Madison i James Monroe – dosłownie był podzielony na temat secesji. Mieszkańcy północnej i zachodniej części stanu, gdzie mieszkali nieliczni niewolnicy, odrzucili secesję., Następnie hrabstwa te połączyły się tworząc „Wirginię zachodnią”, która weszła do Unii jako Wolne Państwo w 1863 roku. Reszta Wirginii, w tym historyczne ziemie wzdłuż zatoki Chesapeake, które były domem dla takich wczesnych amerykańskich osad, jak Jamestown i Williamsburg, dołączyła do Konfederacji. Dodanie tego obszaru dało Konfederacji jeszcze większe nadzieje i sprowadziło na ich stronę generała Roberta E. Lee, prawdopodobnie najlepszego dowódcę wojskowego tamtych czasów., Ponadto Secesja Wirginii zbliżyła Waszyngton, DC, niebezpiecznie blisko Konfederacji, i obawy, że przygraniczny stan Maryland dołączy do CSA, tym samym zatrzymując stolicę USA na terytoriach Konfederacji, nękały Lincolna.

Konfederacja zyskała również poparcie pięciu Cywilizowanych Plemion, jak je nazywano, na terytorium Indian. Pięć Cywilizowanych Plemion składało się z Choctaw, Chickasaw, Creeks, Seminoles i Czirokezów. Plemiona popierały niewolnictwo, a wielu członków posiadało niewolników., Ci indiańscy niewolnicy, którzy zostali zmuszeni do opuszczenia swoich ziem w Gruzji i gdzie indziej na głębokim południu podczas prezydentury Andrew Jacksona, znaleźli bezprecedensową wspólną sprawę z białymi niewolnikami. CSA zezwoliła nawet na wysłanie delegatów na Kongres Konfederacji.

podczas gdy większość państw niewolniczych przystąpiła do Konfederacji, cztery kluczowe państwa niewolnicze pozostały w Unii. Delaware, które formalnie było państwem niewolniczym, pomimo niewielkiej populacji niewolników, nigdy nie głosowało za secesją. Maryland, mimo głębokich podziałów, pozostał również w Unii., Missouri stało się miejscem zaciętych walk i domem pro-konfederackich partyzantów, ale nigdy nie przyłączyło się do Konfederacji. Kentucky zadeklarowało się neutralne, choć niewiele to dało, aby powstrzymać walki, które toczyły się w stanie. W sumie te cztery państwa pozbawiły Konfederację kluczowych zasobów i żołnierzy.

Ta mapa przedstawia Południowe państwa, które odłączyły się od Unii i utworzyły Konfederację w 1861 roku, na początku wojny secesyjnej.