Imperium Seleucydów

Imperium Seleucydów było największym i najbardziej zróżnicowanym Państwem następcą imperium Aleksandra Macedońskiego. Był w stanie polować na dużą i potężną armię dowodzoną przez królów, którzy byli przede wszystkim dowódcami wojskowymi. Seleucydzi zdołali zdominować Iran przez 183 lata (312-129 p. n. e.), co było zauważalnym osiągnięciem, biorąc pod uwagę fakt, że jedyną zjednoczoną siłą utrzymującą Imperium była waleczność królów., W okresie największego rozkwitu Imperium liczyło prawie połowę ludności Chin z dynastii Qin. Ostatecznie Imperium upadło dzięki połączeniu dworskich intryg, ciągłych kłótni i porażek w rękach Rzymian i Partów.

Historia dynastyczna

śmierć Aleksandra Wielkiego w 323 r.p. n. e. oznaczała koniec Imperium macedońskiego, które podbił, rozpadając się na konkurujące ze sobą Królestwa hellenistyczne z taką samą szybkością, jak zostało utworzone. Prawdopodobnie najbardziej utytułowanym z wojowników, którzy walczyli o dominację, był Seleukos (ok., 358 p. n. e. — 281 p. n. e.), któremu udało się zabezpieczyć dla siebie większość Azji macedońskiej. Imperium Seleucydów zostało formalnie ustanowione wraz z odzyskaniem Babilonu od rywala Seleucydów, Antygonosa, w październiku 312 roku. Seleukos był żonaty z Apame, córką Sogdyjskiego satrapa Spitamenesesa, od 324 roku, na rozkaz Aleksandra. W przeciwieństwie do innych macedońskich generałów, nie rozwiódł się z żoną po śmierci Aleksandra, ani dlatego, że była dla niego użyteczna politycznie w kontrolowaniu tubylców jego wschodnich prowincji, ani dlatego, że naprawdę ją kochał (być może obu)., Seleukos najechał Pendżab w Indiach w 305 roku, konfrontując się bezskutecznie z Chandraguptą Mauryą (Sandrokottosem), założycielem Imperium Maurya. Został zmuszony do scedowania rozległych terytoriów na zachód od Indusu w zamian za słonie, których użył do pokonania Antygona w bitwie pod Ipsos w 301 roku.

źródło obrazu: Stany diadochi, ok. 300 p. n. e. Wikipedia. Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 International license.,

Seleukos podjął ważną decyzję, kiedy przeniósł stolicę, a tym samym centrum władzy politycznej, z dala od Iranu i Syrii. W 300 roku założył Antiochię na Dolnym Orontesie w północnej Syrii i zbudował dwa sztuczne porty, Seleucję i Laodyceę. Ponad 1700 Mil oddzieliło jego stolicę od jego placówek w Jaxartes, co uczyniło kontrolę nad wschodnimi prowincjami trudnym zadaniem, a później pozwoliło im ogłosić niepodległość, prowadząc do utworzenia Królestwa grecko-Baktryjskiego i królestw Indo-greckich., Jego przeniesienie stolicy do Syrii miało jednak zalety. Mógł ściśle monitorować Morze Śródziemne i Grecję, z których mógł importować pomysły i, co najważniejsze, ludzi. Mógł także sprawdzić postępy Egiptu Ptolemejskiego w Palestynie, gdzie toczyła się seria wojen egipsko-Seleucydów.
w chwili jego śmierci, w 281 roku, jego imperium rozciągało się od Baktrii do Azji Mniejszej, a on nawet ustanowił przyczółek w Tracji. Jest bardzo prawdopodobne, że miał ambicje na samym tronie macedońskim i gdyby nie został zamordowany, mógłby być w stanie przywrócić jedność Imperium Macedońskiemu., Niestety, został zamordowany przez Ptolemeusza Ceraunusa, kładąc tym samym kres Seleucydzkim ambicjom zjednoczenia Imperium. Od tej pory imperium Aleksandra było martwe, nigdy się nie zjednoczyło i narodziło się nowe: Imperium Seleucydów.
Seleucjusz został następcą Antiocha i (panował 281-261 p. n. e.). Interesujący incydent o nim ma związek z jego miłością do Stratoniki, córki Antypatra. Była żoną Seleucjusza, ale po odkryciu, że jego syn był z nią zakochany, zrezygnował ze Stratoniki w małżeństwie z młodym księciem w 294 roku., Kiedy Antioch wstąpił na tron, sytuacja nie była idealna dla nowego władcy; jego kontrola nad częściami Imperium, zwłaszcza na Wschodzie, była w najlepszym razie słaba. Koczownicy z „rozległej równiny ciągnącej się niekończąco” w Azji Środkowej najechali wschodnie prowincje i w 280 roku zdołali dotrzeć aż do Tirmidh i Herat. Tymczasem Terytoria Seleucydów w zachodniej Azji Mniejszej były kwestionowane. Ale Antioch nie można było lekceważyć i był nie mniej zdolny niż jego ojciec.,
wypędził koczowników, odbudował spustoszone miasta, odbudował cytadelę Marv i zbudował w oazie Marv Fort z pobitej ziemi i cegły (20 metrów wysokości i 270 km długości). W 275 roku pokonał Galów, którzy najechali Azję Mniejszą, używając słoni. Ale jego konflikt z Egiptem o Palestynę miał być przyczyną wielu kłopotów dla Imperium, ponieważ wyczerpał zasoby, które można było wykorzystać do obrony i utrzymania kontroli nad Wschodem., Antioch musiał poprosić swoją prowincję Baktryjską o wysłanie mu 20 słoni w celu wykorzystania ich przeciwko Egiptowi, pozostawiając tym samym prowincję niezagrożoną w obliczu ponownego najazdu nomadów. Panowanie Antiocha w Azji Mniejszej nie było bardziej bezpieczne. Tamtejsze miasta, choć wyznawały lojalność wobec króla, uważały się za poza imperium i ich wierność musiała być potwierdzona, gdy nowy król przybył na tron.,
wszystkie te problemy nasiliły się w czasie panowania następcy Antiocha: Antioch II (panował 261-246 p. n. e.), kiedy zmarł, pozostawił Cesarstwo znacznie słabsze niż w chwili objęcia tronu. Generał Diodot w Baktrii ogłosił swoją niezależność od swoich Seleucydów i utworzył Królestwo Greko-baktryjskie, które miało bronić Baktrii przez prawie 130 lat przed koczownikami i podbił wiele ludów w Indiach, co doprowadziło do powstania Królestwa Indo-greckiego. Kiedy Andragoras, Satrap partii, również zbuntował się przeciwko swemu panu, jego prowincja została opanowana przez Parni pod wodzą Arsakesa., Koczownicy ci mieli założyć Imperium Partów, które później zdominowało Iran i wielokrotnie zderzało się z Cesarstwem Rzymskim. Ale na razie Partowie zostali powstrzymani ze względu na współpracę Seleucydów i Baktryjczyków, aby utrzymać ich w ryzach.
śmierć Antiocha II w 246 roku doprowadziła do wojny dynastycznej, jednej z wielu, która spustoszyła i ostatecznie obaliła Imperium Seleucydów. Laodika, Rozwiedziona żona Antiocha i Berenice, wdowa i siostra Ptolemeusza III egipskiego, walczyła., Seleucjusz II Callinicus (panował 246-225 p. n. e.), syn Antiocha II i Laocyda, został pokonany przez Ptolemeusza i później musiał stoczyć wojnę domową przeciwko swemu bratu Antiochowi Hieraksowi. Stracił bezpośrednią kontrolę nad znaczną częścią Azji Mniejszej, ale zdołał zachować lojalność Miletosa i Smyrny.

00 p. n. e. (przed ekspansją na Anatolię i Grecję). Wikipedia. Thomas A. Lessman. Creative Commons Attribution-Share Alike 3.,0 Unported licencji.

chociaż Imperium Seleucydów zostało osłabione, wciąż nie było martwe, a Antioch III (panował 222-3 lipca 187 p. n. e.) udowodniłby, że zdolny Król może przywrócić Imperium do dawnej świetności. Sam Antioch III zdołał przywrócić kontrolę Seleucydów, choć nominalną, w Baktrii i na Dalekim Wschodzie i słusznie zyskał tytuł „Wielkiego Króla”. Polibios powiedział o Anabasis Antiocha z 212-205: „to była ta kampania, która sprawiła, że wydawał się godny królewskiej, nie tylko dla ludów Azji, ale także dla tych w Europie”., Bogate łupy, jakie zdobył w tej kampanii, pozwoliły mu pokonać Egipt i zdobyć Palestynę w 200. Był to szczyt Imperium Seleucydów. Wydawało się, że może panować nad hellenistycznym Wschodem i zostać przywrócony do wielkiego statusu władzy. Nie miało to jednak nastąpić; w 189 przegrał wojnę z Rzymem i został zmuszony do scedowania Zachodniej Azji Mniejszej. Jego podboje na Wschodzie również zostały odwrócone przez to niepowodzenie. Utrzymał jednak kontrolę nad zachodnim Iranem, od Ebatany po Zatokę Perską.

odnowione intrygi dynastyczne i walki między Seleucydami były wykorzystywane przez Partów., Król Partów Mitrydates I (171-139 / 8 p. n. e.) przejął kontrolę nad Turiwą i Asponiuszem od Baktryjczyków. Następnie rozszerzył się na zachód w kierunku królestwa Seleucydów, podbił Media i najechał Mezopotamię, zajmując miasta Seleucji i Ctesifon. W 141 roku przejął kontrolę nad Babilonią. Mitrydates zmienił partię z małego królestwa w Imperium.

nieco zaskakujący jest fakt, że nie tylko Grecy, ale także Irańczycy pozostali lojalni wobec Seleucydów i apelowali o pomoc Seleucydów przeciwko Partom., Król Demetrios II wyruszył w stronę mediów, choć jego decyzja o kampanii na wschód może mieć więcej wspólnego z chęcią pozbycia się swojego politycznego przeciwnika Tryfona z Syrii, niż z apelem mieszkańców prowincji. Był popularny wśród ludności, ale sama popularność nie wygrywa wojny; został pojmany w 139. Jego brat, Antioch VII, odniósł znacznie większe sukcesy, ponieważ udało mu się odzyskać Babilon i Media od Partów, ale niestety zginął w potyczce w 129 roku. W ten sposób Seleucydzka dominacja Iranu, a wraz z nią jego status wielkiego imperium, zakończyła się raz na zawsze.,

rowth of Roman power in Asia Minor „z atlasu historycznego Williama R. Shepherda, 1923. Wikipedia. Domena Publiczna.

podczas gdy władza Seleucydów upadała, Król Partów Mitrydates II (124/3–88/7) konsolidował partię jako państwo cesarskie. Zapewnił Partom kontrolę nad północną Mezopotamią. W 97 Mitrydates podporządkował Armenię., Rzeka Eufrat stała się granicą między partią a rozszerzającą się potęgą Rzymu. W przeciwieństwie do powiększającej się potęgi Partów, Seleucydzi kontrolowali tylko Antiochię i kilka miast syryjskich. Jednak pomimo niepewnej sytuacji, walki i intrygi dynastyczne nadal pustoszyły Seleucydów. Królowie i ich przeciwnicy polityczni kłócili się o królestwo zredukowane do nicości i utrzymywane przy życiu tylko dlatego, że Rzym nie chciał przejąć odpowiedzialności za Syrię. Kiedy Rzym ostatecznie zdecydował się przejąć tę odpowiedzialność, Cesarstwo Seleucydów zakończyło się w 63 r.p. n. e., Syria stała się rzymską prowincją.

Administracja i gospodarka

Królowie Seleucydzi rządzili rozległym imperium, które nie miało wspólnej religii, języka ani ideologii. Byli cudzoziemcami na ziemie, którymi rządzili, ale nie byli też kolonialistami, ponieważ nie posiadali ani nie mieli poparcia Macedonii. Rozmaite ziemie, które kontrolowali, nie należały do nich z powodu jakiejś boskiej łaski lub dlatego, że byli tubylcami, ale ze względu na fakt, że ich podbili. Przez włócznię jest terminem, którego używali do opisania ich własności tych ziem, co oznacza, że posiadali je poprzez prawo podboju., W związku z tym królowie musieli udowodnić, że są zdolnymi dowódcami wojskowymi i musieli utrzymywać porządek w imperium poprzez pokazy siły i kampanii wojskowych. Z czternastu królów Seleucydów, którzy panowali w latach 312-129, dziesięciu zmarło podczas kampanii. To pokazuje, jak ważna była wojna dla Imperium. Królowie, mimo że niektórzy pisarze nazywali ich Królami Azji lub Królami Syrii, nie nadali sobie nazwy. Nazywali się po prostu, aby użyć niektórych przykładów, „Król Antioch” lub „Król Seleukos”, a nigdy Królowie jakiejś ziemi lub narodu.,
Cesarstwo było zasadniczo reżimem wojskowym utrzymanym tylko ze względu na waleczność królów. Nie rozwinęła się wyrafinowana biurokracja, a Imperium było rządzone przez króla, jego przyjaciół i armię. Przyjaciółmi był dwór królewski, ludzie z całego świata, z którego król wybierał swoich generałów i ministrów. To byli ambitni ludzie, którzy szukali fortuny i sławy. Akarnijczyk, który służył Macedonowi, później służył Antiochowi III, aby posłużyć się przykładem., Oni, jako ich król, nie mieli korzeni w ziemiach, które zamieszkiwali, a więc byli tak obcy jak ich król i musieli polegać na nim, jak on musiał polegać na nich. Tak więc” dobra wola ” króla i jego przyjaciół była niezbędna w administracji Imperium.
Seleucydzi zachowali satrapie dawnego imperium Achemenidów. Irańskie satrapy były pod nadzorem wicekróla, który mieszkał w Ecbatanie. Satrapiów podzielono na dystrykty zwane „miejscami” (Topoi). Mogą to być rodzime wioski, greckie miasta lub oddziały wojskowe (Phylake)., Wiele greckich miast powstało w Iranie, na ziemi królewskiej. Kolonie te pomogły utrzymać pewną stabilność w Imperium i były posterunkami cywilizacji greckiej. Kolonie zakładano na dogodnych pozycjach. Na przykład powstała kolonia w Ai Khanum na Oxusie, która była broniona przed rzekami i Wzgórzem. Koloniści otrzymali ziemię w okolicach miasta i w zamian musieli udzielić pomocy wojskowej królowi.,

90-280 p. n. e.) był pierwszym rodzimym satrapem Seleucydów. Wikipedia. Klasyczna Grupa Numizmatyczna Sp. Z O. O. Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Unported license.

miasta (polis) były formalnie autonomiczne, ale nadzorowane przez epistastesa, Królewskiego nadzorcę., Miasta zazwyczaj miały swoich lokalnych sędziów (Archontów), w taki sam sposób miasta-państwa w samej Grecji miały swoich własnych sędziów. Miasta były również samowystarczalne gospodarczo ze względu na ziemię przydzieloną mieszkańcom. Właściciele ziemscy mieszkali w mieście, ale bogaci mieli również luksusowe dwory z łaźniami na wsi. Miasto było chronione murem. Nie jest jasne, czy tubylcy mogli zamieszkać w niektórych częściach miasta. Miasta w Mezopotamii, takie jak Nisibis i Edessa, miały prawo do monet, ale Miasta w Iranie nie.,
szacuje się, że Imperium Seleucydów liczyło około 20 000 000 mieszkańców, czyli o połowę mniej niż dynastia Qin, która rządziła Chinami (40-50 mln). Imperium Seleucydów było również w stanie wystawić dobrze wyszkoloną armię liczącą 72 000 ludzi, co było ogromną siłą jak na ten czas. Szacuje się, że spośród rdzennych Irańczyków rekrutowano tylko około 12 000, a zdecydowana większość z nich pochodziła z dzikich plemion, takich jak Cissii. Irańczycy służyli głównie jako lekka piechota. Seleucydzi korzystali również ze słoni wojennych., Seleucydzi mieli dobry powód, aby nie chcieć rekrutować miejscowych; nie mieli powodu, aby być lojalni wobec swoich panów, więc jak mogli zaufać im, że nie buntują się? Ptolemeusze, którzy ostatecznie rekrutowali Egipcjan do swojej armii w dużych ilościach, pomimo początkowego wzrostu siły roboczej, która dała im zwycięstwo w Syrii, musieli poradzić sobie z tym zagrożeniem, które później doprowadziło do lokalnych buntów.

Monety Seleucydów pokazują, że system monetarny był w większości jednolity w całym Imperium. Unified silver coinage wzmocnił handel. Rolnictwo i handel były wspierane przez Seleucydów królów., Przyznawali dziedziczne posiadanie ziemi rolnikom, którzy siedzieli na tej ziemi. Podjęli się również publicznych projektów poprawy dróg i portów oraz kanalizacji rzeki Eulaios (Karun), ustanawiając w ten sposób trasę między Susą a Zatoką Perską. Antioch III otworzył bazary Indii dla kupców Seleucydów dzięki jego kampaniom militarnym na wschodzie i rozpoczął wyprawę przeciwko Gerrhaenom w Arabii, aby odwrócić szlaki handlowe z Arabii do Seleucji i Sousa., Przyprawa z Arabii i Indii przybyła do Susa i płynęła na zachód, podczas gdy Zachodni towar płynął z Susa na wschód. Niestety, niewiele wiadomo o opodatkowaniu.
Ziemia dzieliła się na trzy kategorie: Ziemia królewska, która była własnością króla i czasami nadawana rolnikom, jak wspomniano powyżej, ziemia, która należała do obywateli miast greckich, która została im przydzielona w zamian za służbę wojskową, oraz ziemia przeznaczona na święte świątynie.
na terenach Seleucydów dominowały wsie, w których mieszkali Irańczycy i były główną jednostką fiskalną i gospodarczą., Podziemne kanały nawadniające (qanats) odegrały ważną rolę w gospodarce i rolnictwie. Rdzenni wodzowie kontynuowali wyzysk chłopów, tak jak robili to przed przybyciem Greków. Seleucydzi niewiele ingerowali w życie tubylców, dbając jedynie o pokój, bezpieczeństwo dróg i podatki. Irańczycy zostali zignorowani, a jedynym łącznikiem między rządem centralnym a Irańczykami byli urzędnicy podatkowi. Zaniedbanie to zachowało spokój., Irańscy arystokraci byli oczarowani grecką cywilizacją, a nawet akceptowali Nagość w męskich posągach, greckich sztukach i nauczyli się języka greckiego, ale zwykli Irańczycy byli z dala od swoich władców i zachowali swoje tradycje, podczas gdy Grecki nigdy nie stał się dominujący wśród nich.