John Paul Jones (muzyk)

Jones był odpowiedzialny za klasyczne linie basowe grupy, szczególnie te w „Ramble On” I „The Lemon Song” (2004). Led Zeppelin II), oraz przesuwające się sygnatury czasowe, takie jak te w „Black Dog” (Led Zeppelin IV)., Jako połowa sekcji rytmicznej Led Zeppelin z perkusistą Johnem Bonhamem, Jones podzielił się uznaniem dla funkowych i soulowych rytmicznych grooves, które wzmocniły i wzmocniły ich muzyczne powinowactwo. W wywiadzie udzielonym Global Bass magazine, Jones zauważył to wspólne muzyczne zainteresowanie:

tak, byliśmy zarówno wielkimi fanami Motown i Stax, jak i ogólnymi fanami muzyki soul, fanami Jamesa Browna. Co jest jednym z powodów, dla których zawsze mówiłem, że Zeppelin był jednym z niewielu zespołów, które „swingują”. W tamtych czasach mieliśmy do czynienia z rowkiem., Ludzie przychodzili na nasze pokazy i tańczyli, co było świetne. Zobaczyć wszystkie tańczące kobiety, to było naprawdę genialne. Niekoniecznie widziałeś to na koncercie Black Sabbath, czy w ogóle: więc byliśmy różni w ten sposób. Byliśmy świetnym zespołem. Wykorzystaliśmy wszystkie nasze wpływy czarnej muzyki pop jako klucz do rocka, który przeszedł na szczyt.

Po wycofaniu swojego Fender Jazz Bass (którego używał od czasów zespołu The Shadows we wczesnych latach 60.) z trasy koncertowej w 1975 roku, Jones zaczął używać specjalnie zaprojektowanych basów Alembicznych.,Jednak nadal wolał używać basu Jazzowego w studiu i w wywiadzie z 2010 roku wspomniał, że wciąż miał ten bas w tym czasie.Umiejętności keyboardowe Jonesa dodały eklektycznego wymiaru, który sprawił, że Led Zeppelin stał się czymś więcej niż tylko hard rockowym zespołem. Najważniejsze cechy klawiatury to delikatny” the Rain Song „(Houses of the Holy) grany na Mellotronie; funky „Trampled Under Foot”, grany na Clavinecie (fizyczne Graffiti); oraz wschodnie skale” Kashmir”, również grany na Mellotronie (również na fizyczne Graffiti)., Podczas występów na żywo, instrument klawiszowy Jonesa był „No Quarter”, często trwający do pół godziny, a czasem zawierający fragmenty „Amazing Grace”,” Concierto de Aranjuez ” Joaquína Rodrigo, które zainspirowały szkice Milesa Davisa o Hiszpanii, oraz Wariacje klasycznych utworów takich kompozytorów jak Rachmaninow.

zróżnicowany wkład Jonesa do grupy rozszerzył się o użycie innych instrumentów, w tym niezwykłego instrumentu akustycznego z potrójną szyjką, składającego się z gitary sześciostrunowej i dwunastostrunowej oraz mandoliny., Jones często używał pedałów basowych, aby uzupełnić brzmienie zespołu, gdy grał na klawiszach i mandolinie. Podczas trasy koncertowej po Stanach Zjednoczonych w 1977 roku Jones zaśpiewał główny wokal w” The Battle of Evermore”, zastępując Sandy Denny, która zaśpiewała w wersji studyjnej.

ProfileEdit

podczas gdy wszyscy członkowie Led Zeppelin mieli reputację off-scenicznego nadmiaru (wytwórnia, o której mówiono, była przesadzona), Jones był powszechnie postrzegany jako najbardziej spokojny i powściągliwy członek grupy., Ze swojej strony Jones twierdził, że miał tyle samo zabawy na drodze, co jego koledzy z zespołu, ale był bardziej dyskretny, stwierdzając: „zrobiłem więcej narkotyków, niż zależy mi, aby pamiętać. Zrobiłem to po cichu.”Benoit Gautier, pracownik Atlantic Records we Francji, powtórzył to wrażenie, stwierdzając, że” najmądrzejszym facetem W Led Zeppelin był John Paul Jones. Dlaczego? Nigdy nie znalazł się w kłopotliwej sytuacji.”

w jednym z wywiadów Jones wyjaśnił, że sława Z Led Zeppelin nie była czymś, czym kiedykolwiek był zaabsorbowany:

nie bardzo …, Chciałbym myśleć, że nie byłem zbyt głupi. Starałem się trzymać z dala od drogi gwiazdy rocka, głównie dlatego, że potrzebowałem rozsądku i wolności na drodze. Zazwyczaj wymeldowywałem się z hotelu, a potem wychodziłem na ulicę. Poszedłbym na spacer … Nie jestem tak rozpoznawalny jak Plant i Page. Poza tym zmieniałam cały czas swój wygląd, żeby upewnić się, że nie jestem tak rozpoznawalna … Ogólnie rzecz biorąc, jestem dość szybko w cieniu … Kiedyś czytałem, że Beatlesi odbyli całe tournée po Ameryce i nigdy nie opuścili swoich pokoi hotelowych., I pomyślałem: „nie widzę sensu podróżowania po świecie i nie dostrzegania niczego.”

po wyczerpujących wycieczkach i dłuższych okresach spędzonych z dala od rodziny, pod koniec 1973 roku Jones zaczął wykazywać oznaki rozczarowania. Rozważał odejście z Led Zeppelin, aby spędzić więcej czasu z rodziną, ale został namówiony do powrotu przez menedżera zespołu, Petera Granta. Żartował, że jest zainteresowany zostaniem chórmistrzem katedry w Winchesterze, co zostało podane jako fakt w kilku źródłach., Jones wyjaśnił później swoje zastrzeżenia:

nie chciałem skrzywdzić grupy, ale nie chciałem też, aby moja rodzina się rozpadła. W tych pierwszych dniach koncertowaliśmy bardzo dużo. Wszyscy byliśmy bardzo zmęczeni i pod presją, a to po prostu przyszło do głowy. Kiedy po raz pierwszy dołączyłem do zespołu, nie sądziłem, że potrwa to tak długo, może dwa lub trzy lata, a potem będę kontynuował swoją karierę jako muzyk i robiąc muzykę filmową.,

„Royal Orleans”Edit

krążą plotki, że piosenka Led Zeppelin „Royal Orleans”, pochodząca z ich albumu Presence, opowiada o doświadczeniu, jakie Jones miał kiedyś podczas trasy w Stanach Zjednoczonych. Piosenka opowiada o osobie, która omyłkowo zabiera drag queen do swojego pokoju hotelowego, a następnie zasypia z jointem marihuany w ręku, podpalając pokój. „Royal Orleans” to nazwa hotelu, w którym członkowie Led Zeppelin zatrzymywali się, gdy odwiedzali Nowy Orlean, ponieważ nie tak wiele osób prosiło tam o autografy., W wywiadzie udzielonym magazynowi Mojo w 2007 roku, Jones wyjaśnił wiarygodność tej plotki, stwierdzając:

Transwestyci byli w rzeczywistości przyjaciółmi Richarda Cole ' a; normalnymi, przyjaznymi ludźmi i wszyscy byliśmy w jakimś barze. To, że pomyliłem transwestytę z dziewczyną, to bzdura; to stało się w innym kraju komuś innemu … W każdym razie 'Stephanie' wylądowała w moim pokoju i skręciliśmy jointa lub dwóch, a ja zasnęłam i podpaliłam pokój hotelowy, tak jak ty, ha ha, a kiedy się obudziłam, był pełen strażaków!,

inne prace w czasie z zespołem

zaangażowanie Jonesa W Led Zeppelin nie przerwało jego pracy sesyjnej. W 1969 powrócił do studia, by zagrać na gitarze basowej na albumie Family Dogg ' s a Way of Life. Jones był pierwszym wyborem Madeline Bell do produkcji i aranżacji jej albumu Comin' Atcha z 1974 roku. Grał również na basie w utworze otwierającym album Roya Harpera HQ, na którym gościnnie wystąpił gitarzysta David Gilmour. Inne wkłady obejmują grę na basie na Rockestrze Wings, Back To The Egg wraz z perkusistą Zeppelin Johnem Bonhamem.,

po Led ZeppelinEdit

1980–2000Edit

Led Zeppelin rozwiązał się w 1980 roku wraz ze śmiercią Johna Bonhama. „W czasie, gdy John zmarł, właśnie przeprowadziłem się do Devon, aby wychować moją rodzinę”, wspominał Jones. „Tak więc, po rozłamie, byłem całkowicie poza wszystkim. I muszę powiedzieć, że nie przegapiłem tego.”

pojawił się na sesjach i teledyskach dla Paula McCartneya i był zaangażowany w ścieżkę dźwiękową filmu Give My Regards to Broad Street., W 1985 roku Jones został poproszony przez reżysera Michaela Winnera o dostarczenie ścieżki dźwiękowej do filmu krzyk o pomoc, a Jimmy Page pojawił się w dwóch utworach. Jones udziela wokalu do dwóch piosenek. W 1994 roku nagrał i koncertował z wokalistką Diamandą Galás na jej albumie „The Sporting Life” (wspólnie z Johnem Paulem Jonesem). Założył własne studio nagraniowe o nazwie Sunday School i był zaangażowany w karierę wokalną swojej córki Jacindy Jones.

w 1985 roku Jones dołączył do Page ' a i Planta na koncert Live Aid z Philem Collinsem i Tonym Thompsonem na perkusji., Byli członkowie ponownie utworzyli zespół na 40th Anniversary concert Atlantic Records 14 maja 1988 roku. Page, Plant i Jones, wraz z synem Johnem Bonhamem, Jasonem, zamknęli imprezę. W 1992 roku Jones zaaranżował aranżację na albumie R. E. M. Automatic for the People.

w 1995 roku zespół Heart wydał akustyczny album „The Road Home”. Został on wyprodukowany przez Jonesa i zawierał go grającego na kilku instrumentach., Również w 1995 roku Andrew Lawrence-King ' s Harp Consort wydał zestaw trzech hiszpańskojęzycznych pieśni w XVII-wiecznym stylu własnej kompozycji Jonesa, z towarzyszeniem instrumentów barokowych, w tym Harf, chitarrone, gitar, lirone, violi da gamba i perkusji (ta 10-minutowa PŁYTA CD, zatytułowana Amores Pasados, została połączona z debiutancką płytą The Harp Consort, Luz y Norte).

2000–presentEdit

Zooma, jego debiutancki solowy album, został wydany we wrześniu 1999 roku przez wytwórnię DGM Roberta Frippa, a następnie w 2001 roku przez The Thunderthief., Obu albumom towarzyszyły trasy koncertowe, w których grał z Nickiem Beggsem (Chapman Stick) i Terlem Bryantem (perkusja).

w 2004 roku koncertował w ramach Mutual Admiration Society wraz z Glenem Phillipsem (frontmanem zespołu Toad The Wet Sprocket) i członkami zespołu Nickel Creek.