struktura oka wielkogębowego Bathynomus giganteus została opisana na podstawie czterech okazów przechowywanych w laboratorium przez okres dwóch miesięcy. Żywe okazy nie były wcześniej dostępne do badań. Dwa trójkątne oczy złożone mierzą około 18 mm na grzbietowej krawędzi i są oddzielone odległością międzygałkową 25 mm., Są skierowane do przodu i lekko w dół i mogą mieć znaczne nakładanie się w polach widzenia. Każde oko zawiera około 3500 ommatidii u zwierząt o długości ciała od 22,5 cm do 37,5 cm. Opakowanie ommatidia nie jest jednolite w siatkówce, ale jest prawie sześciokątne w grzbietowym Regionie Centralnym i prawie kwadratowe w brzusznym i bocznym obwodzie. Elementy dioptryczne w każdym ommatidium składają się z laminarnej rogówki, która jest płaska zewnętrznie i wypukła wewnętrznie oraz dwustronnego stożka krystalicznego., Czasami siedem, a czasami Osiem komórek retinularnych ściśle przylega do proksymalnego wierzchołka stożka i nosi mikrowłókna prążka. Komórki retinularne proksymalnie do rabdomu tworzą cienkie słupki w pobliżu obrzeża ommatidium, a środkowa część wzdłuż osi optycznej na tym poziomie jest zajęta przez komórki śródmiąższowe, które zawierają masywne tablice przezroczystych pęcherzyków uważanych za elementy odblaskowe. Arhabdomeralne segmenty komórek retinularnych i komórki śródmiąższowe spoczywają na błonie podstawnej., W obrębie każdego ommatidium błona podstawna ma dwa rozszerzenia z cylindrycznymi rdzeniami i cienkimi arkuszami gęstego materiału i włókien kolagenowych. Arkusze te zajmują przestrzenie między sąsiednimi komórkami śródmiąższowymi aż do poziomu rabdomeralnych segmentów komórek siatkówki. Tablice komórek pigmentowych o stosunkowo słabych właściwościach światłoczułych oddzielają sąsiadujące ommatidia. Zwierzęta były mocowane zarówno w świetle w ciągu tygodnia od wyprowadzenia z głębokości do światła dziennego, jak i po 2 miesiącach konserwacji w ciągłej ciemności po takiej ekspozycji na światło dzienne., W obu przypadkach mikrowirusy prążkowia były poważnie zaburzone, a cytoplazma retinularna zawierała liczne ciałka wielonaczyniowe. Ekspozycja na światło dzienne wydaje się powodować nieodwracalne uszkodzenia strukturalne fotoreceptorów tych zwierząt.
Dodaj komentarz