przemówienie prezentacyjne Gunnara Knudsena, przewodniczącego, 10 grudnia 1906 r.*
ponieważ Komitet Noblowski zbiera się dziś, dziesiątego grudnia, być może po raz ostatni w tej sali1, aby ogłosić norweskiemu Parlamentowi decyzję o przyznaniu Pokojowej Nagrody Nobla, należy przypomnieć, że Norweski parlament był jednym z pierwszych zgromadzeń narodowych, które przyjęły i popierały sprawę pokoju., Dwanaście czy piętnaście lat temu, panowie, sprawa pokoju prezentowała zupełnie inny aspekt niż obecny. Sprawę uznano wówczas za ideę utopijną, a jej zwolenników za idealistów o dobrych zamiarach, ale zbyt entuzjastycznych, którzy nie mieli miejsca w praktycznej polityce, będąc oderwani od realiów życia. Od tego czasu sytuacja zmieniła się radykalnie, ponieważ w ostatnich latach czołowi mężowie stanu, nawet głowy państw, popierali tę sprawę, która teraz nabrała zupełnie innego wizerunku w opinii publicznej., Stany Zjednoczone Ameryki były jednymi z pierwszych, które wprowadziły ideał pokoju do praktycznej polityki. Traktaty pokojowe i arbitrażowe zostały zawarte między Stanami Zjednoczonymi a rządami kilku krajów. Ale to, co szczególnie zwróciło uwagę przyjaciół pokoju i całego cywilizowanego świata na Stany Zjednoczone, to szczęśliwa rola prezydenta Roosevelta w doprowadzeniu do końca krwawej wojny, która niedawno toczyła się między dwoma wielkimi mocarstwami świata, Japonią i Rosją2. W imieniu norweskiego parlamentu przedstawiam Państwu, panie pośle., Ambasadorze, Nagroda pokojowa wraz z jej insygniami, I dodam prośbę o przekazanie prezydentowi pozdrowień narodu norweskiego i ich wdzięczności za wszystko, co uczynił dla pokoju. Chciałbym również dodać życzenie, aby ten wybitny i bardzo utalentowany człowiek miał możliwość kontynuowania swojej pracy na rzecz umacniania ideału pokoju i zapewnienia pokoju na świecie.
* 10 grudnia tego samego roku prezydent Theodore Roosevelt otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla za rok 1906. Zapytał Pana Herberta H. D., Peirce, Amerykański wysłannik Nadzwyczajny i minister Pełnomocny do Norwegii, aby go przyjąć. Po zakończeniu prezydentury w 1909 r., Roosevelt wyruszył w szeroko zakrojoną podróż i przemowę, jedną z jego ostatnich misji było wygłoszenie przełożonego wykładu o Noblu 5 maja 1910 r. w Oslo. Z uroczystości z 10 grudnia 1906 r.pochodzą dwa przemówienia. Pierwsze wystąpienie Gunnara Knudsena (1848-1928), norweskiego męża stanu, a później premiera, któremu przewodniczył, jest jednym z wręczenia Nagrody Panu Peirce., Jego tłumaczenie opiera się na tekście w języku norweskim w Les Prix Nobel en 1906. W drugim przemówieniu Peirce przyjmuje nagrodę i czyta telegram od prezydenta Roosevelta.
1. Sala, w której obradował Norweski Parlament. Pan Knudsen przewiduje, bez wątpienia, że przyszłe sesje w tym celu odbędą się w Norweskim Instytucie Noblowskim, który został niedawno zbudowany.
2. Wojna Rosyjsko-Japońska (1904-1905)., Laureat zaoferował swoje dobre urzędy do mediacji sporu; rezultatem był traktat w Portsmouth podpisany przez Rosję i Japonię 5 września 1905 roku w Portsmouth, N. H., U. S. A.
Dodaj komentarz