Neokolonializm

Zdrowie tubylców i społeczne uwarunkowania zdrowia

dzięki połączonym procesom kolonializmu i neokolonializmu zdrowie i Dobre Samopoczucie rdzennej ludności zostało znacząco zakłócone. Chociaż ludy rdzenne są zróżnicowaną grupą, dzielą wspólną historię ucisku i marginalizacji jako wczesnej polityki kolonialnej mającej na celu asymilację ludności rdzennej do dominującej (tj. kolonizacji) ludności., Ekspansja kolonialna doprowadziła do powszechnej utraty ziemi przodków przez rdzenną ludność i zmusiła migrację do odizolowanych regionów, w których okrojone ziemie były często niewystarczające do wspierania znanego stylu życia. Na przykład niektóre z pierwszych narodów Kanady żyją na zastrzeżonych ziemiach, które stanowią 0,20% całkowitej powierzchni Kanady. Utrata ziemi, a także liczne polityki mające na celu asymilację (np.,, szkoły mieszkalne, przez które rządy Kanady i Australii przymusowo usuwały dzieci ze swoich społeczności) służyły zakłóceniu działań, które wiązały rdzenną ludność tak ściśle z ich środowiskami fizycznymi i społecznymi. Te polityki asymilacyjne przyczyniły się do ciągłego spuścizny różnic społecznych i zdrowotnych, których jesteśmy dziś świadkami wśród ludności tubylczej.

można wyraźnie rozróżnić między biomedycznym podejściem do zdrowia a lokalnym podejściem do zdrowia i dobrego samopoczucia., Modele biomedyczne stanowią liniowe podejścia do wiedzy, w których choroba jest postrzegana jako dyskretne (izolowane) zdarzenie, które jest uleczalne przez interwencję opieki zdrowotnej. W przeciwieństwie do tego, rdzenne perspektywy zdrowia, jak wcześniej oceniano, stanowią znacznie bardziej holistyczne podejście, które podkreśla wzajemne powiązania ludzi, społeczności, ich światów duchowych, a być może co najważniejsze, ich środowiska fizyczne. Pomimo tej różnicy, wskaźniki biomedyczne są ważne dla podkreślenia poważnych nierówności w zakresie zdrowia między rdzenną i nie-rdzenną ludnością.,

zbieranie danych o stanie zdrowia ludności autochtonicznej może być trudne. Czynniki takie jak odległe położenie geograficzne, Przejście gospodarstwa domowego lub Społeczności, niepewne warunki mieszkaniowe i bezdomność mogą utrudnić uchwycenie rdzennej ludności doświadczającej tych warunków w większości badań zdrowotnych. Ponadto niektóre populacje autochtoniczne decydują się nie uczestniczyć w zbieraniu wskaźników zdrowotnych i społecznych przez rządy i agencje państwowe., Rdzenne populacje na całym świecie zostały poddane inwazyjnym i nieetycznym metodom badawczym, które spowodowały brak zaufania badaczy w ogóle. Ograniczone dane dotyczące zdrowia, które są dostępne, pokazują, że istnieje wiele różnic zdrowotnych między populacjami tubylczymi i nie-tubylczymi. Ze względu na złożoną historię nierówności społecznych, ekonomicznych i politycznych, ludy rdzenne cierpią z powodu znacznie wyższego poziomu zachorowalności i śmiertelności niż ludność nie-rdzenna na całym świecie., Podczas gdy różnice w średniej długości życia między populacjami rdzennymi i nie-rdzennymi zmniejszyły się z czasem, nadal istnieją różnice, z różnicami na całym świecie. W Stanach Zjednoczonych średnia długość życia wynosi 3-5 lat, w Kanadzie 4-12, 5 lat, w Ameryce Południowej/Środkowej 7,6 lat, w Nowej Zelandii 7 lat, a w Australii 10 lat. Różnice w wskaźnikach śmiertelności niemowląt są szczególnie duże dla rdzennej ludności zamieszkującej Australię i Amerykę Południową/Środkową. Mimo to, istnieją różnice zdrowotne między globalną ludnością tubylczą., Na przykład śmiertelność niemowląt wynosi ponad 200 na 1000 wśród rdzennej ludności Peru (30,7/1000) i Ugandy (41,2 / 1000), podczas gdy w Kanadzie, Nowej Zelandii i Australii są one niższe niż 15 na 1000.

w wielu krajach na całym świecie ludność tubylcza przeszła „transformację epidemiologiczną”, charakteryzującą się spadkiem zachorowań na choroby zakaźne, ale wzrostem chorób przewlekłych, niezakaźnych, wypadków/urazów i przemocy., Choroby przewlekłe, takie jak cukrzyca, choroby układu sercowo-naczyniowego i nowotwory również rosną w znacznie wyższym tempie niż wśród ludności spoza rdzennej. Na przykład, wskaźniki cukrzycy są trzykrotnie wyższe wśród Aborygenów i Torres Strait Islanders niż nie-rdzennej ludności w Australii.

Jeśli chodzi o społeczne uwarunkowania zdrowia, ludność autochtoniczna na całym świecie ma bardzo niski poziom statusu społeczno-gospodarczego., Szacuje się, że ludy autochtoniczne stanowią około 15% światowej skrajnie ubogiej ludności, mimo że stanowią zaledwie 5% ogólnej populacji świata. Ponadto poziom wykształcenia i udziału ludności autochtonicznej w rynku pracy pozostaje daleko w tyle za poziomem wykształcenia ludności autochtonicznej, a paradoks dla wielu ludności autochtonicznej polega na tym, że ich społeczności domowe często oferują niewielkie możliwości zatrudnienia, co odzwierciedla podwyższony wskaźnik niedostatecznego zatrudnienia i bezrobocia., W Kanadzie mniej niż 50% rdzennej ludności ukończyło szkołę średnią (w porównaniu do prawie 70% całej populacji), podczas gdy w Australii mniej niż 20% rdzennej ludności ukończyło szkołę średnią. Często ten niski wskaźnik wynika z braku infrastruktury w odległych lub wiejskich społecznościach tubylczych, co zmusza młodzież do przeniesienia się do obszarów miejskich w celu ukończenia edukacji w szkole średniej., Biorąc pod uwagę silny związek między poziomem wykształcenia a zatrudnieniem, nie jest zaskakujące, że stopy bezrobocia są trzy razy wyższe wśród rdzennej ludności zamieszkującej Australię i Kanadę w porównaniu do ich nie-rdzennych odpowiedników.

nieodpowiednie i niewystarczające warunki mieszkaniowe stanowią również poważny problem wśród ludności tubylczej, ponieważ społeczności odległe i wiejskie nie mają podstawowej infrastruktury sanitarnej. Rdzenna ludność Rwandy jest siedem razy bardziej narażona na złe warunki sanitarne niż członkowie populacji krajowej., Zatłoczone mieszkania, wśród innych społecznych uwarunkowań zdrowia, są odpowiedzialne za liczne problemy zdrowotne, w tym wysokie wskaźniki chorób zakaźnych, takich jak zapalenie ucha środkowego i gruźlica. Na przykład wśród pierwszych krajów w Kanadzie wskaźnik zachorowalności na gruźlicę jest 10 razy wyższy niż średnia krajowa., Procesy kolonialne osłabiły zdrowie ludności tubylczej, a w rezultacie narażono ją na wysokie wskaźniki innych chorób zakaźnych, takich jak krztusiec, zapalenie opon mózgowych, zapalenie wątroby, zapalenie płuc, Choroby przenoszone drogą płciową i HIV/AIDS, z których wszystkie są związane z ubóstwem, bezrobociem/bezrobociem, niestabilnym mieszkaniem, bezdomnością, seksualnym/fizycznym znęcaniem się i towarzyszącym im brakiem poczucia własnej wartości.

opresja i marginalizacja są związane z bardzo wysokim wskaźnikiem problemów zdrowia psychicznego, takich jak depresja, nadużywanie substancji, samobójstwo i przemoc w wielu społecznościach tubylczych., W Kanadzie odsetek samobójstw wśród Inuickiej młodzieży jest jedenastokrotnie wyższy niż średnia krajowa. W Australii odsetek samobójstw wśród Aborygenów i mieszkańców Cieśniny Torresa jest o 40% wyższy niż w populacji ogólnej. Obecne wzorce zdrowia fizycznego i psychicznego oraz cierpienia społecznego odzwierciedlają połączone skutki kolonialnego ucisku, systemowego rasizmu i dyskryminacji, a także nierówny dostęp do zasobów ludzkich, społecznych i środowiskowych. Takie nierówności w zdrowiu i dobrym samopoczuciu zostały przypisane trwającym dziedzictwu kolonializmu., Co ciekawe, badania wykazały, że wśród rdzennej ludności, która doświadczyła niższych wskaźników asymilacji i akulturacji, wskaźniki chorób przewlekłych i obecności czynników ryzyka (np. palenie, picie i nadużywanie rozpuszczalników) są również niższe.

biorąc pod uwagę jego poziom znaczenia we wszystkich aspektach kultury rdzennej, ziemia jest ważną kwestią do rozważenia w połączeniu z rodzimym zdrowiem. Historycznie ziemia była bardzo ważnym elementem kultury rdzennej. Przed kolonizacją większość rdzennych społeczeństw mogła być opisana jako kultury bytowe., Czy to poprzez polowania, pułapki, sadzenie roślin, rybołówstwo, czy zbieranie, dieta i codzienne pożywienie tych grup były dostarczane przez ziemię. Podczas gdy rdzenne Kultury różnią się znacznie w swoich wierzeniach, tradycjach i podejściu do zdrowia, wspólnym tematem jest wiara w znaczenie ziemi i życia opartego na zarządzaniu i harmonii z ziemią. Ze względu na ich bliskie związki z ziemią degradacja środowiska może mieć niszczący wpływ na dobrobyt ludności tubylczej., Zanieczyszczenia wynikające z rozwoju przemysłowego oraz rozwoju miast i rozrostu zakłócają siedliska dzikiej przyrody i zmniejszają czystość tradycyjnej żywności i leków, co ma wpływ na zdrowie fizyczne i duchowe rdzennej ludności. Liczne badania prowadzone w rejonach okołobiegunowych ujawniają, że w wyniku działalności antropogenicznej zanieczyszczenia środowiska (np. rtęć i PCB) wchodzą do tradycyjnych systemów żywnościowych (ryby, dziczyzna i rośliny) rdzennej ludności., Badania przeprowadzone wśród populacji w cieplejszym klimacie ujawniają również, że ludy rdzenne są narażone na zanieczyszczenia poprzez łańcuch pokarmowy. Populacje tubylcze są bardziej narażone na zanieczyszczenia bioakumulujące niż populacje nie-tubylcze ze względu na ich wysokie spożycie tradycyjnej żywności (np. ryb i dzikich zwierząt). Ponieważ spożycie tradycyjnej żywności jest często koniecznością ekonomiczną, zanieczyszczenie rodzi problemy, które wykraczają poza problemy żywieniowe i zdrowotne.,

dzięki procesom kolonialnym rdzenni mieszkańcy doświadczyli fizycznego przesiedlenia ze swoich tradycyjnych terytoriów. Utrata ziemi wiąże się również ze zniszczeniem tradycyjnych sposobów życia oraz brakiem dostępu do tradycyjnej żywności i leków. W wielu przypadkach ludy rdzenne nie są już w stanie uczestniczyć w polowaniach i zbieraniu tradycyjnej żywności, stając się tym samym zależnym od żywności kupowanej w sklepie., Połączone skutki spadku polowań i spożycia tradycyjnej żywności (oraz zwiększonego spożycia węglowodanów i cukrów rafinowanych) doprowadziły do chorób układu krążenia, cukrzycy i epidemii otyłości, szczególnie wśród rdzennej ludności Ameryki Północnej.