angielski lawEdit
pojęcie rażącego niedbalstwa jest zasadniczo nieufne w angielskim prawie. W Wilson v Brett Baron Rolfe (późniejszy Lord Cranworth) powiedział, że
nie widział różnicy między zaniedbaniem a rażącym zaniedbaniem; że to było to samo, z dodatkiem epitetu wituperatywnego.,
ten pogląd został konsekwentnie zatwierdzony w angielskim prawie dotyczącym obowiązków powierniczych, ponieważ sądy zapewniły, że istnieje tylko jeden standard zawinionej niedbalstwa: zwykłe zaniedbanie. Preferowany jest pogląd, że kontekst orzeczenia powiernika, dyrektora spółki lub innego powiernika powinien być uwzględniany przy dokonywaniu oceny przez sędziego., W Houghland v RR Low (Luxury Coaches) Ltd Ormerod LJ powiedział:
zawsze miałem trudności ze zrozumieniem tego, co było „rażącym zaniedbaniem”, ponieważ wydaje mi się, że standard opieki wymagany w przypadku kaucji lub jakiegokolwiek innego rodzaju przypadku jest standardem wymaganym przez okoliczności tego konkretnego przypadku.,
wiodącą sprawą jest Armitage przeciwko pielęgniarce, w której Millett LJ został poproszony o podjęcie decyzji, czy klauzula wykluczenia była skuteczna w celu zwolnienia powiernika z oskarżenia o zaniedbanie przy stosowaniu własności do beneficjentów. Stwierdzono, że klauzule wykluczające są nadal skuteczne (chociaż mogą wystąpić inne środki zaradcze, takie jak UCTA 1977 w sprawie prawa umów), ale z zasady, jako stanowisko domyślne, wszyscy powiernicy są odpowiedzialni za zwykłe zaniedbanie., Millett LJ powiedział,
byłoby bardzo zaskakujące, gdyby nasze prawo wytyczyło granicę między odpowiedzialnością za zwykłe zaniedbanie a odpowiedzialnością za rażące zaniedbanie. Pod tym względem prawo angielskie różni się od systemów prawa cywilnego, ponieważ zawsze wyróżniało ostre rozróżnienie między zaniedbaniem, jakkolwiek rażącym, z jednej strony, a oszustwem, złą wiarą i umyślnym uchybieniem z drugiej strony. Doktryna prawa powszechnego jest taka, że: „rażące zaniedbanie może być dowodem na mala fides, ale nie jest to samo”: patrz Goodman V. Harvey (1836) 4 A. & E., 870, 876, według Lorda Denmana C. J. ale podczas gdy uważamy różnicę między oszustwem z jednej strony a zwykłym zaniedbaniem, jakkolwiek rażącym, z drugiej strony za różnicę w naturze, uważamy różnicę między zaniedbaniem a rażącym zaniedbaniem za jedynie stopień. Angielscy prawnicy zawsze mieli zdrowy brak szacunku dla tego drugiego rozróżnienia. W Hinton v. Dibbin (1842) 2 Q. B. 646 Lord Denman C. J. wątpił, czy istnieje jakieś zrozumiałe rozróżnienie; podczas gdy w Grill v. General Iron Screw Collier Co. (1866) L. R. 1 C. P. 600, 612 Willes J., znane jest, że rażące zaniedbanie to zwykłe zaniedbanie z epitetem wituperatywnym. Ale systemy cywilne wyznaczają granicę w innym miejscu. Doktryna jest culpa lata dolo aequiparatur; i chociaż maksyma sama w sobie nie jest Rzymska, zasada jest klasyczna. Nie ma miejsca na maksymę w prawie powszechnym; nie jest ona wymieniona w Maksymach prawnych Brooma, 10.wyd. (1939).,
Stany Zjednoczoneedytuj
zgodnie z prawem Stanów Zjednoczonych dowód rażącego niedbalstwa obejmuje udowodnienie wszystkich elementów zwykłego zaniedbania, plus dodatkowy element, który pozwany działał w lekkomyślnym lekceważeniu lub z brakiem istotnej troski o prawa innych osób. W przypadku niektórych przyczyn działań, które mogą wywołać obronę, takich jak immunitet rządowy, może być konieczne udowodnienie rażącego zaniedbania w celu przezwyciężenia obrony.
Dodaj komentarz