diagnoza zmieniła życie. Teraz wiem, że muszę iść do terapeutów, którzy używają metod, na które najlepiej reaguję. Wsparcie wizualne i konkretne scenariusze podczas sesji terapii mówionej, a także terapia poznawczo-behawioralna, pomogły mi stać się szczęśliwszą, bardziej produktywną osobą.,
dla tych z nas, którzy zaliczają się do zgłaszanej liczby kobiet z autyzmem, dostęp do wsparcia i skutecznych metod leczenia może być tak samo wyzwaniem, jak jest brane za nasze słowo, gdy odważymy się ujawnić nasz stan innym. Muszę dodać do tego nieznaną liczbę kobiet i dziewcząt, które pozostają pomijane lub błędnie diagnozowane, tych, którzy nie otrzymują wsparcia, którego potrzebują.
niewidzialny autyzm
jako licencjat na CU Boulder byłem trochę samotnikiem. Miałem jedną bliską dziewczynę, która była obcojęzycznym kujonem jak ja., Po zajęciach z rosyjskiego wędrujemy po uroczych podgórzach boulderowych czasowników koniugacyjnych dla siebie we wszystkich innych językach, które znaliśmy-francuskim, niemieckim, holenderskim, hiszpańskim. Albo spędzalibyśmy godziny na porównywaniu reguł i WYJĄTKÓW systemów zaimków różnych języków. Nasza rozmowa rzadko była osobista. Nie rozmawialiśmy o facetach, ubraniach, czy fryzurze. W rzeczywistości pamiętam, że nie czesałem włosów całymi dniami i nosiłem te same ulubione szorty tygodniami.
unikałem imprez takich jak zaraza i cały czas się uczyłem., Byłem prostym uczniem i perfekcjonistą. Trzymałem sztywne procedury, które pomogły mi radzić sobie, ale również wywołały ogromny niepokój. Często uczyłem się dłużej niż potrzebowałem, aby uniknąć interakcji z innymi studentami, którzy mieszkali w moim akademiku. Takie spotkania mnie denerwowały. Nie wiedziałem, jak wziąć udział i ciągle martwiłem się, że powiem coś złego. Koledzy z akademika nazywali mnie ” nieśmiałym „i ” kujonem”. Byłam miła, ale to było wyczerpujące.,
Masters of camouflage
pierwszą poważną depresję przeżyłem na pierwszym roku studiów, a dziś często zastanawiam się, czy mój znajomy z języków obcych, z którym nie mam już kontaktu, był mistrzem kamuflażu tak jak ja. Przed college ' em życie w liceum było łatwiejsze. Miałem trzy siostry w podobnym wieku. Utorowały mi drogę towarzysko, bo były popularnymi dziewczynami. Długie godziny oglądania, jak kręcą włosy i nakładają makijaż w lustrze, podczas gdy rozmawiali o chłopcach, nauczyły mnie, jak”zdać”., Nauczyłem się naśladować to, co było konieczne, aby przetrwać dzień i utrzymać przyjaźnie, które miałem.
w literaturze autyzmu, która dotyczy kobiecej interakcji społecznej, jest to czasami określane jako „kamuflowanie” lub tendencja do ukrywania trudności poprzez „maskowanie i / lub opracowywanie strategii kompensacyjnych” (Lai, et. al., Journal of the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry, Volume 54, Number 1, January 2105, p. 13)., Dodatkowe cechy komunikacji społecznej wyraźnie przypisywane nam kobietom to bycie samotnikiem lub bycie uważanym za nieśmiałe; posiadanie większej świadomości niż mężczyźni z ASD o potrzebie interakcji społecznej; posiadanie lepszych zdolności językowych; i tendencja do naśladowania innych w interakcjach społecznych, które mogą być męczące. (tamże.)
Kiedy to robimy, mamy tendencję do bycia skryptowymi lub nadmiernie kontrolowanymi w naszych interakcjach, czasami do tego stopnia, że stajemy się niereciprocal z innymi. Kiedy byłem w liceum, robiłem bardzo długie spacery samotnie na prerii Pueblo, Kolorado, gdzie dorastałem., Kiedy szedłem, wytrwale przeglądałem moje interakcje społeczne w szkole tego dnia, powtarzając słowa, które powiedziałem innym w kółko głośno do siebie. Chciałbym również przypomnieć, co inni mi powiedzieli i wypowiedzieć swoje słowa na głos, zbyt. To była moja metoda, aby dowiedzieć się, czy wcześniej tego dnia popełniłem błąd społeczny. Proces był żmudny, ale pomógł mi w nauce kamuflażu. Robię to do dziś, gdy przechodzę przez nerwowe lub trudne okresy ze współpracownikami lub bliskimi związkami.,
zaliczam się do podgrupy kobiet z autyzmem, które „mają werbalne zdolności intelektualne w zakresie od średniego do wyższego” i mają „zdolność naśladowania zachowań innych”, jak opisuje nas dr Shana Nichols, dyrektor ASPIRE Center for Learning and Development w Melville w Nowym Jorku. Jednak nasze mocne strony przyczyniają się również do naszego „latania pod radarem”, nie przykuwając uwagi profesjonalistów lub innych osób w naszym życiu, które byłyby w stanie zidentyfikować objawy ASD.,
na szczęście, serdeczne raporty opublikowane w tym roku odkryły długoletnie męskie stronniczość w badaniach i metodach diagnostycznych autyzmu, które poważnie wpłynęły na wykrywanie i zrozumienie dziewcząt i kobiet. „Autyzm nie powinien być postrzegany jako „stan męski”, mówi zespół najlepszych światowych badaczy autyzmu, obserwując powolny trend w ciągu ostatnich dwóch dekad „w kierunku malejącej męskiej dominacji” (Autyzm molekularny, 2015 (6:24) 1).,
mam nadzieję na przyszłość, że kobiety z autyzmem będą miały, gdy badania i metody diagnostyczne ewoluowały, aby uwzględnić kwestie płci i płci z mniejszym uprzedzeniem niż od pierwszych opisów autyzmu przez Leo Kannera i Hansa Aspergera w 1940 roku. będę wiedział, że przybyliśmy, gdy dziewczyna lub kobieta z nowo zdiagnozowanym autyzmem nie musi słyszeć słów, ” nie wydaje mi się autystyczny.”
Dodaj komentarz