Finanse
w 1896 roku John Rockefeller odszedł z firmy Standard Oil Co. New Jersey, spółka holdingowa grupy, ale pozostał prezesem i głównym udziałowcem. Wiceprezydent John Dustin Archbold wziął duży udział w prowadzeniu firmy. W roku 1904 Standard Oil kontrolował 91% rafinacji ropy naftowej i 85% sprzedaży końcowej w Stanach Zjednoczonych. W tym momencie prawa stanowe i federalne starały się przeciwdziałać temu rozwojowi za pomocą przepisów antymonopolowych. W 1911 roku Stany Zjednoczone., Departament Sprawiedliwości pozwał grupę na podstawie federalnego prawa antymonopolowego i nakazał jej rozpad na 34 firmy.
pozycja rynkowa Standard Oil została początkowo ugruntowana poprzez nacisk na wydajność i odpowiedzialność. Podczas gdy większość firm wyrzucała benzynę do rzek (było to zanim samochód stał się popularny), Standard używał jej do napędzania swoich maszyn. Podczas gdy rafinerie innych firm piętrzyły góry ciężkich odpadów, Rockefeller znalazł sposoby na ich sprzedaż., Na przykład, Standard stworzył pierwszego syntetycznego konkurenta wosku pszczelego i kupił firmę, która wynalazła i wyprodukowała wazelinę, Chesebrough Manufacturing Co., która była standardową firmą dopiero w latach 1908-1911.
jednym z oryginalnych „Muckrakerów” była Ida M. Tarbell, amerykańska pisarka i dziennikarka. Jej ojciec był producentem ropy naftowej, którego biznes upadł z powodu transakcji biznesowych Rockefellera. Po obszernych wywiadach z sympatycznym szefem Standard Oil, Henry ' M H., Rogers, Tarbell ' s investigations of Standard Oil fueled growing public attacks on Standard Oil and on monopolies in general. Jej prace zostały opublikowane w 19 częściach w magazynie McClure ' s od listopada 1902 do października 1904, następnie w 1904 jako książka The History of the Standard Oil Co.
Standard Oil Trust był kontrolowany przez niewielką grupę rodzin., Rockefeller stwierdził w 1910 roku: „myślę, że prawdą jest, że rodzina Pratt, Rodzina Payne-Whitney (które były jednym, ponieważ wszystkie akcje pochodziły od pułkownika Payne' a), rodzina Harkness-Flagler (która weszła do firmy razem) i rodzina Rockefellerów kontrolowali większość akcji w całej historii firmy aż do chwili obecnej.”
te rodziny reinwestowały większość dywidend w innych branżach, zwłaszcza w kolejnictwie. Zainwestowali również w gaz i oświetlenie elektryczne (w tym giant Consolidated Gas Co. Nowego Jorku)., Dokonali dużych zakupów zapasów w USA Steel, Amalgamated Copper, a nawet Corn Products Refining Co.
Weetman Pearson, Brytyjski przedsiębiorca naftowy w Meksyku, rozpoczął negocjacje ze Standard Oil w latach 1912-13, aby sprzedać swoją firmę naftową „El Aguila”, ponieważ Pearson nie był już zobowiązany do obietnic wobec reżimu Porfirio Díaza (1876-1911), aby nie sprzedawać amerykańskim interesom. Jednak transakcja nie doszła do skutku i firma została sprzedana Royal Dutch Shell.
w Chinach produkcja Standard Oil wzrosła tak szybko, że wkrótce przekroczyła Stany Zjednoczone., popyt i firma zaczęła przeglądać rynki eksportowe. W 1890 roku Standard Oil zaczął sprzedawać naftę liczącej blisko 400 milionów mieszkańców Chin jako paliwo lampowe. Dla jego chińskiego znaku towarowego i marki Standard Oil przyjęła nazwę Mei Foo (Chiński: 美孚), (co tłumaczy się na mobil). Mei Foo stała się także nazwą blaszanej lampy, którą Standard Oil produkował i rozdawał lub sprzedawał tanio Chińskim rolnikom, zachęcając ich do przejścia z oleju roślinnego na naftę. Reakcja była pozytywna, sprzedaż wzrosła, a Chiny stały się największym rynkiem Standard Oil w Azji., Przed Pearl Harbor Stanvac był największą inwestycją USA w Azji Południowo-Wschodniej.
North China Department of Socony (Standard Oil Company of New York) obsługiwał spółkę zależną o nazwie Socony River and Coastal Fleet, North Coast Division, która stała się North China Division of Stanvac (Standard Vacuum Oil Company) po utworzeniu tej firmy w 1933 roku. W celu dystrybucji swoich produktów, Standard Oil skonstruował zbiorniki magazynowe, konserwy (olej luzem z dużych tankowców oceanicznych został ponownie zapakowany w puszki o pojemności 19 litrów), magazyny i biura w kluczowych chińskich miastach., Na potrzeby żeglugi śródlądowej Przedsiębiorstwo dysponowało silnikowymi cysternami i kolejowymi cysternami, a na potrzeby żeglugi rzecznej flotą parowców o niskim zanurzeniu i innych jednostek pływających.
Oddział North China Stanvac z siedzibą w Szanghaju posiadał setki statków rzecznych, w tym barki motorowe, parowce, wodnosamoloty, holowniki i tankowce. Na rzece Jangcy operowało aż 13 tankowców, z których największe to Mei Ping( 1118 BRT brutto), Mei Hsia (1048 BRT) i Mei An (934 BRT). Wszystkie trzy zostały zniszczone podczas incydentu z 1937 roku USS „Panay”., „Mei An” został zwodowany w 1901 roku i był pierwszym okrętem we flocie. Inne statki to Mei Chuen, Mei Foo, Mei Hung, Mei Kiang, Mei Lu, Mei Tan, Mei Su, Mei Xia, Mei Ying i Mei Yun. Mei Hsia, tankowiec, został specjalnie zaprojektowany do służby rzecznej i został zbudowany przez New Engineering and Shipbuilding Works of Shanghai, który również zbudował 500-tonowy Wodnosamolot Mei Foo w 1912 roku. „Mei Hsia „(„piękne wąwozy”) został zwodowany w 1926 roku i przewoził 350 ton oleju luzem w trzech ładunkach, Plus dziobowy ładownia i przestrzeń między pokładami do przewozu ładunków drobnicowych lub zapakowanej ropy., Miała długość 206 stóp (63 m), belkę 32 stóp (9,8 m), głębokość 10 stóp 6 cali (3,2 m) i miała kuloodporną sterówkę. Mei Ping („piękny spokój”), zwodowany w 1927 roku, został zaprojektowany na morzu, ale zmontowany i ukończony w Szanghaju. Jego palniki olejowo-paliwowe pochodziły z USA, a kotły wodno-rurowe z Anglii.
na Bliskim Wschodieedytuj
Standard Oil Company i Socony-Vacuum Oil Company stały się partnerami w dostarczaniu rynków dla rezerw ropy naftowej na Bliskim Wschodzie. W 1906 roku SOCONY (później Mobil) otworzył swoje pierwsze terminale paliwowe w Aleksandrii., Przed wybuchem wojny światowej przebywał w Palestynie, popadł jednak w konflikt z lokalnymi władzami.
opłaty monopolowe a przepisy antymonopolowe
do 1890 roku Standard Oil kontrolował 88 procent przepływów rafinowanej ropy w Stanach Zjednoczonych. Stan Ohio z powodzeniem pozwał Standard, zmuszając do rozwiązania trustu w 1892 roku. Ale Standard po prostu oddzielił Standard Oil Of Ohio i zachował nad nim kontrolę., Ostatecznie stan New Jersey zmienił swoje prawa założycielskie, aby umożliwić spółce posiadanie udziałów w innych spółkach w dowolnym stanie. W 1899 roku Standard Oil Trust z siedzibą przy 26 Broadway w Nowym Jorku legalnie odrodził się jako spółka holdingowa, Standard Oil Co. Z New Jersey (SOCNJ), który posiadał akcje w 41 innych firm, które kontrolowały inne firmy, które z kolei kontrolowały jeszcze inne firmy., Według Daniela Yergina w jego nagrodzie Pulitzera the Prize: the Epic Quest for Oil, Money, and Power (1990), konglomerat ten był postrzegany przez publiczność jako wszechobecny, kontrolowany przez wybraną grupę reżyserów i całkowicie niezrozumiały.:96-98
Prezydent Stanów Zjednoczonych Theodore Roosevelt przedstawił jako niemowlę Herkulesa zmagającego się ze standardowym olejem w kreskówce z 1906 roku
w 1904 roku Standard kontrolował 91 procent produkcji i 85 procent sprzedaży końcowej., Większość jej produkcji stanowiła NAFTA, z czego 55 procent eksportowano na cały świat. Po 1900 r. nie próbowano zmusić konkurentów do wycofania się z działalności poprzez zaniżanie ich cen. Federalny Komisarz korporacji badał działalność standardu w latach 1904-1906 i doszedł do wniosku, że ” nie ma wątpliwości … dominująca pozycja Standard Oil Co. w przemyśle rafineryjnym było spowodowane nieuczciwymi praktykami-nadużywaniem kontroli linii rurowych, dyskryminacją kolejową i nieuczciwymi metodami konkurencji w sprzedaży rafinowanych produktów naftowych”., Ze względu na konkurencję ze strony innych firm, ich udział w rynku stopniowo zmniejszał się do 70 procent przez 1906, który był rokiem, w którym sprawa antymonopolowa została złożona przeciwko standardowi, i spadł do 64 procent przez 1911, kiedy Standard został zamówiony rozbity i co najmniej 147 firm rafineryjnych konkurowało ze standardem, w tym Gulf, Texaco i Shell. Nie próbowało monopolizować wydobycia i pompowania ropy naftowej (jej udział w 1911 wynosił 11 procent).
w 1909 roku Stany Zjednoczone,monopol i ograniczanie handlu międzystanowego przez:
rabaty, preferencje i inne praktyki dyskryminacyjne na rzecz połączenia przez spółki kolejowe; ograniczanie i monopolizacja przez kontrolę linii rurowych i nieuczciwe praktyki wobec konkurencyjnych linii rurowych; umowy z konkurentami w ograniczaniu handlu; nieuczciwe metody konkurencji, takie jak lokalne obniżki cen w punktach, w których jest to konieczne do stłumienia konkurencji; szpiegostwo na rzecz działalności konkurentów, działanie fałszywych niezależnych firm i płacenie rabatów na ropę naftową z podobnymi intencjami.,
w pozwie stwierdzono, że praktyki monopolistyczne Standard miały miejsce w ciągu ostatnich czterech lat:
ogólnym wynikiem dochodzenia było ujawnienie istnienia licznych i rażących dyskryminacji ze strony kolei w imieniu Standard Oil Co. i stowarzyszone z nim korporacje. Z stosunkowo nielicznymi wyjątkami, głównie z innych dużych koncernów w Kalifornii, Standard był jedynym beneficjentem takich dyskryminacji., W prawie każdej części kraju stwierdzono, że przedsiębiorstwo to ma nieuczciwe przewagi nad konkurentami, a niektóre z tych dyskryminacji dotykają ogromnych obszarów.
rząd zidentyfikował cztery nielegalne wzory: (1) tajne i pół-tajne stawki kolejowe; (2) dyskryminacja w otwartym układzie stawek; (3) dyskryminacja w klasyfikacji i Zasadach transportu; (4) dyskryminacja w traktowaniu prywatnych samochodów-cystern., Rząd zarzucił:
prawie wszędzie stawki z punktów przewozowych wykorzystywane wyłącznie lub prawie wyłącznie przez Standard są stosunkowo niższe niż stawki z punktów przewozowych jego konkurentów. Stawki zostały niskie, aby pozwolić Standard na rynkach, lub zostały one wykonane wysokie, aby utrzymać swoich konkurentów z rynków. Niewielkie różnice w odległościach są usprawiedliwieniem dla dużych różnic w stawkach korzystnych dla Standard Oil Co., natomiast duże różnice w odległościach są ignorowane tam, gdzie są niezgodne ze standardem., Czasami łączące drogi prorate na ropie-to znaczy, dokonać poprzez stawki, które są niższe niż połączenie lokalnych stawek; czasami odmawiają prorate; ale w obu przypadkach wynikiem ich polityki jest faworyzować Standard Oil Co. Różne metody są stosowane w różnych miejscach i w różnych warunkach, ale wynik netto jest taki, że od Maine do Kalifornii ogólny układ otwartych stawek na ropę naftową jest taki, aby dać normę nieuzasadnioną przewagę nad konkurentami.,
rząd powiedział, że Standard podniósł ceny dla swoich monopolistycznych klientów, ale obniżył je, aby zaszkodzić konkurentom, często ukrywając swoje nielegalne działania za pomocą fałszywych rzekomo niezależnych firm, które kontrolowała.
dowód jest w rzeczywistości absolutnie rozstrzygający, że Standard Oil Co., pobiera całkowicie wygórowane ceny tam, gdzie nie spełnia warunków konkurencji, a w szczególności tam, gdzie prawdopodobieństwo wejścia konkurentów jest niewielkie, a z drugiej strony, tam, gdzie konkurencja jest aktywna, często obniża ceny do tego stopnia, że nawet standardowy zysk jest niewielki lub nie ma zysku, a co częściej nie pozostawia zysku konkurentowi, którego koszty są zwykle nieco wyższe.,
15 maja 1911 roku Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych podtrzymał wyrok sądu niższej instancji i uznał Standard Oil group za „nieuzasadniony” monopol na mocy Sherman Antitrust Act, Sekcja II. nakazał On rozbicie Standard na 34 niezależne spółki z różnymi zarządami, dwie największe z nich to Standard Oil of New Jersey (który stał się Exxon) i Standard Oil of New York (który stał się Mobil).
prezes Standard, John D. Rockefeller, dawno odszedł z jakiejkolwiek funkcji menedżerskiej., Ale ponieważ posiadał jedną czwartą akcji powstających spółek, a te wartości akcji w większości podwoiły się, wyłonił się z rozpadu jako najbogatszy człowiek na świecie. Rozwiązanie to przyczyniło się do rozwoju osobistego majątku Rockefellera.
Dodaj komentarz