Strategie leczenia przyspieszonego odstawienia opioidów po ratowaniu naloksonu

związane z abstynencją lub spontaniczne odstawienie następuje stopniowo w ciągu godzin do dni, podczas gdy gwałtowne odstawienie, spowodowane podaniem antagonisty receptora, następuje nagle i z natychmiastową intensywnością szczytową. Przyspieszone wycofanie jest więc często o wiele bardziej dotkliwe i niepokojące i bardziej prawdopodobne, że będzie niebezpieczne. W przypadku uzależnienia od opioidów, po podaniu naloksonu, antagonisty receptora mu, najlepiej wiadomo, że następuje gwałtowne odstawienie., Chociaż zespół odstawienia opioidów (OWS) jest klasycznie uważany za nieprzyjemny, ale łagodny, wytrącone odstawienie powoduje wzrost autonomiczny, który może być niebezpieczny, zwłaszcza u pacjentów bez hojnej rezerwy kardiorespiracyjnej, oprócz zaburzeń fizjologicznych, które są często bardzo nieprzyjemne (całkowity ból ciała, wymioty, biegunka) i, być może najważniejsze, intensywna dysforia psychologiczna, która może być nie do zniesienia i prowadzić do desperackich aktów w poszukiwaniu ulgi., Perspektywa OWS może prowadzić pacjentów opioid use disorder (Oud) strach wejścia do systemu opieki zdrowotnej i postuluje się czasami opóźnić wezwanie służb ratunkowych w leczeniu przedawkowania.

opcje leczenia

nalokson jest lekiem ratującym życie, który może być nadużywany i stosowany w zbyt dużej dawce., Pracownicy służby zdrowia powinni odróżnić pacjenta, który jest niebezpiecznie toksyczny dla opioidów, z fizjologicznie konsekwencyjną depresją oddechową, od pacjenta, który jest somnolentny, nawet słabo pobudzający, ale odpowiednio wentylujący. Ten ostatni pacjent zazwyczaj nie powinien być leczony naloksonem, ale raczej powinien wyzdrowieć poprzez naturalny metabolizm pod ścisłą obserwacją. Pacjenci toksyczni opioidami, którzy mają niebezpieczną depresję oddechową, ale nie są narażeni na bezpośrednie ryzyko dekompensacji, powinni otrzymywać małe dawki naloksonu dożylnie (np. 0.,04 mg) co kilka minut w celu zapewnienia odpowiedniej wentylacji, a nie w celu pobudzenia.

buprenorfina, częściowy agonista o powinowactwie do receptora mu większym niż prawie każdy inny opioid, może podobnie przyspieszyć odstawienie u pacjentów uzależnionych od opioidów poprzez zastąpienie pełnego agonisty receptora, co prowadzi do utraty agonizmu, a następnie odstawienia buprenorfiny (BPW).,

tradycyjnie leczenie buprenorfiną w OUD rozpoczynano przy użyciu małych dawek (2-4 mg podjęzykowo)dopiero po okresie abstynencji i rozwoju samoistnego odstawienia (często określanym przez spełnienie oceny klinicznej skali odstawienia opiatów powyżej 8). Te „dawki testowe” są używane do określenia, czy pacjent jest w wystarczającym odstawieniu, aby uniknąć BPW. Jeśli objawy pacjenta ulegną poprawie (lub przynajmniej nie ulegną pogorszeniu), podaje się zwiększone dawki., Ale jeśli te mniejsze dawki powodują BPW, proces zostaje zatrzymany, a objawy są leczone lekami nie agonistycznymi (np. klonidyna, ondansetron). Kilka godzin później, jeśli pacjent jest chętny, można ponownie zastosować buprenorfinę.