Talion, łac. lex Talionis, zasada rozwinięta we wczesnym prawie Babilońskim i obecna zarówno w prawie biblijnym, jak i wczesnym prawie Rzymskim, że przestępcy powinni otrzymywać jako karę dokładnie te obrażenia i szkody, które zadali swoim ofiarom. Wiele wczesnych społeczeństw stosowało tę zasadę” oko za oko ” dosłownie.
w starożytnej Palestynie obrażenia i okaleczenia ciała, a także kradzież, były uważane za prywatne krzywdy., Jako takie, sprawa była rozstrzygana nie przez państwo, ale między osobą, która zadała szkodę i poszkodowaną, postawa, która również panowała we wczesnym Rzymie. Talion był ostateczną satysfakcją powoda, ale nie był obowiązkowy; poszkodowany mógł uzyskać satysfakcję z pieniędzy, jeśli chciał.
na zasadzie, że dwie różne osoby nie mogą mieć dokładnie tych samych członków ciała, palestyńscy mędrcy uchwalili prawo, na mocy którego poszkodowany nie może żądać oka od osoby, która spowodowała utratę oka, ale może żądać wartości jego oka., Doprowadziło to do zniesienia talionu w Palestynie. W V wieku p. n. e.w Rzymie grzywny znane jako delikty zaczęły zastępować talion w wielu przypadkach, choć pojęcie talionu ponownie pojawiło się w średniowiecznych Niemczech i na niektórych obszarach Skandynawii w XVII i XVIII wieku.
do końca XVIII wieku talion stanowił uzasadnienie dla takich kar cielesnych, jak Chłosta, branding, okaleczenie, stado i Pręgierz., W niektórych systemach prawnych, w których uznaje się prawo zwyczajowe, zasada ta nadal stanowi częściową podstawę kar lub oceny grzywien wobec drobnych przestępców.
Dodaj komentarz