Udana porażka

Guma miała zakończyć II wojnę światową. kiedy w 1942 roku Japonia zaatakowała Indonezję i inne części Azji Południowo-Wschodniej, alianci zostali odcięci od dostaw gumy. Opony, maski gazowe, samoloty, łodzie i czołgi wymagały ogromnych ilości gumy do produkcji i utrzymania działania. Bez gumy alianci nie mogli konkurować.

Po pierwsze, rząd USA poprosił swoich obywateli o pomoc. Amerykanie przekazywali stare płaszcze przeciwdeszczowe i węże gumowe za pomocą napędów złomu i racjonowali ich używanie opon i innych wyrobów gumowych., Ale Napędy złomu niewiele pomogły, ponieważ recykling gumy nie działał prawie tak dobrze jak oryginał.

następnie kraj zwrócił się do swoich naukowców, aby znaleźć syntetyczny substytut. Chociaż różne rodzaje kauczuku syntetycznego zostały opracowane, ponieważ niedobory doprowadziły badania w czasie I wojny światowej, żaden nie okazał się opłacalny. Wkrótce po japońskiej inwazji na Azję Południowo-Wschodnią, chemicy polimerów ponownie zintensyfikowali poszukiwania odpowiedniego syntetyka.

dwóch takich chemików, Dow Corning Earl Warrick i General Electric James Wright, eksperymentowało z olejem silikonowym., Niezależnie para mieszała olej silikonowy z kwasem borowym, tworząc i Później opatentowując prawie identyczne związki. Wynikająca z tego substancja była zagadkowa. Rozbity młotkiem rozpadł się na setki kawałków. Rzucony o ścianę, odbił się od tyłu. Pozostawiony sam na długi czas, powoli wyciekał jak ciecz. Ale oprócz sprężystości jego właściwości nie naśladowały właściwości kauczuku naturalnego, więc obaj naukowcy zostawili go, aby podążać za bardziej obiecującymi tropami.

ani Warrick, ani Wright nigdy nie wymyślili odpowiedniego gumowego substytutu. wyczyn dokonany przez naukowców z USA., rządowe laboratoria wykorzystujące ropę naftową. Niewiele wiadomo o karierze Wrighta; Warrick zajął się projektowaniem kauczuku silikonowego (używanego w maskach do nurkowania) w Dow Corning.

dziwna substancja wykonana z kwasu borowego i oleju silikonowego cicho utknęła. Z biegiem lat dwaj naukowcy zabawiali swoich przyjaciół polimerem puttylike. Ci przyjaciele z kolei dzielili się nią z innymi, aż w końcu próbka trafiła w ręce Ruth Fallgatter, właścicielki sklepu z zabawkami. Pozostał w większości nieznany aż do 1949 roku, kiedy Fallgatter pokazał go konsultantowi reklamowemu o imieniu Peter Hodgson.,

Hodgson uwielbiał zabawki i miał dobre wyczucie tego, co może spodobać się zarówno dorosłym, jak i dzieciom. Kiedy Fallgatter przestał nosić to, co nazywała „odbijającą się szpachlą”, Hodgson skorzystał z okazji. Pożyczył pieniądze, aby zapłacić za dostawę putty z laboratorium General Electric, gdzie Wright po raz pierwszy ją wykonał i kupił prawa do produkcji. Hodgson zmienił nazwę na Silly Putty i sprzedał go w jednej uncji porcjach wewnątrz małych plastikowych jajek w czasie Wielkanocy w 1950 roku. Początkowo Kit sprzedawał się skromnie, jednak ostatecznie Hodgson przekonał Księgarnie Doubleday i Nieman-Marcus, aby go zaopatrywały.,

Silly Putty Zastosuj dużo siły w krótkim czasie, a to kruche ciało stałe. Rozsuwaj stopniowo, a będzie to wolno poruszająca się ciecz. Należy do kategorii materii zwanej cieczami nienowotworowymi. Inne przykłady z mniej wyraźnymi efektami to krew, ketchup i pasta do zębów.

, Reporter napisał krótki artykuł chwalący Hodgsona i jego zabawkę w numerze z 26 sierpnia 1950 roku. Nagle wszyscy w kraju musieli mieć głupią szpachlę. W ciągu roku Hodgson sprzedał miliony plastikowych jajek, a roczna sprzedaż przekroczyła 5 milionów dolarów w latach 70.

Dlaczego plama goo stała się jedną z najpopularniejszych zabawek dla dzieci i dorosłych w latach 50.? Dla Hodgsona, Silly Putty zaoferował uwolnienie od stresu emocjonalnego. „To pięć minut ucieczki od nerwicy., Oznacza to, że nie trzeba się martwić o Koreę lub problemy rodzinne” – powiedział Hodgson New Yorker. Rozłóż głupią szpachlę na gazecie i atrament przykleja się do niej, tekst jest lustrzany. Pociągnij i rozciągnij szpachlę, a nagłówki poruszają się i zygzakują. Silly Putty to zabawkowy artefakt z epoki wymagającej rozproszenia uwagi.

Hodgson stał się milionerem, tworząc rynek produktu, którego nie wymyślił, podczas gdy Warrick i Wright spędzili lata kłócąc się o to, kto pierwszy połączył olej silikonowy z kwasem borowym. Jeśli, jak w przypadku wielu wynalazków, USA, Urząd Patentowy oddaje decydujący głos, a Warrick wygrywa. O patent wystąpił w 1943 roku, rok przed złożeniem wniosku przez Wrighta. Ale głupi Kit nie uczynił żadnego człowieka bogatym. Warrick, jako pracownik Dow Corning, otrzymał 1 dolara za swój patent.

W 1961, w samym środku zimnej wojny, wyjechał do Związku Radzieckiego. Sowieci myśleli, że Hodgson jest iluzjonistą, dopóki nie pozwolił ludziom dotykać rzeczy., Ale to, co zadziwiło ich najbardziej, to nie cechy kit, ale fakt, że był produkowany w ogóle, w dużych ilościach. „Byli zafascynowani tym, że produkuje się coś zupełnie bezużytecznego” – wspominał później syn Hodgsona. Mimo to zabawka sprzedawała się dobrze w Związku Radzieckim.

Silly Putty w końcu znalazł bardziej praktyczne zastosowanie. Według artykułu New York Timesa z 1990 roku ma taką samą gęstość jak ludzkie ciało i przez pewien czas lekarze używali go do bezpiecznego testowania i wyrównywania rentgenowskich tomografii komputerowej., Unikalne właściwości substancji naśladują również plastyczność tektoniki płyt: geolodzy mogą pokazać uczniom, jak porusza się skorupa ziemska za pomocą modeli wykonanych z Silly Putty.

zabawka, która okazała się popularna wśród dorosłych jako środek łagodzący stres, nawet dołączyła do wyścigu kosmicznego. Astronauci Apollo 8 nosili na orbicie księżycowej w 1968 roku Kit w srebrnych jajach.