gracze, a nawet franchising przychodzą i odchodzą, często zapomniane na kartach historii, ale niektóre pozostają w legendach i folklorze. Chociaż Hartford Whalers przez większość swojego istnienia była walczącą franczyzą, nadal pojawiały się legendy.
wraz z zapowiedzią, że Carolina Hurricanes będzie nosić czczony Whalers kolory i logo jako ich Reverse Retro jersey na nadchodzący sezon, nadszedł czas, aby spojrzeć na skład wyjściowy największych graczy kiedykolwiek umieścić go na.,
Center: Ron Francis, 1981-1991 (1998-2004 w Carolina)
Kiedy nostalgiczni fani wspominają historię Whalers, Ron Francis jest zwykle pierwszym graczem, który przychodzi na myśl. Przez dziewięć sezonów występował w drużynie Whalers, po czym przeszedł do Pittsburgh Penguins. W 1998 roku wrócił do zespołu i spędził sześć sezonów w Carolina, doprowadzając zespół do pierwszego Finału Pucharu Stanleya w 2002 roku, a jego numer 10 zawisł na krokwiach w Raleigh.,
Imię Francisa znajduje się na najwięcej w prawie każdej ofensywnej kategorii statystycznej dla wielorybników, w tym w rozegranych meczach (1186), bramkach (382), asystach (793) i punktach (1175). Zajął piąte miejsce na liście NHL all-time scoring z 1789 punktami i został wybrany do Hockey Hall of Fame w 2007 roku.,
zakończył karierę z trofeum Selke, trofeum Króla Clancy ' ego i trzema trofeami Lady Byng. Francis ma teraz nadzieję, że uruchomi kolejną, młodą franczyzę z Seattle Kraken jako pierwszym dyrektorem generalnym.
Kevin Dineen, 1984-1991 i 1995-1997 (1997-1999 w Karolinie)
Dineen spędził pierwsze siedem lat swojej kariery w Whalers, zanim został sprzedany do Filadelfii., Ostatecznie został przeniesiony z powrotem do Hartford i prowadził zespół w ostatnich dwóch latach w Connecticut.
Dineen zajmuje drugie miejsce w historii klubu z 252 bramkami i 534 punktami., W 2002 roku został dwukrotnym zwycięzcą All-Star, Calder Trophy i Selke Trophy i był ostatnim kapitanem przed transferem do Carolina i zdobył ostatnią bramkę w historii Whalers. W 2006 roku wraz z byłym kolegą z drużyny Francisem został uhonorowany numerem 11 przez AHL Hartford Wolf Pack.
Winger: Gordie Howe, 1977-80
choć to nie zespół, który przychodzi ci do głowy, gdy myślisz Gordie Howe, Pan Hokej zagrał trzy niezwykłe sezony z Whalers.,
Howe dołączył do zespołu w 1977 roku w wieku 49 lat wraz z dwoma synami, Markiem i Martym, gdzie w ciągu trzech sezonów zagrał w 214 meczach i zanotował 190 punktów. Legendarny status Howe ' a ułatwił zespołowi przejście do NHL przed jego odejściem na emeryturę w 1980 roku po 25 latach profesjonalnego hokeja. Jego numer 9 został wycofany przez zespół rok później.,
Defenseman: Rick Ley, 1972-81
podczas gdy Francis jest zapisany w Whalers lore za jego krzykliwą ofensywną grę, defenseman Rick Ley jest często zapomnianym człowiekiem wśród legend drużyny.
Po spędzeniu czterech sezonów w Toronto, Ley dołączył do New England Whalers w 1972 roku. Ley pomógł drużynie zdobyć AVCO Cup w pierwszej kampanii i pozostał z klubem przez cały siedmioletni okres Wha.,
Przez sześć lat był kapitanem „Whalers”, a po zakończeniu kariery przeszedł na emeryturę z numerem 2.
Glen Wesley, 1994-1997 (1998-2008 w Karolinie)
Glen Wesley był już ugruntowaną gwiazdą w lidze, kiedy został przeniesiony do Whalers przed sezonem 1994-95. W połowie lat 90. grał w nim przez 13 lat (z wyjątkiem siedmiu meczów z Toronto).,
Wesley plasuje się za tylko Francisem w meczach kariery rozegranych z organizacją z 913. W 2002 roku dotarł z Hurricanes do finału Pucharu Stanleya, a w 2006 roku zdobył z nim Puchar Karoliny.
, Podobnie jak Dineen, Wesley zdobył bramkę w ostatnim meczu Whalers.
Al Smith, 1972-75 i 1977-80
za każdym legendarnym mistrzostwem stoi legendarny bramkarz.
Al Smith zatkał siatkę dla Whalers w sezonie 1972-73, który zakończył się mistrzostwem WHA. Smith rozegrał trzy pierwsze sezony w barwach Whalers, wygrywając 94 mecze, zanim został przeniesiony do Buffalo. W 1979 roku jego prawa do NHL zostały zachowane przez Whalers przed expansion draft. Ostatecznie został liderem wszech czasów klubu z 141 zwycięstwami w sześciu sezonach.,
wyróżnienia
Pat Verbeek, Winger, 1989-1995
Pat Verbeek został wybrany do dwóch drużyn All-Star w swojej kadencji z Whalers i został mianowany kapitanem w swoich ostatnich trzech sezonach w Hartford, zdobywając 403 punkty w 433 meczach.
Verbeek przeszedł na emeryturę w 2002 roku z 522 bramkami, 540 asystami w 1424 meczach NHL. Sukces skrzydłowego o wzroście 170 cm w NHL dzięki szybkiemu i twardemu stylowi gry utorował drogę przyszłym hokeistom poniżej 180 cm. W 2012 został wprowadzony do Connecticut Hockey Hall of Fame.,
Nick Fotiu, Winger, 1974-76 i 1979-81
Nick Fotiu nie jest statystyczną legendą jak większość innych w tym składzie, ale bardziej pamiętnym ulubieńcem fanów ukochanej serii Whalers. Był przykładem doskonałego egzekutora swojej ery hokeja: Wielkiego, potężnego i nieustraszonego. Ważący 180 kg bruiser jest uważany za jednego z najlepszych pięściarzy w klasie Wha. Kiedy Fotiu upuścił Rękawiczki, to była walka obowiązkowa.
the Whalers są szanowani wśród większości społeczności hokejowych za swoją historię, legendarnych graczy oraz unikalne kolory i logo., Choć Relokacja i ewentualny upadek zespołu były dla wielu fanów uderzeniem w brzuch, wciąż mają wiele do oglądania, a wraz z zapowiedzią koszulki w stylu retro, również na co czekać.
Dodaj komentarz