Wilkołak

kilka odniesień do ludzi zmieniających się w wilki znajduje się w starożytnej greckiej literaturze i mitologii., Herodot w swoich historiach pisał, że Neuri, plemię, które umieszcza na północny wschód od Scytów, były przekształcane w wilki raz w roku na kilka dni, a następnie zmieniane z powrotem do ich ludzkiego kształtu. O tej opowieści wspominał również Pomponiusz Mela.

w II wieku p. n. e.Grecki geograf Pauzaniasz opowiedział historię króla Likaona z Arkadii, który został przemieniony w wilka, ponieważ złożył w ofierze dziecko na ołtarzu Zeusa Likaeusza., W wersji legendy opowiedzianej przez Owidiusza w jego Metamorfozach, kiedy Zeus odwiedza Lykaona przebranego za zwykłego człowieka, Lykaon chce sprawdzić, czy naprawdę jest Bogiem. W tym celu zabija Molosjańskiego zakładnika i podaje jego wnętrzności Zeusowi. Zniesmaczony, Bóg zamienia Lycaona w wilka. Jednak w innych relacjach legendy, takich jak Bibliotheca Apollodorusa, Zeus wysadza go i jego synów piorunami jako karę.,

Pauzaniasz opowiada również historię Arkadyjskiego mężczyzny o imieniu Damarchus z Parrhasii, który został zamieniony w wilka po degustacji wnętrzności ludzkiego dziecka składanego w ofierze Zeusowi Likausowi. Po 10 latach powrócił do ludzkiej formy i został mistrzem olimpijskim. Opowieść ta jest również opowiadana przez Pliniusza Starszego, który nazywa człowieka Demaenetus cytując Agriopasa. Według Pauzaniasza nie było to wydarzenie jednorazowe, ale ludzie zostali przemienieni w wilki podczas składania ofiar Zeusowi Lycaeus od czasów Lykaona., Jeśli będą smakować ludzkie mięso będąc wilkami, zostaną przywrócone do ludzkiej postaci dziewięć lat później, ale jeśli tak się stanie, pozostaną wilkami na zawsze.

Pliniusz Starszy również opowiada inną historię o likantropii. Cytując Euanthesa, wspomina, że w Arkadii raz w roku wybierany był przez los człowiek z klanu Antusa. Wybraniec został eskortowany na bagno w okolicy, gdzie powiesił swoje ubrania na drzewie dębowym, przepłynął przez bagna i przemienił się w wilka, dołączając do stada na dziewięć lat., Jeśli w ciągu tych dziewięciu lat powstrzymał się od degustacji ludzkiego mięsa, powrócił na to samo bagno, popłynął z powrotem i odzyskał swoją poprzednią ludzką formę, z dziewięcioma latami dodanymi do jego wyglądu. Ovid opowiada również historie ludzi, którzy włóczyli się po lasach Arkadii w postaci wilków.

Wergiliusz w swoim dziele poetyckim Eclogues pisał o człowieku zwanym Moeris, który używał ziół i trucizn zbieranych w swoim rodzinnym Pontusie, aby zmienić się w wilka., W prozie Satyrykon, napisany około 60 roku n. e.przez Gajusza Petroniusza Arbitera, jeden z bohaterów, Niceros, opowiada historię na bankiecie o przyjacielu, który zmienił się w wilka (chs. 61–62). Opisuje incydent następująco: „kiedy szukam mojego kumpla, widzę, że rozebrał się i ułożył swoje ubrania na poboczu drogi… Sika w kółko wokół ubrania, a potem, tak po prostu, zamienia się w wilka!… gdy zamienił się w wilka, zaczął wyć i uciekł do lasu.”

Wczesnochrześcijańscy autorzy wspominali także o wilkołakach., W mieście Boga Augustyn z Hippony podaje relację podobną do tej znalezionej u Pliniusza Starszego. Augustyn wyjaśnia, że ” powszechnie uważa się, że przez niektóre czary czarownic ludzie mogą stać się wilkami…”Metamorfoza fizyczna została również wspomniana w Capitulatum Episcopi, przypisywanym soborowi w Ancyrze w IV wieku, który stał się tekstem doktrynalnym Kościoła w odniesieniu do magii, czarownic i przekształceń, takich jak te z wilkołaków. Capitulatum Episcopi stwierdza, że ” kto wierzy, że wszystko może być…,przekształcony w inny gatunek lub podobieństwo, z wyjątkiem Boga Himself…is bez wątpienia niewierny.”

w dziełach pisarzy rzymskich wilkołaki często otrzymują imię versipellis („turnskin”). Augustyn zamiast tego używa zwrotu „in lupum fuisse mutatum” (zamienionego na postać wilka) do opisania fizycznej metamorfozy wilkołaków, co jest podobne do zwrotów używanych w średniowieczu.

Średniowiecze

istnieją dowody powszechnej wiary w wilkołaki w średniowiecznej Europie. Dowody te obejmują znaczną część kontynentu, a także Wyspy Brytyjskie., Wilkołaki były wspomniane w średniowiecznych kodeksach prawa, takich jak Kodeks Króla Kanuta, którego ordynacje kościelne informują nas, że kodeksy mają na celu zapewnienie, że ” … szalenie zuchwały wilkołak nie niszczy zbyt szeroko ani nie gryzie zbyt wielu duchowych stad.”Liutprand z Cremony donosi, że Bajan, syn Symeona i z Bułgarii, może użyć magii, aby zamienić się w wilka., Dzieła Augustyna z Hippony miały duży wpływ na rozwój zachodniego chrześcijaństwa i były szeroko czytane przez duchownych okresu średniowiecza; Ci duchowni sporadycznie omawiali wilkołaki w swoich dziełach. Do znanych przykładów należą wilkołaki z Ossory Geralda z Walii, Znalezione w jego Topographica Hibernica, oraz w Gervase z Otia Imperiala Tilbury, oba napisane dla publiczności królewskiej.,

Gervase ujawnia czytelnikowi, że wiara w takie przemiany (wspomina również o kobietach zamieniających się w Koty i w węże) była rozpowszechniona w całej Europie; przy omawianiu tych metamorfoz używa zwrotu „que ITA dinoscuntur”, co tłumaczy się jako „wiadomo”. Gervase, który pisał w Niemczech, również mówi czytelnikowi, że przemiana ludzi w wilki nie może być łatwo odrzucona, ponieważ „… w Anglii często widzieliśmy ludzi zmieniających się w wilki”(„Vidimus enim frequenter in Anglia per lunationes homines in lupos mutari…”)., Dalsze dowody na powszechne przekonanie o wilkołakach i innych przemianach człowieka i zwierzęcia można zobaczyć w teologicznych atakach przeciwko takim wierzeniom; Konrad z Hirsau, pisząc w XI wieku, zabrania czytania historii, w których rozum człowieka jest zaciemniony po takiej przemianie. Conrad wyraźnie odnosi się do opowieści Owidiusza w swoim traktacie. Pseudo-Augustyn, pisząc w XII wieku, podąża za argumentem Augustyna z Hippony, że żadna fizyczna przemiana nie może być dokonana przez nikogo poza Bogiem, stwierdzając, że”…,ciało cielesne, być przekształcone w materialne kończyny każdego zwierzęcia.”

wiersz Marie de France Bisclavret (ok. 1200) jest kolejnym przykładem, w którym tytułowy szlachcic Bisclavret, z nie opisanych powodów, musiał co tydzień zmieniać się w wilka. Kiedy jego zdradziecka żona ukradła mu ubranie potrzebne do przywrócenia jego ludzkiej postaci, uciekł z królewskiego polowania na wilki, błagając króla o litość i towarzyszył królowi później., Jego zachowanie na dworze było łagodne, dopóki jego żona i jej nowy mąż nie pojawili się na dworze, tak bardzo, że jego nienawistny atak na parę uznano za sprawiedliwy i prawda została ujawniona. Ten lai (Rodzaj bretońskiego poematu śpiewanego) podąża za wieloma wątkami znajdowanymi w innych opowieściach o wilkołakach – usunięcie ubrania i próba powstrzymania się od spożywania ludzkiego ciała można znaleźć w Pliniuszu starszym, a także w drugiej z opowieści o wilkołakach Gervase z Tilbury, o wilkołaku o imieniu Chaucevaire., Marie ujawnia nam również istnienie wierzeń o wilkołakach w bretońskiej i normańskiej Francji, mówiąc nam francusko-normańskie słowo dla wilkołaka: garwulf, które, jak wyjaśnia, są powszechne w tej części Francji, gdzie”…wielu ludzi zamieniło się w wilkołaki”. Gervase również popiera tę terminologię, kiedy mówi nam, że Francuzi używają terminu „gerulfi”, aby opisać to, co Anglicy nazywają”wilkołakami”. Melion i Biclarel to dwie anonimowe Lai, które dzielą temat wilkołaka rycerza zdradzonego przez jego żonę.,

niemieckie słowo werwolf jest zapisywane przez Burcharda von Worms w XI wieku, a przez Bertolda z Ratyzbony w XIII wieku, ale nie jest zapisywane w całej średniowiecznej Niemieckiej poezji lub fikcji. Podczas gdy Baring-Gould twierdzi, że odniesienia do wilkołaków były również rzadkie w Anglii, prawdopodobnie dlatego, że jakiekolwiek znaczenie mieli „wilkołaki” pogaństwa germańskiego, związane z nimi wierzenia i praktyki zostały skutecznie stłumione po chrystianizacji (lub jeśli przetrwały, uczyniły to poza sferą wiedzy dostępnej dla nas), mamy inne źródła niż wymienione powyżej., Takie przykłady wilkołaków w Irlandii i na Wyspach Brytyjskich można znaleźć w dziele walijskiego mnicha Nenniusa z IX wieku; wilkołaki żeńskie pojawiają się w irlandzkich dziełach Tales Of The Elders z XII wieku; i wilkołaki walijskie w XII-XIII wieku Mabinogion.

w 1539 roku Marcin Luter użył formy beerwolf, aby opisać hipotetycznego władcę gorszego od tyrana, któremu trzeba się oprzeć.

germańskie tradycje pogańskie związane z wilkołakami przetrwały najdłużej w skandynawskiej epoce Wikingów., Wiadomo, że Harald i miał ciało Úlfhednara (pokrytego wilkiem ), które są wspomniane w sadze Vatnsdœla, Haraldskvæði i völsunga, i przypominają niektóre legendy o wilkołakach. Úlfhednar byli wojownikami podobnymi do berserkerów, choć ubierali się w wilcze skóry, a nie w niedźwiedzie i byli uważani za kierujących duchami tych zwierząt, aby zwiększyć skuteczność w walce. Ci wojownicy byli odporni na ból i zabijali zaciekle w walce, podobnie jak dzikie zwierzęta. Úlfhednar i berserkers są blisko związani z nordyckim Bogiem Odynem.,

skandynawskie tradycje tego okresu mogły rozprzestrzenić się na Ruś Kijowską, dając początek słowiańskim opowieściom o wilkołakach. O wilkołaku, zdolnym do poruszania się z nadludzkimi prędkościami, wspomina opowieść o kampanii Igora z XI wieku:

książę Władysław osądził ludzi, jako książę rządził miastami, ale nocą grasował pod postacią wilka. Z Kijowa, skacząc, dotarł, przed ekipą kurków, do Tmutorokana. Ścieżka Wielkiego Słońca, jak wilk, grasujący, przekroczył., Dla niego w Połocku dzwonili na poranki przy św. Zofii, ale on słyszał dzwonienie w Kijowie.

sytuacja opisana w okresie średniowiecza daje początek podwójnej formie Folkloru wilkołaków we wczesnej nowożytnej Europie. Z jednej strony „Germański” wilkołak, który staje się związany z czarami paniki z około 1400 roku, a z drugiej strony „Słowiański” wilkołak lub vlkolak, który staje się związany z pojęciem Upiora lub „wampira”., „Wschodni „wilkołak-wampir występuje w folklorze Europy Środkowej i Wschodniej, w tym na Węgrzech, w Rumunii i na Bałkanach, podczas gdy” Zachodni ” wilkołak-Czarnoksiężnik znajduje się we Francji, niemieckojęzycznej Europie i w Bałtyku.

Wczesna historia nowożytna

w XVI – wiecznej Francji pojawiły się liczne doniesienia o atakach wilkołaków – i wynikających z nich procesach sądowych., W niektórych przypadkach były wyraźne dowody przeciwko oskarżonym o morderstwo i kanibalizm, ale nie miały związku z wilkami; w innych przypadkach ludzie byli przerażeni takimi stworzeniami, jak Gilles Garnier w Dole w 1573 roku, nie było jasnych dowodów przeciwko jakiemuś wilkowi, ale żadnego przeciwko oskarżonemu.

wilkołaki były częstym oskarżeniem w procesach czarownic w całej ich historii, a nawet w procesach czarownic w Valais, jednym z pierwszych takich procesów w ogóle, w pierwszej połowie 15 wieku., Podobnie, w Vaud, wilkołaki zjadające dzieci były zgłaszane już w 1448 roku. Szczyt zainteresowania likantropią nastąpił pod koniec XVI do początku XVII wieku, jako część europejskich polowań na czarownice.Wiele traktatów o wilkołakach zostało napisanych we Francji w latach 1595 i 1615. Wilkołaki widziano w 1598 roku w Anjou, a Nastoletni wilkołak został skazany na dożywotnie więzienie w Bordeaux w 1603 roku. Henry Boguet napisał obszerny rozdział o wilkołakach w 1602 roku. W Vaud skazano wilkołaków w 1602 i w 1624 roku., W Traktacie z Vaud pastor z 1653 roku twierdził jednak, że likantropia była wyłącznie iluzją. Po tym, jedyny dalszy zapis z Vaud pochodzi z 1670 roku: jest to chłopiec, który twierdził, że on i jego matka mogą zmienić się w wilki, co jednak nie było traktowane poważnie. Na początku XVII wieku czary były ścigane przez Jakuba i z Anglii, który uważał ” warwoolfes „za ofiary urojeń wywołanych”naturalnym superabundansem melancholii”.,Po 1650 roku wiara w Likantropię w większości zniknęła z francuskojęzycznej Europy, o czym świadczy encyklopedia Diderota, która przypisywała doniesienia o likantropii ” zaburzeniu mózgu. mimo, że wciąż były doniesienia o niezwykłych wilczych bestiach (ale nie wilkołakach). Jeden z takich raportów dotyczył bestii z Gévaudan, która terroryzowała obszar dawnej prowincji Gévaudan, obecnie zwanej Lozère, w południowo-środkowej Francji; w latach 1764-1767 zabiła ponad 80 mężczyzn, kobiet i dzieci.,Jedyną częścią Europy, która wykazywała żywe zainteresowanie wilkołakami po 1650 roku, było Święte Cesarstwo Rzymskie. W latach 1649-1679 wydrukowano w Niemczech co najmniej dziewięć prac na temat likantropii. W Alpach Austriackich i Bawarskich wiara w wilkołaki przetrwała do XVIII wieku.

do XX wieku ataki wilków na ludzi były sporadyczną, ale wciąż powszechną cechą życia w Europie.Niektórzy uczeni sugerowali, że było nieuniknione, że wilki, będące najstraszliwszymi drapieżnikami w Europie, były projektowane w folklorze złych zmiennokształtnych., Potwierdza to fakt, że obszary pozbawione wilków zazwyczaj wykorzystują różne rodzaje drapieżników do wypełnienia niszy; były to hyeny w Afryce, wilki w Indiach, a także werepumy („runa uturuncu”) i weryaguary („yaguaraté-abá „lub” tigre-capiango”) w Południowej Ameryce Południowej.

w dziele Sabine Baring-Gould Księga wilkołaków jest taka, że legendy o wilkołakach mogły być użyte do wyjaśnienia seryjnych zabójstw., Być może najbardziej znanym przykładem jest przypadek Petera Stumppa (straconego w 1589 roku), niemieckiego rolnika, domniemanego seryjnego mordercy i kanibala, znanego również jako wilkołak z Bedburga.

Kultury Azjatyckie

w kulturach azjatyckich odpowiednikiem „were” jest wereleopard lub wereleopard., (Zobacz werecats)

powszechny Turecki folklor ma inne, pełne szacunku światło dla legend o wilkołakach w tym, że tureccy szamani z Azji Środkowej po wykonaniu długich i żmudnych rytuałów dobrowolnie będą w stanie przekształcić się w humanoidalnego „Kurtadam” (dosłownie oznaczającego wilkołaka). Ponieważ wilk był zwierzęciem totemicznym przodków ludów tureckich, szanowaliby każdego szamana, który był w takiej formie.