anaplastyczny oligodendroglioma (ao) jest rzadkim nowotworem złośliwym występującym u dorosłych. Pomimo wczesnych oznak nadwrażliwości na chemioterapię, w żadnym badaniu klinicznym nie wykazano korzyści z chemioterapii wykraczającej poza samą radioterapię., Obecnie jednak badania radioterapii onkologicznej (RTOG) 9402 i Europejskiej Organizacji Badań i leczenia nowotworów (EORTC) 26951 badające PCV (prokarbazynę , lomustynę i winkrystynę) oraz radioterapię i samą radioterapię wykazują lepsze wyniki u pacjentów z kodelem 1P/19q , którzy otrzymali PCV i radioterapię. Różnice te zostały wykryte po opublikowaniu wstępnych wyników w 2006 r., kiedy to nie wykryto różnic w przeżywalności., Oba badania potwierdziły również wykorzystanie kodu 1P/19q jako biomarkera predykcyjnego w AO. Wiele będzie debatować mądrość przyjęcia terapii PCV jako standard opieki ze względu na większą toksyczność PCV w porównaniu z temozolomidu (Temodar). Niemniej jednak, chociaż nadal pozostają ważne pytania dotyczące wyboru chemioterapii, sekwencji i dawkowania, na które odpowiedzi będą wymagały dodatkowych dużych badań III fazy, sama radioterapia nie jest już odpowiednią terapią dla kodeletowanego AOs 1p / 19q.,
wprowadzenie
anaplastyczny oligodendroglioma (ao) jest rzadkim nowotworem złośliwym z cechami rodowodu oligodendroglialnego i cechami histologicznymi odpowiadającymi III stopniowi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO). zgłaszana roczna częstość występowania ao waha się od 0,07 do 0,18 na 100 000 osobolat i obejmuje tylko 0,5% do 1,2% wszystkich pierwotnych guzów mózgu. Tylko około 30% guzów oligodendroglialnych ma cechy anaplastyczne. Maksymalna częstość występowania AO wynosi od 45 do 50 lat; pacjenci są średnio o około 7 do 8 lat starsi niż pacjenci z oligodendrogliomą II stopnia., Chociaż nie udowodniono, ta różnica wieku może odpowiadać średni czas progresji z oligodendroglioma II stopnia (6 do 7 lat). Podobnie jak w przypadku małopłytkowca niskiego stopnia (II stopnia według klasyfikacji WHO), ao preferencyjnie występuje w płacie czołowym, a kolejnym najczęstszym miejscem jest płat skroniowy. Napady padaczkowe są głównym objawem występującym zarówno u pacjentów, u których rozwinęło się de novo AO, jak i u pacjentów z oligodendrogliomą w wywiadzie, którzy przeszli przemianę do Ao.,
chociaż ostatnie wyniki badań pokazują imponujące statystyki przeżycia, historycznie mediana całkowitego przeżycia u wszystkich pacjentów z AO wynosiła od 2 do 6 lat w trakcie leczenia. Kilka badań ustaliło pewne cechy kliniczne jako korzystne czynniki prognostyczne: młodszy wiek, wyższy stan wydajności Karnofsky (KPS), większy zakres resekcji, prezentujący objaw napadu i progresji z wcześniejszego skąpodrzewiaka niskiego stopnia. Nie jest znany czynnik środowiskowy, który zwiększa ryzyko rozwoju guza oligodendroglialnego., Opisano polimorfizm pojedynczego nukleotydu na chromosomie 8q24. 21, który jest związany ze stosunkiem szans 6,5 (95% przedział ufności , 4,2–10; P = 9,5 × 10-18) dla rozwoju guzów oligodendroglialnych.
standardowym leczeniem glejaków anaplastycznych (w tym guzów gwiaździstych i oligodendroglialnych) była radioterapia, ponieważ badania kliniczne obejmujące wszystkie glejaki anaplastyczne i oceniające leczenie samą chemioterapią lub w skojarzeniu z radioterapią nie wykazały znamiennie odmiennego czasu przeżycia całkowitego, ale wykazały dodatkową toksyczność., Jednak ze względu na wczesne dane wykazujące wrażliwość chemiczną guzów oligodendroglialnych na leczenie skojarzone z PCV (prokarbazyną, lomustyną i winkrystyną), zainteresowanie wczesnym zastosowaniem chemioterapii w tych specyficznych nowotworach, szczególnie w celu opóźnienia radioterapii. Tendencje kliniczne w ciągu ostatnich 30 lat wykazały zwiększoną częstość stosowania samej chemioterapii lub chemioterapii oprócz radioterapii, pomimo braku dowodów poziomu 1.,
histopatologia i obrazowanie
AOs mają heterogeniczny wygląd na MRI, składający się z mieszanych obszarów nieenhancing i wzmocnienie guza, części torbielowate i stałe, a często zwapnienia i krwotok wewnątrzustny. Zwykle nie ma znaczącego otaczającego mass effect lub obrzęku. Histologicznie AO charakteryzuje się aktywnymi mitotycznie komórkami ze znaczną atypią komórkową i może mieć proliferację mikronaczyniową i martwicę pseudopalisadową. Klasyczna morfologia obejmuje artefakt fiksacyjny, który nadaje wygląd „sadzonego jajka”., Często w obrębie guza występują nieprawidłowe lub reaktywne astrocyty, co często prowadzi do błędnej diagnozy jako oligoastrocytoma anaplastycznego lub glejaka z cechami oligodendroglialnymi, co może prowadzić do braku konsensusu nawet wśród ekspertów.
charakterystyka molekularna
zmiany molekularne w AO wpływające na wyniki pacjentów zostały po raz pierwszy opisane w późnych latach 90. jednym z istotnych odkryć związanych z guzami linii oligodendroglialnej było kodelecja krótkiego ramienia chromosomu 1 (1P) i długiego ramienia chromosomu 19 (19q)., Często stwierdzono delecję 1P lub 19q w skąposzczetach anaplastycznych, ale dopiero po usunięciu obu tych pacjentów nastąpiła znacząca poprawa wrażliwości tych pacjentów na leczenie i poprawa przeżywalności. Od tego czasu wykazano, że większość kodelecji 1P/19q pośredniczy w translokacji 1P i 19q. w niektórych z tych przypadków istnieje towarzysząca mutacja genu CIC (capicua) i/lub genu fubp1 (far upstream element-binding protein 1) w pozostałych allelach., Kodelecja 1P / 19q może być testowana rutynowo przy użyciu fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH). Jednak pacjenci zidentyfikowani jako mający względny kodelecja 1P/19q z powodu aneuploidii mogą mieć znacznie gorsze rokowanie i przebieg kliniczny bardziej sugerujący gwiaździak anaplastyczny i muszą być odróżnieni od tych z prawdziwym kodelecją.,
rysunek 1
uogólnienie podtypów molekularnych w Skąposzczetach Anaplastycznych
kolejną niedawno odkrytą prognostyczną zmianą genetyczną jest mutacja w genach kodujących enzymy dehydrogenazy izocyt 1 i 2 (IDH1 i IDH2) w komórkach glejaka. Mutacje IDH powodują kumulację 2-hydroksyglutaranu, który uważa się za zaangażowany w onkogenezę. Mutacje IDH powodują również hipermetylowany fenotyp, który ma lepsze rokowanie niż u pacjentów z IDH typu dzikiego., Warto zauważyć, że prawie wszyscy pacjenci z kodelem 1P/19q mają tendencję do mutacji IDH1 lub IDH2. Istnieje jednak osobna kohorta guzów, które nie mają kodu 1P/19q, ale mają mutację IDH. Ta ostatnia grupa ma gorsze rokowanie niż subpopulacja kodowana 1P/19q, ale lepsze rokowanie niż IDH wild-type group (ryc. 1).
rzadko w AO występują inne cechy molekularne, takie jak mutacje PI3K, utrata PTEN, amplifikacja EGFR, utrata 10Q lub wysoka ekspresja VEGF. Wyniki te wydają się być związane z gorszym rokowaniem., Cechą molekularną odróżniającą ao od innych glejaków anaplastycznych jest brak zmutowanego p53. Wskaźnik Ki-67 (MIB-1) może odgrywać rolę prognostyczną, z wartościami wyższymi niż wartość odcięcia wynosząca około 23%, co oznacza gorszy czas wolny od progresji i całkowity czas przeżycia w AO.,
długoterminowa obserwacja zmienia wyniki badań
rycina 2
chemioterapia stosowana w (a) EORTC 26951, (B) RTOG 9402, (C) RTOG 0131 i (D) NOA-04
rozpoznanie na początku lat 90., że niektórzy pacjenci z AO wykazywali dramatyczną odpowiedź na promieniowanie lub chemioterapię doprowadziło do rozwoju dwóch uzupełniających się próby., Badanie radioterapii onkologicznej grupy (RTOG) 9402 dotyczyło intensywnej terapii PCV, a następnie radioterapii, a badanie Europejskiej Organizacji Badań i Leczenia Raka (EORTC) 26951 dotyczyło radioterapii, a następnie terapii PCV (rycina 2). W żadnym badaniu nie stwierdzono statusu delecji 1P/19Q ani statusu mutacji IDH (żaden marker nie został wówczas opisany), ale w obu badaniach przeprowadzono retrospektywne badania próbek tkanek, gdy wykazano, że te dane są ważne., Kiedy dane te zostały przedstawione po raz pierwszy w 2006 r., nie było znaczącej różnicy w całkowitym czasie przeżycia pomiędzy ramionami leczonymi skojarzonym leczeniem a ramionami leczonymi samą radioterapią, ale warto zauważyć, że mediana czasu przeżycia w ramionach leczonych skojarzonym leczeniem nie została jeszcze osiągnięta u pacjentów z kodowaniem 1P/19q.,Chociaż stwierdzono wyraźną poprawę przeżycia wolnego od progresji u pacjentów z kodelem 1P/19q, w korelacyjnym badaniu jakości życia przeprowadzonym w połączeniu z RTOG 9402 nie stwierdzono istotnych różnic w pomiarach jakości życia związanych z poprawą przeżycia wolnego od progresji.
w ciągu następnych kilku lat nie tylko udostępniono dodatkowe dane kontrolne, ale podjęto znaczne wysiłki w celu zakończenia testów u wielu pacjentów dotyczących ich statusu 1p/19q i obecności mutacji IDH., Dane długoterminowe z badań RTOG 9402 i EORTC 26951, z medianą obserwacji wynoszącą odpowiednio 11,3 i 11,7 lat, wykazują obecnie znaczącą poprawę przeżycia całkowitego u pacjentów z kodowaniem 1P/19q, z medianą przeżycia całkowitego (mOS) wynoszącą 14,7 lat i NR (nie osiągniętą) u pacjentów otrzymujących leczenie skojarzone, w porównaniu z 7,3 latami i 9,3 latami u pacjentów otrzymujących tylko promieniowanie (współczynnik ryzyka = 0,47; 95% CI, 0.30 do 0.72; p < .001-I HR = 0,56; 95% CI, 0,31 do 1,03; P = .0594).,
tabela 1
długoterminowe wyniki badań EORTC 26951 i RTOG 9402
RTOG 9402 miały dłuższą medianę przeżycia całkowitego niż EORTC 26951 u wszystkich pacjentów zarówno w ramieniu z radioterapią / PCV, jak i w ramieniu z samą radioterapią (Tabela 1). Jest to prawdopodobnie związane z badaniem RTOG 9402, w którym występuje wyższy odsetek pacjentów z kodeletacją 1p / 19q (48% vs 25%) i młodsza mediana wieku. Oba badania miały podobny odsetek biopsji i osób o słabym stanie sprawności, a także podobne protokoły leczenia radiologicznego i obserwacji., Nie można jednak łatwo wyjaśnić różnicy w wynikach u pacjentów z kodelem 1P/19q faworyzujących EORTC 26951 w porównaniu z RTOG 9402; EORTC 26951 ma dłuższą medianę przeżycia wolnego od progresji zarówno w ramieniu z PCV/promieniowaniem, jak i samym promieniowaniem, a nawet ma dłuższą medianę przeżycia całkowitego w ramieniu z samym promieniowaniem. Biorąc pod uwagę krzywą Kaplana-Meiera, mediana przeżycia całkowitego w ramieniu PCV/radioterapii w badaniu EORTC może być również dłuższa po jej osiągnięciu., Różnica tylko w ramieniu PCV/radioterapii może być wyjaśniona różnicami między protokołami w odniesieniu do dostarczania chemioterapii (adiuwant standardowa dawka vs neoadiuwantowa dawka-intensywna chemioterapia). Różnica w porównaniu z samym promieniowaniem jest jednak trudna do zinterpretowania, dlatego porównując wyniki obu badań, należy unikać wyciągania wniosków dotyczących chemioterapii u pacjentów z kodowaniem 1P/19q.,
zaobserwowano również tendencję do poprawy wyników leczenia skojarzonego u niektórych pacjentów z AO bez kodelu 1P/19q; uważa się, że wpływ na to miał odsetek pacjentów bez kodelu 1P / 19q, ale z mutacjami IDH, ponieważ pacjenci ci reprezentują odrębny Podtyp AO, który może również odpowiadać na leczenie skojarzone. Nie było korzyści dla pacjentów z IDH typu dzikiego i bez kodu 1P / 19q. Na podstawie tych wyników samo napromieniowanie nie jest już uważane za odpowiednie leczenie pacjentów z AO zawierającym kod 1P / 19q., Badania RTOG 9402 i EORTC 26951 nie dotyczyły skuteczności samej chemioterapii, podejścia do leczenia, które było szeroko stosowane w środowisku neuroonkologicznym.
tabela 2
zgłaszano toksyczność po podaniu PCV, temozolomidu i temozolomidu o dużej gęstości dawki
temozolomidu
po rozpoczęciu stosowania RTOG 9402 i EORTC 26951 temozolomid (Temodar) był badany w serii badań klinicznych w kierunku glejaka nawracającego i glejaka anaplastycznego. Wysiłki te zaowocowały zatwierdzeniem tego środka w 1999 roku dla nawracającego, opornego na nitrozomocznik glejaka anaplastycznego., Temozolomid jest doustnym środkiem alkilującym DNA o znacznie lepszym profilu toksyczności (Tabela 2) niż sama lomustyna lub schemat PCV, a małe badania wykazały aktywność w nawrotowym AO. RTOG oceniał potencjalną rolę temozolomidu w leczeniu neoadiuwantowym u pacjentów z nowo rozpoznaną AO. W jednoramiennym badaniu fazy II, RTOG 0131, stosowano temozolomid o dużej gęstości dawki, a następnie radioterapię z jednoczesnym temozolomidem w AO (patrz rycina 2)., Projekt badania wymagał choroby resztkowej przed radioterapią, a badacze zauważyli, że u dwóch pacjentów, u których wystąpiła całkowita odpowiedź, radioterapia była opóźniona, a u tych pacjentów nadal trwała odpowiedź. U 23 pacjentów z kodami 1P / 19q nie uzyskano ani mediany przeżycia całkowitego, ani mediany przeżycia wolnego od progresji choroby po medianie obserwacji wynoszącej 7,4 roku. 6-letnie przeżycie całkowite wynosi 82%, w porównaniu z 67% w kohorcie RTOG 9402 z kodelem, która otrzymała PCV i radioterapię., Podczas gdy te niedawno przedstawione wyniki są podobne do wyników RTOG 9402, bezpośrednie porównania są trudne.
w badaniu NOA-04 (Neuro-Oncology Working Group 04) losowo przydzielono pacjentów z nowo zdiagnozowanymi glejakami anaplastycznymi, w tym niektóre AOs, do radioterapii lub chemioterapii (temozolomid lub terapia PCV) jako leczenie pierwszego rzutu, z dozwolonym skrzyżowaniem ramion (patrz rysunek 2). Nie stwierdzono istotnej różnicy w przeżywalności obu grup pacjentów., Jednak nie było wystarczającej liczby pacjentów z AOs lub danych dotyczących statusu 1p/19q, aby wyciągnąć wnioski dotyczące leczenia samą chemioterapią. Niemniej jednak, badanie to wykazało, że u pacjentów otrzymujących temozolomid było mniej działań niepożądanych niż u pacjentów otrzymujących PCV, chociaż ogólnie w obu ramionach chemioterapii było więcej działań niepożądanych niż w ramieniu radioterapii., Należy zauważyć, że pacjenci otrzymujący PCV w tym badaniu mieli mniej hematologicznych działań niepożądanych niż pacjenci w poprzednich badaniach z PCV; różnica ta jest prawdopodobnie związana z faktem, że pacjenci w Noa-04 otrzymywali schemat PCV, który był mniej intensywny niż schemat stosowany w RTOG 9402 lub EORTC 26951.
Dyskusja i zalecenia
wytyczne National Comprehensive Cancer Network (NCCN) dla dorosłych skąposzczetów anaplastycznych z kodem 1P/19q, Wersja 1.,2013, rozpocząć z maksymalną bezpieczną wykonalną resekcję z celem całkowitej resekcji brutto, zweryfikowane przez MRI 24 do 72 godzin po zabiegu. Podczas gdy nie wszystkie badania oligodendroglial guzów zwalidowali maximal chirurgia jako prognostyczna cecha, wysiłek w celu uzyskania możliwie największej bezpiecznej resekcji jest nadal zalecane.
pacjenci z AOs z kodem 1P/19q wykazali się wyraźnymi korzyściami ze stosowania radioterapii i chemioterapii., W związku z tym status 1p/19q jest wskaźnikiem predykcyjnym, który ma wpływ na decyzje dotyczące leczenia, a wytyczne NCCN nakazują, aby wszystkie AOs były testowane pod kątem kodowania 1P/19q. Predykcyjna użyteczność mutacji IDH jest mniej jasna; jednak istnieją ostatnie badania sugerujące, że pacjenci z guzami, które nie mają kodu 1P/19q, ale które są zmutowane IDH, mogą korzystać z promieniowania i chemioterapii.
chociaż istnieją obecnie mocne dowody na stosowanie radioterapii i chemioterapii w AO z kodem 1P/19q, ważne pytania pozostają., Biorąc pod uwagę znaczącą toksyczność związaną z PCV – i mniejszą toksyczność temozolomidu w porównaniu z PCV-wielu klinicystów wolałoby zastąpić temozolomid; jednak nie ma wyraźnych dowodów równoważnej skuteczności. Badanie retrospektywne z udziałem łącznie ponad 1000 pacjentów z AO sugeruje, że w przypadku stosowania samego temozolomidu PCV (n = 21) Może być lepszy od temozolomidu (N = 68) w czasie do progresji choroby (7,6 roku vs 3,3 roku ; P = .0186) i mediana przeżycia całkowitego (10, 5 roku vs 7, 2 roku; P = .16) u pacjentów z kodem 1P/19q., Nie stwierdzono jednak istotnych różnic pomiędzy pacjentami otrzymującymi kodeletr 1p/19q, którzy otrzymywali radioterapię oraz temozolomid lub PCV. Istnieją zastrzeżenia do interpretacji tych wyników, takich jak mała wielkość próby w tej podgrupie, zmiany w kryteriach diagnostycznych dla AO i wykrywania progresji choroby w czasie, i różnice w obserwacji między tymi grupami, które eliminują ostateczne wnioski., Badanie CODEL, pierwotnie mające na celu porównanie promieniowania do promieniowania łączonego i temozolomidu oraz do samego temozolomidu dla kodeletowanego AO, jest rekonfigurowane w świetle ostatnich wyników RTOG i EORTC. Nowy protokół prawdopodobnie porównuje promieniowanie kombinowane i PCV do promieniowania kombinowanego i temozolomidu. Jednak ukończenie tego badania potrwa prawdopodobnie lata i kilka kolejnych lat, zanim pojawią się dane dotyczące skuteczności.
dodatkowo nie ustalono optymalnej sekwencji radioterapii i chemioterapii., W badaniach RTOG (9402 i 0131) stosowano preradiacyjną chemioterapię intensywną dawką, podczas gdy w badaniu EORTC stosowano standardową dawkę PCV po napromieniowaniu. Dodatkowo komplikując ten problem, w badaniu RTOG 0131 zastosowano schemat temozolomidu o dużej gęstości dawki, budząc wątpliwości dotyczące optymalnego schematu temozolomidu. Wykazano również, że winkrystyna ma ograniczoną penetrację bariery krew-mózg, co prowadzi do pominięcia winkrystyny przy użyciu PC zamiast PCV.,
podsumowując, w oparciu o aktualne dane uważamy, że leczenie pooperacyjne u pacjentów z kodowanym AO 1p / 19q powinno być połączeniem radioterapii i chemioterapii. Nie ma badań, dla których istnieją dowody poziomu i, w których bezpośrednio porównywano PCV z temozolomidem (dane są ograniczone do badań II Fazy). Kwestia PCV vs temozolomide będzie prawdopodobnie poruszona w zreformowanym międzynarodowym badaniu CODEL, ale minie wiele lat, zanim wyniki zostaną opublikowane., W międzyczasie optymalny schemat chemioterapii (PCV lub temozolomid) pozostaje niepewny, a formalne zalecenia byłyby spekulacyjne. Jest prawdopodobne, że wiele praktyk będzie nadal stosować temozolomid ze względu na problemy z toksycznością związane z PCV, podczas gdy inne zmienią się na PCV, spowodowane przekonującymi wynikami dwóch randomizowanych badań klinicznych.
Financial Disclosure:Dr. Gilbert otrzymuje honoraria i wsparcie badawcze od, i służy w radzie doradczej dla Merck. Dr., Anderson nie ma znaczącego interesu finansowego ani innych relacji z producentami jakichkolwiek produktów lub dostawcami jakichkolwiek usług wymienionych w tym artykule.
1. Reifenberger G, Kros J, Louis D, Collins V, editors. Oligodendroglioma anaplastyczna. 3. ed. Lyon: WHO Press; 2007.
2. Ohgaki H, Kleihues P. Population-based studies on occurance, survival rates, and genetic alterations in astrocitic and oligodendroglial glejomas. J Neuropath Exp Neurol. 2005;64:479-89.
3. Dolec TA, Propp JM, Stroup NE, Kruczko C., CBTRUS statistical report: primary brain and central nervous system tumors diagnosed in the United States in 2005-2009. Neuro Oncol. 2012; 14 (suppl 5): v1-v49.
4. Cairncross G, Berkey B, Shaw E, et al. Badanie III fazy z chemioterapią i radioterapią w porównaniu z samą radioterapią w przypadku czystego i mieszanego oligodendroglioma anaplastycznego: Intergroup radioterapia Oncology Group Trial 9402. J Clin Oncol. 2006;24:2707-14.
5. van den Bent M, Carpentier AF, Brandes AA, et al., Adiuwantowa prokarbazyna, lomustyna i winkrystyna poprawiają przeżycie wolne od progresji choroby, ale nie całkowite przeżycie w nowo zdiagnozowanych skąposzczotkach anaplastycznych i oligoastrocytomach: randomizowana Europejska Organizacja Badań i leczenia nowotworów faza III badania. J Clin Oncol. 2006;24:2715-22.
6. Lebrun C, Fontaine D, Ramaioli A, et al. Długotrwały wynik oligodendrogliomas. Neurologia. 2004;62:1783-87.
7. Winger MJ, Macdonald DR, Cairncross JG. Glejaki anaplastyczne nadnerczowe u dorosłych: znaczenie prognostyczne stopnia resekcji i wcześniejszego glejaka niskiego stopnia., J Neurochirurg. 1989;71:487-93.
8. Shaw EG, Scheithauer BW, O ' Fallon JR, et al. Oligodendrogliomas: doświadczenie Mayo Clinic. J Neurochirurg. 1992;76:428-34.
9. Puduvalli VK, Hashmi M, McAllister LD, et al. Anaplastyczne oligodendrogliomas: czynniki prognostyczne dla nawrotu guza i przeżycia. Onkologia. 2003;65:259-66.
10. Jenkins RB, Xiao Y, Sicotte H, et al. Wariant o niskiej częstotliwości w 8q24. 21 jest silnie związany z ryzykiem guzów skąposzczotkowych i gwiaździaków z mutacją IDH1 lub IDH2. Genetyka Natury. 2012;44:1122-25.
11. Wick W, Hartmann C, Engel C, et al., NOA-04 randomized phase III trial of sequential radiochemotherapy of anaplastic glioma with procarbazine, lomustine, and vincristine or temozolomide. J Clin Oncol. 2009;27:5874-80.
12. Cairncross J, Macdonald D. Successful chemotherapy for recurrent malignant oligodendroglioma. Ann Neurol. 1988;23:360-64.
13. Cairncross J, Ueki K, Zlatescu M, et al. Specific genetic predictors of chemotherapeutic response and survival in patients with anaplastic oligodendrogliomas. J Nat Cancer Inst. 1998;90:1473-79.
14. Panageas KS, Iwamoto FM, Cloughesy TF, et al., Wstępne schematy leczenia w czasie dla anaplastycznych guzów oligodendroglialnych. Neuro Oncol. 2012;14:761-67.
15. Kros JM, Gorlia T, Kouwenhoven MC, et al. Panel review of anaplastic oligodendroglioma from European Organization for Research and Treatment of Cancer trial 26951: assessment of consensus in diagnosis, influence of 1P/19q loss, and correlations with outcome. J Neuropathol Exp Neurol. 2007;66:545-51.
16. Kraus J, Koopmann J, Kaskel P i in. Wspólne straty alleliczne na chromosomach 1P i 19q sugerują wspólne pochodzenie oligodendroglioma i oligoastrocytoma., J Neuropathol Exp Neurol. 1995;54:91-95.
19. Snuderl M, Eichler AF, Ligon KL, et al. Polisomia dla chromosomów 1 i 19 przewiduje wcześniejszy nawrót w anaplastycznym oligodendrogliomas z jednoczesną utratą 1P/19q. Clin Cancer Res. 2009; 15: 6430-37.
20. Wiens AL, Cheng L, Bertsch EC, et al. Polisomia chromosomów 1 i/lub 19 jest powszechna i związana z mniej korzystnym wynikiem klinicznym w oligodendrogliomas: fluorescencyjna analiza hybrydyzacji in situ 84 kolejnych przypadków. J Neuropathol Exp Neurol. 2012;71:618-24.
21. Yan H, Parsons DW, Jin G, et al., Mutacje IDH1 i IDH2 w glejakach. N Engl J Med. 2009;360:765-73.
22. Ye D, Xiong Y, Guan K-L. mechanizmy mutacji IDH w nowotworach. Cell Res. 2012; 22: 1102-04.
23. Turcan S, Rohle D, Goenka a i in. Mutacja IDH1 jest wystarczająca do ustalenia fenotypu hipermetylatora glejaka. Natura. 2012;483:479-83.
24. Labussiere M, Idbaih A, Wang X-W, et al. Wszystkie glejaki o kodzie 1p19q są mutowane na IDH1 lub IDH2. Neurologia. 2010;74:1886-90.
25. Theeler BJ, Yung WKA, Fuller GN, de Groot JF. Przejście W kierunku klasyfikacji molekularnej glejaków rozlanych u dorosłych., Neurologia. 2012;79:1917-26.
26. Erdem-Eraslan L, Gravendeel LA, de Rooi J, et al. Wewnętrzne podtypy molekularne glejaka są prognostyczne i przewidują korzyści z adiuwantowej chemioterapii prokarbazyny, lomustyny i winkrystyny w połączeniu z innymi czynnikami prognostycznymi w anaplastycznych oligodendroglialnych guzach mózgu: raport z badania EORTC 26951. J Clin Oncol. 2013;31:328-36.
27. Jeuken JWM, Deimling AV, Wesseling P. Molecular pathogenesis of oligodendroglial tumors. Neuro Oncol. 2004;70:161-81.
28. Preusser M, Hoeftberger R, Woehrer A, et al., Wartość prognostyczna wskaźnika Ki67 w anaplastycznych guzach oligodendroglialnych – badanie translacyjne Europejskiej Organizacji Badań i leczenia nowotworów mózgu. Histopatologia. 2012;60:885-94.
29. Cairncross G, Wang M, Shaw E, et al. Badanie III fazy chemioradioterapii oligodendroglioma anaplastycznego: długoterminowe wyniki RTOG 9402. J Clin Oncol. 2013;31:337-43.
30. Wang M, Cairncross G, Shaw E, et al. Poznanie i jakość życia po chemioterapii i radioterapii (RT) vs., RT dla czystych i mieszanych skąposzczetów anaplastycznych: radioterapia Onkologia badanie Grupowe 9402. Int J Rad Oncol Biol Phys. 2010;77:662-69.
31. van den Bent MJ, Brandes AA, Taphoorn MJB, et al. Adiuwantowa chemioterapia prokarbazyny, lomustyny i winkrystyny w nowo rozpoznanym skąpodrzepniaku anaplastycznym: długoterminowa obserwacja badania grupowego guza mózgu EORTC 26951. J Clin Oncol. 2013;31:344-50.
32. Abrey LE, Louis DN, Paleologos N, et al. Badanie zaleceń leczenia oligodendroglioma anaplastycznego. Neuro Oncol. 2007;9:314-18.
34., Vogelbaum MA, Wang M, Peereboom DM, et al. RTOG 0131: badanie II Fazy preiradiacji i równoczesnego stosowania temozolomidu u pacjentów z nowo rozpoznanymi skąposzczotkami anaplastycznymi i mieszanymi oligoastrocytomami anaplastycznymi: zaktualizowana analiza przeżycia i przeżycia wolnego od progresji choroby. Neuro Oncol. 2012; 14 (suppl 6): 761-7.
35. Vogelbaum MA, Berkey B, Peereboom D, et al. Badanie II Fazy preiradiacji i równoczesnego stosowania temozolomidu u pacjentów z nowo rozpoznanymi skąposzczetami anaplastycznymi i mieszanymi oligoastrocytomami anaplastycznymi: RTOG BR0131. Neuro Oncol. 2009;
11:167-75.
36., Lassman AB, Iwamoto FM, Cloughesy TF, et al. Międzynarodowe badanie retrospektywne ponad 1000 dorosłych z anaplastycznymi guzami skąpochodnymi. Neuro Oncol. 2011;13:649-59.
37. Boyle F, Eller s, Grossman S. Neuro Oncol. 2004;6:300-05.
Dodaj komentarz