zderzenie nieelastyczne, w przeciwieństwie do zderzenia sprężystego, jest zderzeniem, w którym energia kinetyczna nie jest zachowana z powodu działania tarcia wewnętrznego.
odbijająca się piłka uchwycona za pomocą lampy błyskowej stroboskopowej z prędkością 25 obrazów na sekundę. Każde uderzenie piłki jest nieelastyczne, co oznacza, że energia rozprasza się przy każdym odbiciu., Pomijając opór powietrza, pierwiastek kwadratowy stosunku wysokości jednego odbicia do wysokości poprzedniego odbicia daje współczynnik restytucji dla uderzenia piłki/powierzchni.
w zderzeniach ciał makroskopowych część energii kinetycznej zamienia się w energię wibracyjną atomów, powodując efekt ogrzewania, a ciała ulegają deformacji.
cząsteczki gazu lub cieczy rzadko doświadczają idealnie sprężystych zderzeń, ponieważ energia kinetyczna jest wymieniana między ruchem translacyjnym cząsteczek i ich wewnętrznymi stopniami swobody przy każdym zderzeniu., W każdej chwili połowa zderzeń jest-w różnym stopniu-nieelastyczna (para posiada mniej energii kinetycznej po zderzeniu niż wcześniej), a połowa może być opisana jako „superelastyczna” (posiadająca więcej energii kinetycznej po zderzeniu niż wcześniej). Uśrednione w całej próbce, zderzenia molekularne są elastyczne.
chociaż zderzenia nieelastyczne nie oszczędzają energii kinetycznej, to jednak zachowują pęd. Proste problemy wahadła balistycznego polegają na zachowaniu energii kinetycznej tylko wtedy, gdy blok przesuwa się do największego kąta.,
w fizyce jądrowej zderzenie nieelastyczne to takie, w którym przychodząca cząstka powoduje, że jądro, które uderza, staje się podekscytowane lub rozpada się. Deep nieelastic scattering jest metodą badania struktury cząstek subatomowych w taki sam sposób, jak Rutherford badał wnętrze atomu (zobacz Rutherford scattering). Takie eksperymenty zostały przeprowadzone na protonach pod koniec lat 60. przy użyciu wysokoenergetycznych elektronów w Stanford Linear Accelerator (SLAC)., Podobnie jak w rozpraszaniu Rutherforda, Głębokie nieelastyczne rozpraszanie elektronów przez cele protonowe ujawniło, że większość padających elektronów oddziałuje bardzo mało i przechodzi prosto, a tylko niewielka liczba odbija się z powrotem. Wskazuje to, że ładunek w protonie jest skoncentrowany w małych grudkach, co przypomina odkrycie Rutherforda, że ładunek dodatni w atomie jest skoncentrowany w jądrze. Jednak w przypadku protonu, dowody sugerowały trzy różne stężenia ładunku (kwarki), a nie jeden.
Dodaj komentarz