Biologia na kierunku II

identyfikacja cech ssaków

Ssaki to kręgowce posiadające sierść i gruczoły sutkowe. Kilka innych cech jest charakterystycznych dla ssaków, w tym niektóre cechy szczęki, szkieletu, powłoki i anatomii wewnętrznej. Współczesne Ssaki należą do trzech kladów: monotremów, torbaczy i eutherianów (lub ssaków łożyskowych).,

Ssaki

charakterystyka ssaków

obecność sierści jest jedną z najbardziej oczywistych oznak ssaka., Chociaż u niektórych gatunków, takich jak wieloryby, sierść nie jest zbyt rozległa, pełni wiele ważnych funkcji dla ssaków. Ssaki są endotermiczne, a włosy zapewniają izolację, która zatrzymuje ciepło generowane przez pracę metaboliczną. Włosy zatrzymują warstwę powietrza blisko ciała, zatrzymując ciepło. Wraz z izolacją włosy mogą służyć jako mechanizm sensoryczny za pomocą wyspecjalizowanych włosów zwanych vibrissae, lepiej znanych jako wąsy. Łączą się one z nerwami, które przekazują informacje o czuciu, co jest szczególnie przydatne dla nocnych lub żerujących ssaków., Włosy mogą również zapewnić ochronne zabarwienie lub być częścią sygnalizacji społecznej, na przykład gdy sierść zwierzęcia stoi ” na końcu.”

na skórze ssaków znajdują się gruczoły wydzielnicze o różnych funkcjach. Gruczoły łojowe wytwarzają mieszaninę lipidową zwaną sebum, która jest wydzielana na włosy i skórę w celu uzyskania odporności na wodę i smarowania. Gruczoły łojowe znajdują się na większości ciała. Gruczoły eksrynowe wytwarzają pot lub pot, który składa się głównie z wody. U większości ssaków gruczoły eksrynowe są ograniczone do pewnych obszarów ciała, a niektóre ssaki w ogóle ich nie posiadają., Jednak u naczelnych, zwłaszcza u ludzi, pot odgrywa ważną rolę w termoregulacji, regulując organizm poprzez chłodzenie parowe. Gruczoły potowe znajdują się na większości powierzchni ciała u naczelnych. Gruczoły apokrynowe lub gruczoły zapachowe wydzielają substancje, które są używane do komunikacji chemicznej, takie jak u skunksów. Gruczoły mleczne produkują mleko, które jest używane do karmienia noworodków. Podczas gdy samce monotremy i euteriany posiadają gruczoły sutkowe, samce torbacze nie. Gruczoły sutkowe są prawdopodobnie zmodyfikowanymi gruczołami łojowymi lub eksrynowymi, ale ich ewolucyjne pochodzenie nie jest do końca jasne.,

układ szkieletowy ssaków posiada wiele unikalnych cech. Dolna szczęka ssaków składa się tylko z jednej kości, kości zębowej. Szczęki innych kręgowców składają się z więcej niż jednej kości. U ssaków kość zębowa łączy się z czaszką Przy kości płaszczowej, podczas gdy u innych kręgowców kość czworoboczna szczęki łączy się z kością stawową czaszki., Kości te są obecne u ssaków, ale zostały zmodyfikowane do funkcji słuchu i tworzą kości w uchu środkowym (ryc. 1). Inne kręgowce posiadają tylko jedną kość ucha środkowego, strzemiączko. Ssaki mają trzy: malleus, incus i stapes. Malleus pochodzi z kości stawowej, podczas gdy incus pochodzi z kości czworobocznej. Ten układ kości szczęki i ucha pomaga odróżnić kopalne Ssaki od skamieniałości innych synapsydów.

mięsień przywodziciel zamykający szczękę u ssaków składa się z dwóch mięśni: skroniowego i żuchwy., Pozwalają one na ruch boczny szczęki, umożliwiając żucie, co jest unikalne dla ssaków. Większość ssaków ma zęby heterodontowe, co oznacza, że mają różne typy i kształty zębów, a nie tylko jeden typ i kształt zęba. Większość ssaków to difiodonty, co oznacza, że mają dwa zestawy zębów w swoim życiu: zęby liściaste lub „dziecięce” i zęby stałe. Inne kręgowce to polifiodonty, czyli ich zęby są wymieniane przez całe życie.

Ssaki, podobnie jak ptaki, posiadają czworokątne serce., Ssaki mają również wyspecjalizowaną grupę włókien sercowych znajdujących się w ścianach ich prawego przedsionka zwanego węzłem zatokowo-przedsionkowym lub rozrusznikiem serca, który określa szybkość, z jaką bije serce. Erytrocyty ssaków (krwinki czerwone) nie mają jąder, podczas gdy erytrocyty innych kręgowców są nukleotydowe.

nerki ssaków posiadają część nefronu zwaną pętlą Henle ' a lub pętlą nefrytyczną, która umożliwia ssakom wytwarzanie moczu o wysokim stężeniu substancji rozpuszczonych, wyższym niż we krwi., Ssaki nie mają systemu portalu nerkowego, który jest systemem żył, które przenosi krew z tylnych lub dolnych kończyn i regionu ogona do nerek. Systemy portalu nerkowego występują u wszystkich innych kręgowców z wyjątkiem ryb bezszczękowych. Pęcherz moczowy występuje u wszystkich ssaków.

mózgi ssaków mają pewne cechy, które różnią się od innych kręgowców. U niektórych, ale nie wszystkich ssaków, kora mózgowa, zewnętrzna część mózgu, jest silnie pofałdowana, co pozwala na większą powierzchnię niż jest to możliwe w przypadku kory gładkiej., Płaty optyczne, znajdujące się w śródmózgowiu, u ssaków dzielą się na dwie części, podczas gdy inne kręgowce posiadają pojedynczy, niepodzielony płat. Ssaki euteryczne posiadają również wyspecjalizowaną strukturę, która łączy dwie półkule mózgowe, zwane corpus callosum.

grupy ssaków

istnieją trzy grupy ssaków: euteriany, czyli Ssaki łożyskowe, torbacze i monotremy, czyli metateriany. Grupy te dzielą się na dwa klady: euteriany i torbacze tworzą klad ssaków teriańskich, a monotremes tworzą klad siostrzany.,

Rysunek 2. Diabeł Tasmański jest jednym z kilku torbaczy zamieszkujących Australię. (kredyt: Wayne McLean)

torbacze występują głównie w Australii, choć OPOS występuje w Ameryce Północnej. Australijskie torbacze to Kangur, koala, bandicoot, diabeł tasmański (Rysunek 2) i kilka innych gatunków. Większość gatunków torbaczy posiada torebkę, w której bardzo przedwczesne Młode przebywają po urodzeniu, otrzymując mleko i rozwijając się., Torbacze różnią się od euterianów tym, że istnieje mniej złożone połączenie łożyskowe: młode rodzą się w bardzo młodym wieku i zatykają się na sutku w torebce.

Eutheriany

Eutheriany są najbardziej rozpowszechnionym ze ssaków, występującym na całym świecie. Występuje od 18 do 20 rzędów ssaków łożyskowych. Niektóre przykłady to Insectivora, owadożercy; Edentata, bezzębne mrówkojady; Rodentia, gryzonie; Cetacea, ssaki wodne, w tym wieloryby; Carnivora, mięsożerne ssaki, w tym psy, koty i niedźwiedzie; i naczelne, w tym ludzie., Ssaki euteryczne są czasami nazywane ssakami łożyskowymi, ponieważ wszystkie gatunki posiadają złożone łożysko, które łączy płód z matką, umożliwiając wymianę gazów, płynów i składników odżywczych. Podczas gdy inne ssaki mają mniej złożone łożysko lub krótko mają łożysko, wszystkie euteriany mają złożone łożysko podczas ciąży.

Monotremy

istnieją trzy żyjące gatunki monotremów: dziobak i dwa gatunki echidnas, czyli kolczaste mrówkojady., Dziobak skórzasty należy do rodziny Ornithorhynchidae („Ptasi dziób”), podczas gdy Echidny należą do rodziny Tachyglossidae („lepki język”) (ryc. 3). Dziobak i jeden gatunek echidna znajdują się w Australii, a drugi gatunek echidna znajduje się w Nowej Gwinei. Monotremy są unikalne wśród ssaków, ponieważ składają jaja, a nie rodzą żywe Młode. Skorupki ich jaj nie są jak twarde skorupki ptaków, ale są skórzaste, podobne do skorupek jaj gadów. Monotremy nie mają zębów.,

Ewolucja ssaków

ssaki są synapsydy, co oznacza, że mają pojedynczy otwór w czaszce. Są to jedyne żyjące synapsydy, ponieważ wcześniejsze formy wymarły w okresie jurajskim. Wczesne synapsydy nie-ssaków można podzielić na dwie grupy, pelykozaury i terapsydy. W obrębie therapsids, grupa zwana cynodonty są uważane za przodków ssaków (ryc. 4).

kluczową cechą synapsydów jest endotermia, a nie ektotermia obserwowana u większości innych kręgowców., Zwiększone tempo metabolizmu wymagane do wewnętrznej modyfikacji temperatury ciała szło w parze ze zmianami w niektórych strukturach szkieletowych. Późniejsze synapsydy, które miały bardziej rozwinięte cechy unikalne dla ssaków, posiadają policzki do przechowywania pokarmu i zęby heterodontowe, które specjalizują się w żucie, mechanicznym rozkładaniu pokarmu w celu przyspieszenia trawienia i uwolnienia energii potrzebnej do produkcji ciepła. Żucie wymaga również zdolności do żucia i oddychania w tym samym czasie, co ułatwia obecność podniebienia wtórnego., Podniebienie wtórne oddziela obszar jamy ustnej, w którym występuje żucie, od obszaru powyżej, w którym występuje oddychanie, umożliwiając nieprzerwane oddychanie podczas żucia. Podniebienie wtórne nie występuje u pelykozaurów, ale występuje u cynodontów i ssaków. Kość szczękowa wykazuje również zmiany z wczesnych synapsydów na późniejsze. Łuk jarzmowy lub kość policzkowa występuje u ssaków i zaawansowanych terapsydów, takich jak cynodonty, ale nie występuje u pelykozaurów. Obecność łuku jarzmowego sugeruje obecność mięśnia sercowego, który zamyka szczękę i działa w żucie.,

w szkielecie wyrostka robaczkowego obręcz barkowa ssaków jest zmodyfikowana od innych kręgowców, ponieważ nie posiada kości prokorakoidalnej ani międzykręgowej, a łopatka jest kością dominującą.

Ssaki wyewoluowały z terapsydów w okresie późnego triasu.najstarsze znane skamieniałości ssaków pochodzą z wczesnego okresu jurajskiego, około 205 milionów lat temu. Wczesne Ssaki były małe, wielkości małego gryzonia., Ssaki zaczęły się różnicować w erze mezozoicznej, od okresu jurajskiego do kredy, chociaż większość tych ssaków wymarła pod koniec mezozoiku. W okresie kredy kolejne promieniowanie ssaków rozpoczęło się i trwało przez erę Kenozoiczną, około 65 milionów lat temu.

naczelne

charakterystyka naczelnych

do rzędu naczelnych z klasy Mammalia należą lemury, tarsiery, małpy, małpy i ludzie. Naczelne żyją głównie w tropikalnych lub subtropikalnych regionach Ameryki Południowej, Afryki i Azji. Ich rozmiary wahają się od lemura myszy w 30 gramów (1 uncja) do goryla górskiego w 200 kilogramów (441 funtów)., Cechy i ewolucja naczelnych jest dla nas szczególnie interesująca, ponieważ pozwala nam zrozumieć ewolucję naszego własnego gatunku.

wszystkie gatunki naczelne posiadają przystosowania do wspinania się na drzewa, ponieważ wszystkie pochodzą od mieszkańców drzew. To nadrzewne dziedzictwo naczelnych spowodowało, że ręce i stopy są przystosowane do brachiacji lub wspinania się i kołysania przez drzewa., Adaptacje te obejmują między innymi: 1) obracający się staw barkowy, 2) duży palec u nogi, który jest szeroko oddzielony od pozostałych palców i kciuków, które są szeroko oddzielone od palców (z wyjątkiem ludzi), które umożliwiają chwytanie gałęzi, 3) widzenie stereoskopowe, dwa nakładające się pola widzenia od oczu, co pozwala na postrzeganie głębokości i pomiar odległości., Inne cechy naczelnych to mózgi większe niż u większości innych ssaków, pazury, które zostały zmodyfikowane w spłaszczone paznokcie, zazwyczaj tylko jedno potomstwo na ciążę i tendencja do utrzymywania ciała w pozycji pionowej.

rząd naczelnych dzieli się na dwie grupy: prosomy i antropoidy. Prosimians obejmują Krzaki Afryki, lemury z Madagaskaru i lorysy, potto i tarsiery z Azji Południowo-Wschodniej. Do antropoidów należą małpy, małpy i ludzie., Ogólnie rzecz biorąc, prozymiany wydają się być nocne (w przeciwieństwie do dziennych antropoidów) i wykazują mniejszy rozmiar i mniejszy mózg niż antropoidy.

Ewolucja naczelnych

pierwsze ssaki naczelne określane są mianem proto-naczelnych. Były mniej więcej podobne do wiewiórek i strzępek drzew pod względem wielkości i wyglądu. Istniejące dowody kopalne (głównie z Afryki Północnej) są bardzo fragmentaryczne. Te proto-naczelne pozostają w dużej mierze tajemniczymi stworzeniami, dopóki nie pojawi się więcej kopalnych dowodów., Najstarszym znanym ssaków naczelnych o stosunkowo solidnym zapisie kopalnym jest Plesiadapis (choć niektórzy badacze nie zgadzają się, że Plesiadapis był proto-naczelnym). Skamieniałości tego naczelnika datowane są na około 55 milionów lat temu. Plesiadapiformy były pierwotniakami, które miały pewne cechy zębów i szkieletu wspólne z prawdziwymi naczelnymi. Zostały one znalezione w Ameryce Północnej i Europie w kenozoiku i wyginęły pod koniec eocenu.

pierwsze prawdziwe naczelne znaleziono w Ameryce Północnej, Europie, Azji i Afryce w epoce eocenu., Te wczesne naczelne przypominały współczesne prozymy, takie jak lemury. Ewolucyjne zmiany trwały u tych wczesnych naczelnych, z większymi mózgami i oczami oraz mniejszymi kagankami. Pod koniec eocenu wiele z wczesnych gatunków prozymian wyginęło z powodu niższych temperatur lub konkurencji ze strony pierwszych małp.

małpy Antropoidalne wyewoluowały z prozymianów w epoce oligocenu. Przed 40 milionami lat dowody wskazują, że małpy były obecne w Nowym Świecie (Ameryka Południowa) i Starym Świecie (Afryka i Azja). Małpy nowego świata są również nazywane Platyrrhini—w nawiązaniu do ich szerokich nosów (ryc. 5). Małpy Starego Świata nazywane są Catarrhini—nawiązanie do ich wąskich nosów. Nadal istnieje spora niepewność co do pochodzenia małp Nowego Świata. W czasie powstania platyrrhines, kontynenty Ameryki Południowej i Afryki dryfowały od siebie., Dlatego uważa się, że małpy powstały w Starym Świecie i dotarły do Nowego Świata albo dryfując na tratwach z bali, albo przekraczając mosty lądowe. Z powodu tej izolacji reprodukcyjnej, małpy Nowego Świata i małpy Starego Świata poddawane były odrębnym promieniowaniu adaptacyjnemu przez miliony lat. Małpy nowego świata są wszystkie nadrzewne, podczas gdy małpy Starego Świata obejmują gatunki nadrzewne i naziemne.

małpy wyewoluowały z katarów w Afryce w połowie kenozoiku, około 25 milionów lat temu. Małpy są na ogół większe od małp i nie posiadają ogona., Wszystkie małpy są zdolne do poruszania się po drzewach, chociaż wiele gatunków spędza większość czasu na ziemi. Małpy są bardziej inteligentne niż małpy i mają stosunkowo większe mózgi, proporcjonalne do wielkości ciała. Małpy są podzielone na dwie grupy. Małpy mniejsze należą do rodziny Hylobatidae, w tym gibbons i siamangs. Do wielkich małp należą rodzaje Pan (szympansy i bonobos) (rysunek 6a), Goryl (goryle), Pongo (orangutany) i Homo (Ludzie) (Rysunek 6b)., Bardzo nadrzewne gibony są mniejsze od małp człekokształtnych; mają niski dymorfizm płciowy (tzn. płcie nie różnią się znacząco wielkością); i mają stosunkowo dłuższe ramiona używane do kołysania się po drzewach.

Ewolucja człowieka

rodzina Hominidae rzędu naczelnych obejmuje małpy człekokształtne: wielkie małpy (Rysunek 7). Dowody z zapisu kopalnego i porównania DNA człowieka i szympansa sugerują, że ludzie i szympansy oddzieliły się od wspólnego przodka małp człekokształtnych około 6 milionów lat temu. Kilka gatunków wyewoluowało z gałęzi ewolucyjnej, która obejmuje ludzi, chociaż nasz gatunek jest jedynym żyjącym członkiem., Termin hominin jest używany w odniesieniu do tych gatunków, które rozwinęły się po tym podziale linii naczelnych, tym samym oznaczając gatunki, które są bliżej spokrewnione z ludźmi niż z szympansami. Homininowie byli głównie dwunożni i obejmują te grupy, które prawdopodobnie dały początek naszemu gatunkowi—w tym Australopithecus, Homo habilis i Homo erectus-oraz te grupy nie-przodków, które można uznać za” kuzynów ” współczesnych ludzi, takich jak neandertalczycy. Określenie prawdziwych linii zejścia u homininów jest trudne., W przeszłości, kiedy odkryto stosunkowo niewiele skamieniałości hominidów, niektórzy naukowcy uważali, że uwzględnienie ich w kolejności, od najstarszych do najmłodszych, zademonstruje przebieg ewolucji od wczesnych hominidów do współczesnych ludzi. W ciągu ostatnich kilku lat odkryto jednak wiele nowych skamieniałości i jest jasne, że w tym samym czasie żyło więcej niż jeden gatunek i że wiele znalezionych skamieniałości (i nazwanych gatunków) reprezentuje gatunki hominidów, które wymarły i nie są przodkami współczesnych ludzi.

bardzo wczesne hominidy

w ciągu ostatnich kilku lat pojawiły się trzy gatunki bardzo wczesnych hominidów. Najstarszy z nich, Sahelanthropus tchadensis, datowany jest na prawie 7 milionów lat temu. Istnieje jeden okaz tego rodzaju, czaszka, która została znaleziona powierzchniowo w Czadzie., Skamielina, nieformalnie nazywana „Toumai”, jest mozaiką cech prymitywnych i ewolucyjnych i nie jest jasne, jak ta skamielina pasuje do obrazu podanego przez dane molekularne, a mianowicie, że linia prowadząca do współczesnych ludzi i współczesnych szympansów najwyraźniej rozwidlała się około 6 milionów lat temu. Obecnie nie uważa się, że gatunek ten był przodkiem współczesnych ludzi.

drugi, młodszy gatunek, Orrorin tugenensis, jest również stosunkowo niedawnym odkryciem, znalezionym w 2000 roku. Występuje tu kilka okazów., Nie wiadomo, czy Orrorin był ludzkim przodkiem, ale możliwość ta nie została wykluczona. Niektóre cechy Orrorin są bardziej podobne do tych współczesnych ludzi niż australopithowie, chociaż Orrorin jest znacznie starszy.

trzeci rodzaj, Ardipithecus, został odkryty w latach 90., a naukowcy, którzy odkryli pierwszą skamielinę, odkryli, że niektórzy inni naukowcy nie wierzyli, że organizm jest dwunożny (dlatego nie byłby uważany za hominida)., W kolejnych latach kilka kolejnych okazów Ardipithecus, klasyfikowanych jako dwa różne gatunki, wykazało, że organizm był dwunożny. Status tego rodzaju jako przodka człowieka jest niepewny.

wczesne Homininy: Rodzaj Australopithecus

Australopithecus („małpa Południowa”) – rodzaj homininów, który wyewoluował w Afryce Wschodniej około 4 milionów lat temu i wyginął około 2 milionów lat temu., Ten rodzaj jest dla nas szczególnie interesujący, ponieważ uważa się, że nasz rodzaj, rodzaj Homo, wyewoluował z Australopithecus około 2 milionów lat temu (po prawdopodobnie przejściu przez niektóre stany przejściowe). Australopithecus miał wiele cech, które były bardziej podobne do wielkich małp niż do współczesnych ludzi. Na przykład dymorfizm płciowy był bardziej przesadzony niż u współczesnych ludzi. Samce były do 50 procent większe od samic, stosunek ten jest podobny do tego obserwowanego u współczesnych goryli i orangutanów. Natomiast współczesne samce ludzkie są około 15 do 20 procent większe od samic., Rozmiar mózgu Australopithecus w stosunku do jego masy ciała był również mniejszy niż u współczesnych ludzi i bardziej podobny do tego, jaki obserwowano u wielkich małp. Główną cechą, którą Australopithecus miał wspólnego ze współczesnymi ludźmi, był dwunożność, chociaż jest prawdopodobne, że Australopithecus spędzał czas również na drzewach. Ślady hominidów, podobne do tych współczesnych ludzi, znaleziono w Laetoli w Tanzanii i datowane na 3,6 miliona lat temu. Pokazały one, że homininy w czasach Australopithecus szły wyprostowane.,

istnieje wiele gatunków Australopithecus, które są często określane jako Australopithecus. Australopithecus anamensis żył około 4,2 miliona lat temu. Więcej wiadomo o innym wczesnym gatunku, Australopithecus afarensis, który żył między 3,9 a 2,9 mln lat temu. Gatunek ten wykazuje trend w ewolucji człowieka: zmniejszenie uzębienia i wielkości szczęki. A. afarensis (ryc. 8) miał mniejsze kły i zęby trzonowe w porównaniu z małpami, ale były one większe niż u współczesnych ludzi.

jego rozmiar mózgu wynosił 380-450 centymetrów sześciennych, mniej więcej wielkości współczesnego mózgu szympansa. Posiadał również szczęki, które były stosunkowo dłuższe niż u współczesnych ludzi. XX wieku skamieniałość dorosłej samicy A. afarensis została znaleziona w regionie Afar w Etiopii i datowana na 3,24 mln lat temu (ryc. 9)., Skamielina, nieformalnie nazywana „Lucy”, jest znacząca, ponieważ była to najbardziej kompletna znaleziona skamielina australopiteków, z 40 procentami odnalezionego szkieletu.

Australopithecus africanus żył od 2 do 3 milionów lat temu. Miał smukłą budowę i był dwunożny, ale miał solidne kości ramion i, podobnie jak inne wczesne hominidy, mógł spędzać znaczny czas na drzewach., Jego mózg był większy niż u A. afarensis o 500 centymetrów sześciennych, czyli nieco mniej niż jedna trzecia wielkości współczesnych ludzkich mózgów. Dwa inne gatunki, Australopithecus bahrelghazali i Australopithecus garhi, zostały dodane do listy Australopithecus w ostatnich latach.

ślepy zaułek: Rodzaj Paranthropus

australopithowie mieli stosunkowo smukłą budowę i zęby, które nadawały się do miękkiego pokarmu. W ciągu ostatnich kilku lat znaleziono skamieniałości hominidów innego typu ciała i datowane na około 2,5 miliona lat temu., Te hominidy, z rodzaju Paranthropus, były stosunkowo duże i miały duże zęby szlifujące. Ich zęby trzonowe wykazywały duże zużycie, co sugeruje, że miały grubą i włóknistą dietę wegetariańską, w przeciwieństwie do częściowo mięsożernej diety australopithów. Paranthropus obejmuje Paranthropus robustus z Południowej Afryki oraz Paranthropus aethiopicus i Paranthropus boisei z Afryki Wschodniej. Hominidy z tego rodzaju wymarły ponad milion lat temu i nie są uważane za przodków współczesnych ludzi, ale raczej członków gałęzi ewolucyjnej na drzewie hominidów, które nie pozostawiły Potomków.,

wczesne Homininy: rodzaj Homo

rodzaj ludzki, Homo, pojawił się po raz pierwszy między 2,5 A 3 mln lat temu. Przez wiele lat skamieniałości gatunku o nazwie H. habilis były najstarszymi przykładami w rodzaju Homo, ale w 2010 roku odkryto nowy gatunek o nazwie Homo gautengensis i może być starszy. W porównaniu do A. africanus, H. habilis miał wiele cech bardziej podobnych do współczesnych ludzi. H. habilis miał szczękę mniej prognatyczną niż australopithowie i większy mózg, mierzący 600-750 centymetrów sześciennych. Jednak H., habilis zachował pewne cechy starszych gatunków homininów, takie jak długie ramiona. Nazwa H. habilis oznacza „poręczny człowiek”, co jest odniesieniem do kamiennych narzędzi, które zostały znalezione z jego szczątkami.

H. erectus pojawił się około 1,8 miliona lat temu (ryc. 10)., Uważa się, że pochodzi z Afryki Wschodniej i był pierwszym gatunkiem homininów, który wyemigrował z Afryki. Skamieniałości H. erectus zostały znalezione w Indiach, Chinach, jawie i Europie i były znane w przeszłości jako” Java Man „lub” Peking Man”.”H. erectus miał wiele cech, które były bardziej podobne do współczesnych ludzi niż H. habilis. H. erectus był większy od wcześniejszych homininów, osiągając wysokość do 1,85 metra i ważąc do 65 kilogramów, które są rozmiarami podobnymi do współczesnych ludzi., Jego stopień dymorfizmu płciowego był mniejszy niż u wcześniejszych gatunków, przy czym samce były o 20 do 30 procent większe od samic, co jest zbliżone do różnicy wielkości obserwowanej u naszego gatunku. H. erectus miał większy mózg niż wcześniejsze gatunki o 775-1100 centymetrów sześciennych, co porównuje się do 1130-1260 centymetrów sześciennych widzianych we współczesnych mózgach ludzkich. H. erectus miał również nos z nozdrzami skierowanymi ku dołowi, podobnymi do współczesnych ludzi, a nie nozdrzami skierowanymi ku przodowi u innych naczelnych., Dłuższe, skierowane w dół nozdrza pozwalają na ocieplenie zimnego powietrza, zanim dostanie się ono do płuc i mogło być adaptacją do chłodniejszego klimatu. Artefakty znalezione ze skamieniałościami H. erectus sugerują, że był to pierwszy hominin, który używał ognia, polował i miał bazę domową. Uważa się, że H. erectus żył około 50 000 lat temu.

ludzie: Homo sapiens

wiele gatunków, czasami nazywanych archaicznym Homo sapiens, najwyraźniej wyewoluowało z H. erectus około 500 000 lat temu. Do rodzaju należą następujące gatunki: Homo heidelbergensis, Homo rhodesiensis i Homo neanderthalensis. Te archaiczne H. sapiens miał rozmiar mózgu podobny do współczesnego człowieka, średnio 1200-1400 centymetrów sześciennych. Różniły się od współczesnych ludzi grubą czaszką, widocznym grzbietem brwiowym i cofającym się podbródkiem. Niektóre z tych gatunków przetrwały do 30 000–10 000 lat temu, pokrywając się z współczesnymi ludźmi(ryc. 11).,

toczy się dyskusja na temat pochodzenia anatomicznie współczesnego człowieka lub Homo sapiens sapiens. Jak wspomniano wcześniej, H. erectus wyemigrował z Afryki i do Azji i Europy w pierwszej dużej fali migracji około 1,5 miliona lat temu. Uważa się, że współcześni ludzie powstali w Afryce od H. erectus i wyemigrowali z Afryki około 100 000 lat temu w drugiej dużej fali migracyjnej. Następnie współcześni ludzie zastąpili gatunki H. erectus, które migrowały do Azji i Europy w pierwszej fali.

ta ewolucyjna linia czasowa jest poparta dowodami molekularnymi., Jednym z podejść do badania pochodzenia współczesnego człowieka jest badanie mitochondrialnego DNA (mtDNA) z populacji na całym świecie. Ponieważ płód rozwija się z jaja zawierającego mitochondria matki (które mają własne, niejądrowe DNA), mtDNA przechodzi całkowicie przez linię matczyną. Mutacje w mtDNA mogą być teraz wykorzystane do oszacowania czasu rozbieżności genetycznych. Uzyskane dowody sugerują, że wszyscy współcześni ludzie mają mtDNA odziedziczone po wspólnym przodku, który żył w Afryce około 160,000 lat temu., Innym podejściem do molekularnego zrozumienia ewolucji człowieka jest zbadanie chromosomu Y, który jest przekazywany z ojca na syna. Dowody te sugerują, że wszyscy mężczyźni odziedziczyli chromosom Y od mężczyzny, który żył w Afryce około 140 000 lat temu.

Sprawdź swoje zrozumienie

Odpowiedz na poniższe pytania, aby zobaczyć, jak dobrze rozumiesz tematy omówione w poprzedniej sekcji. Ten krótki quiz nie liczy się do twojej oceny w klasie i możesz ją powtórzyć nieograniczoną liczbę razy.,

skorzystaj z tego quizu, aby sprawdzić swoje zrozumienie i zdecydować, czy (1) przestudiować poprzednią sekcję dalej, czy (2) przejść do następnej sekcji.