8 głębokich znaczeń do „Wiem, że nic nie wiem”

dobry przyjaciel Sokratesa, kiedyś zapytał wyrocznię w Delphi „czy ktoś mądrzejszy od Sokratesa?”

Wyrocznia odpowiedziała ” nikt.”

To bardzo zdziwiło Sokratesa, ponieważ twierdził, że nie posiada tajnych informacji ani mądrego wglądu. Jeśli chodzi o Sokratesa, był on najbardziej ignoranckim człowiekiem w kraju.

Sokrates postanowił udowodnić, że Wyrocznia się myli., Zwiedził Ateny w górę iw dół, rozmawiając z najmądrzejszymi i najbardziej zdolnymi ludźmi, próbując znaleźć kogoś mądrzejszego od niego.

odkrył, że poeci nie wiedzieli, dlaczego ich słowa poruszają ludzi, rzemieślnicy wiedzieli tylko, jak opanować swój zawód i niewiele więcej, a politycy myśleli, że są mądrzy, ale nie mieli wiedzy żeby to poprzeć .

Sokrates odkrył, że nikt z tych ludzi nic nie wiedział, ale wszyscy myśleli, że tak., Sokrates doszedł do wniosku, że był mądrzejszy od nich, bo przynajmniej wiedział, że nic nie wie.

to przynajmniej jest historia tego wyrażenia. Minęło prawie 2500 lat od momentu, kiedy jego dłuższa forma została pierwotnie napisana. W tym czasie złapał własne życie i teraz ma wiele różnych interpretacji.

wiem, że nic nie wiem – 5 interpretacji

wiem, że nic nie wiem, bo nie mogę ufać swojemu mózgowi

jedna interpretacja wyrażenia pyta, czy można być w 100% pewnym, czy jakaś informacja jest prawdziwa.

wyobraź sobie to pytanie: „Czy słońce jest prawdziwe?,”

jeśli jest pora dnia, odpowiedź jest natychmiast oczywista, ponieważ możesz po prostu wskazać rękę na słońce i powiedzieć: „Tak, oczywiście, że słońce jest prawdziwe. Jest.”

ale wtedy wpadniesz w coś, co nazywa się problemem nieskończonego regresu. Oznacza to, że każdy dowód, który posiadasz, musi być poparty innym dowodem, a także ten dowód musi być poparty innym.

gdy zejdziesz w dół nieskończonego regresu, osiągniesz punkt, w którym nie masz dowodu na kopię zapasową Oświadczenia., Ponieważ tego jednego argumentu nie można udowodnić, wywala on wszystkie inne sformułowane do niego twierdzenia.

francuski filozof Rene Kartezjusz posunął się tak daleko z nieskończoną regresją, że wyobrażał sobie, że cały świat jest tylko misterną iluzją stworzoną przez złego demona, który chciał go oszukać.

Jak pokazuje Scenariusz złego demona, nieskończona regresja często pójdzie tak daleko w dół, że zakwestionuje to, czy którakolwiek z informacji wprowadzanych do twojego mózgu jest prawdziwa, czy nie.,

Tak więc, jeśli wszystkie informacje, które otrzymujesz przez zmysły, są iluzją, to przez rozszerzenie nic nie wiesz.

kontrargumenty: Kartezjusz wymyślił zdanie „myślę, dlatego jestem”. To kładzie kres nieskończonemu regresowi, ponieważ nie można wątpić we własne istnienie, ponieważ po prostu myśląc, udowadniasz, że twoja świadomość istnieje.

innym filozoficznym kontrargumentem jest to, że niektóre stwierdzenia nie wymagają dowodu, aby można je było nazwać prawdziwymi., Są to tzw. prawdy oczywiste i obejmują stwierdzenia takie jak:

• 2+2 = 4
• pokój, w którym znajduje się łóżko, jest automatycznie większy od łóżka.
• kwadrat zawiera 4 boki.

te oczywiste prawdy pełnią rolę fundamentów, na których można budować wiedzę.

wiem, że nic nie wiem, bo świat fizyczny nie jest prawdziwy

Sokrates nigdy nie pozostawił po sobie żadnych tekstów pisanych (głównie dlatego, że nienawidził pisania, mówiąc, że zaszkodziłoby to naszej pamięci)., Wszystko, co wiemy o Sokratesie, pochodzi głównie od Platona, a w mniejszym stopniu od Ksenofona.

jednak Platon pisał swoją filozofię w formie dialogu i zawsze używał Sokratesa jako głosu dla własnych idei. Z tego powodu prawie niemożliwe jest oddzielenie prawdziwego Sokratesa od Platona.

jedną z ciekawych interpretacji „wiem, że nic nie wiem” jest to, że fraza ta mogła należeć do Platona, nawiązując do jednej z jego idei: teorii form.,

zgodnie z teorią form, świat fizyczny, w którym żyjemy, ten, w którym można przeczytać ten artykuł na monitorze lub trzymać szklankę wody, jest w rzeczywistości tylko cieniem.

prawdziwy świat to świat „idei” czy „form”. Są to niefizyczne esencje, które istnieją poza naszym światem fizycznym. Wszystko w naszym wymiarze jest tylko imitacją lub projekcją tych form i idei.

źródło

innym sposobem myślenia o formach jest porównanie czegoś, co istnieje w świecie rzeczywistym vs., jego idealna wersja. Na przykład wyobraź sobie idealne jabłko, a następnie porównaj je z jabłkami z prawdziwego świata, które widziałeś lub zjadłeś.

idealne jabłko (pod względem masy, chrupkości, smaku, koloru, tekstury, zapachu itp.) istnieje tylko w sferze form, a każde jabłko, które widziałeś w prawdziwym życiu, jest tylko cieniem, imitacją doskonałego.

mając to na uwadze, teoria form ma pewne poważne ograniczenia., Jednym z nich jest to, że człowiek żyjący w sferze fizycznej / cienia, nigdy nie wiadomo, jak wygląda idealna forma. Najlepsze, co możesz zrobić, to po prostu pomyśleć, co idealne jabłko, człowiek, charakter, małżeństwo itp. wyglądaj i staraj się trzymać tego ideału tak bardzo, jak to możliwe.

nigdy nie dowiesz się na pewno, jak wygląda ideał. W tym sensie „wiem, że nic nie wiem” może oznaczać „znam tylko sferę fizyczną, ale nie wiem nic o rzeczywistości form”.,

wiem, że nic nie wiem, bo Informacje mogą być niepewne

prostszą interpretacją jest to, że nigdy nie można być pewnym, czy dana informacja jest poprawna. Patrząc z tej perspektywy „wiem, że nic nie wiem” staje się mottem, które powstrzymuje cię od pochopnego osądu opartego na niekompletnych lub potencjalnie fałszywych informacjach.

interpretacja ta jest również związana z kontekstem historycznym, w którym Sokrates (lub Platon) wypowiedział to zdanie., W tym czasie Pyrrhonizm był szkołą filozoficzną, która twierdziła, że nie można odkryć prawdy za nic (z wyjątkiem oczywistych, takich jak 2+2=4).

z Pyrrhonistycznego punktu widzenia nie można powiedzieć na pewno, czy wypowiedź jest poprawna czy fałszywa, ponieważ zawsze będą argumenty za i przeciw, które będą się wzajemnie wykluczać.

na przykład wyobraź sobie kolor zielony.,

Pyrrhonista twierdzi, że nie możesz być pewien, że jest to kolor zielony, ponieważ:

1. zwierzęta mogą postrzegać ten kolor inaczej.
2. inni ludzie mogą inaczej postrzegać kolor z powodu innego oświetlenia, daltonizmu itp.

nie-filozof po prostu powiedziałby: „to jest zielone, do cholery, czego więcej potrzebujesz?”i zamknąć problem.,

Pyrrhoniści różnią się tym, że zamiast mówić „tak, to jest kolor, a ten kolor jest zielony”, po prostu powiedzą „Tak, to jest kolor, ale nie jestem pewien, który, więc wolałbym nie mówić”.

Dla Pyrrhonistów jednak taka pozycja nie była tylko ćwiczeniem filozoficznym. Rozszerzyli ten sposób myślenia na całe życie, więc stał się on mentalnością zwaną epoché, tłumaczoną jako zawieszenie sądu., To zawieszenie wyroku doprowadziło następnie do stanu psychicznego ataraksji, często tłumaczonego jako spokój.

z Pyrrusonistycznego punktu widzenia ludzie nie mogą osiągnąć szczęścia, ponieważ ich umysły są w stanie konfliktu, zmuszając do wyciągania wniosków w obliczu sprzecznych argumentów.

w rezultacie Pyrrhoniści zdecydowali się zawiesić swoją ocenę wszystkich problemów, które nie były oczywiste, mając nadzieję, że w ten sposób osiągną prawdziwe szczęście.

ostatecznie, z Pyrrhonistycznej perspektywy, „wiem, że nic nie wiem” może oznaczać „prawdy nie da się odkryć”.,

wiem, że nic nie wiem – paradoks

bardziej konwencjonalnym podejściem do tego wyrażenia jest po prostu postrzeganie go jako paradoksu autotematycznego. Najbardziej znanym paradoksem autotematycznym jest zdanie „to zdanie jest kłamstwem”.

jeśli chodzi o naukę i wiedzę, paradoksy funkcjonują jako wskazania, że argument logiczny jest wadliwy lub że nasz sposób myślenia przyniesie złe rezultaty.,

ciekawszym przeglądem paradoksów autotematycznych jest książka Gödel, Escher, Bach: an Eternal Golden Braid Douglasa Hofstadera. Ta książka bada, jak bezsensowne elementy ,( takie jak węgiel, wodór itp.) formują systemy, a w jaki sposób systemy te mogą następnie stać się samoświadome poprzez proces samooceny.

wiem, że nic nie wiem – motto pokory

Sokrates żył w świecie, który zgromadził bardzo mało wiedzy.,

jako ciekawostkę, Arystoteles (który urodził się około 15 lat po śmierci Sokratesa), został uznany za ostatniego człowieka na Ziemi, który znał każdą uncję wiedzy dostępnej w tym czasie.

z punktu widzenia Sokratesa wszelka wiedza lub informacje, które posiadał, były prawdopodobnie nieistotne (lub nawet całkowicie fałszywe) w porównaniu z tym, ile pozostało do odkrycia.,

z takiej pozycji łatwiej jest powiedzieć „Wiem, że nic nie wiem” niż bardziej techniczną prawdę: „znam tylko najmniejszy kawałek wiedzy, a nawet to jest prawdopodobnie błędne”.

ta sama zasada nadal dotyczy nas, jeśli porównamy się do ludzi żyjących 200-300 lat w przyszłości. I w przeciwieństwie do Sokratesa, mamy olbrzymie bogactwo informacji, w których możemy zanurkować, kiedy tylko chcemy.,

szlachetne kłamstwo zachęcające do nauki

uczeń Sokratesa, Platon, szeroko rozwinął w Republice ideę zwaną „szlachetnym kłamstwem”. W istocie było to kłamstwo głoszone w celu promowania pewnych cnotliwych zachowań lub jako podstawa zdrowego sposobu myślenia.

jedną z możliwości jest to, że wyrażenie „wiem, że nic nie wiem” Można również uznać za szlachetne kłamstwo.

w tym przypadku Sokrates coś wie i on też ma swoje przekonania i przekonania na temat tego, jak działa świat., Jednak celem Sokratesa nie jest zastąpienie czyjegoś przekonania i idei jego, ale zachęcenie innych do krytycznego myślenia i przyjęcia filozofii jako sposobu życia.

na przykład Sokrates prowadzi filozoficzną debatę z przystojnym chłopcem o imieniu Charmides na temat znaczenia słowa sophrosyne (przetłumaczone na język angielski jako wstrzemięźliwość, umiar, roztropność, samokontrola lub samokontrola).

Charmides proponuje kilka interpretacji tego słowa, takich jak: skromność, spokój czy dbanie o własny interes., Sokrates demontuje wszystkie te definicje, ale nie proponuje własnej definicji. Dzieje się tak dlatego, że Sokrates chce zachęcić młodych Charmides do krytycznego podejścia do życia i filozofowania nad naturą rzeczy.

Sokrates często stosował to samo „szlachetne kłamstwo” do każdej filozoficznej dyskusji, którą prowadził z Ateńczykami, aby nawrócić ich na sposoby filozofii, a nie po prostu po to, aby mogli zaadoptować własne idee.,

fundament Metody sokratycznej

metoda sokratyczna jest metodą dialogu polegającą na pytaniu i odpowiadaniu na pytania w celu ujawnienia ukrytych idei, ujawnienia fałszywych przekonań i poprawy zrozumienia danego tematu.

Sokrates użył tej metody do zrozumienia pojęć, które wydawały się nie mieć solidnej definicji, takich jak ważne idee moralne z jego czasów: sprawiedliwość, wstrzemięźliwość, mądrość itp.,

ponieważ partnerzy debaty Sokratesa twierdzili, że wiedzą coś o tych pojęciach (podczas gdy on sam nic nie wiedział), Sokrates użył metody pytań i odpowiedzi, aby dowiedzieć się dokładnie, co druga osoba wiedziała lub myślała, że wie.

w prawie wszystkich przypadkach ta metoda badania odnosiła się do błędnej logiki i niespójności w argumentach ludzi, z którymi rozmawiał.

Zwykle prowadziło to do stanu zwanego „aporia”, który można opisać jako uczucie zwątpienia, zdziwienie problemem, chęć uzyskania odpowiedzi.,

Po wielu długich rozmowach z Ateńczykami i debatach wewnętrznych, Sokrates doszedł do wniosku, że najlepszym sposobem życia jest poszukiwanie prawdy moralnej, rozważanie świata i jego funkcjonowania oraz poszukiwanie dobroci moralnej.

„wiem, że nic nie wiem” – niektóre idee są warte śmierci

Sokrates jest po części pamiętany w historii przez sposób, w jaki zginął – skazany na śmierć w demokratycznych Atenach, w głosowaniu ławników, które prawdopodobnie liczone są w setkach. Zasadniczo Sokrates był męczennikiem filozofii.,

mniej więcej tak to się stało, ale pełna historia i kontekst tego, jak Sokrates umarł, jest o wiele bardziej wciągająca i ukazuje motywacje Ateńczyków i Sokratesa w lepszym świetle.

Ateńczycy byli podejrzliwi wobec Sokratesa z wielu powodów. Jednym z nich była krytyka Demokracji przez Sokratesa. Uważał, że demokracja jest słabym sposobem rządzenia państwem, a o tej Polityce powinna decydować wykształcona garstka. Chociaż pozornie rozsądny, pomysł ten może być łatwo wypaczony tak, że niewielu rzeczywiście oznaczało tyranów lub oligarchów.,

Sokrates został również oskarżony o „zepsucie młodzieży”. Może to wydawać się bardzo niejednoznacznym zarzutem, ale Ateńczycy mieli na myśli kilku konkretnych uczniów Sokratesa: między innymi Alcybiadesa i krytykę.

Alcybiades był znanym ateńskim generałem i politykiem, który zdradził Ateny na rzecz swoich wrogów wojennych, Sparty i Imperium Perskiego. W końcu powrócił do Aten, ale nie przed knowaniem obalenia demokratycznego rządu z oligarchicznym.

Critias był także uczniem Sokratesa., Po wygranej przez Spartę wojnie z Atenami stał się czołowym członkiem pro-Spartowskiego rządu marionetkowego zwanego trzydziestoma tyranami. Ten zły uzurpator prowadził Ateny przez rok. W tym czasie dokonali egzekucji 5% ludności miasta, wykradli ogromne ilości mienia poprzez konfiskatę i zdemontowali Ateńskie instytucje demokratyczne.

Niestety dla Sokratesa był w relatywnie przyzwoitych stosunkach z tyranami, więc Ateńczycy przypuszczali, że był kolaborantem. Gdy trzydziestu tyranów zostało obalonych, Ateńczycy szukali kogoś, kogo można winić i w jakiś sposób zdecydowali się na Sokratesa.,

proces był głównie farsą. Nawet przysięgli o tym wiedzieli i uznaliby Sokratesa za niewinnego. Sokrates miał jedynie

Sokrates chciał jednak, aby mieszkańcy Aten w pełni zdali sobie sprawę z konsekwencji swoich działań i odmówił współpracy. Antagonizował ławę przysięgłych twierdząc, że nadal będzie błąkał się po ulicach Aten, zadając ludziom niemożliwe pytania i ujawniając ich brak wiedzy.

Kiedy ława przysięgłych uznała go winnym, poprosili Sokratesa o wybór kary dla siebie., Sokrates dalej antagonizował ławę przysięgłych, mówiąc, że wiernie służył Atenom przez całe życie i że w ten sposób powinien być nagradzany darmowymi posiłkami w publicznych salach restauracyjnych przez resztę swoich lat.

to irytowało ławę przysięgłych, którzy odmówili rozpatrzenia takiej prośby. Sokrates odrzucił wówczas wszystkie inne alternatywne formy kary: uwięzienie, wygnanie lub zapłacenie dużej grzywny.

zasadniczo Sokrates wymusił na ławie przysięgłych tylko jeden możliwy wyrok: śmierć.,

według relacji jego uczniów, Platona i Ksenofona, Sokrates podszedł do jego procesu jako człowiek zdeterminowany umrzeć.

Możliwe, że Sokrates wykorzystał swoją próbę, aby zrobić Atenom to, co zrobił ludziom, nad którymi debatował: zmusić miasto do konfrontacji z własnymi wewnętrznymi sprzecznościami, zreformować i zobaczyć, że najlepszym sposobem na życie jest poszukiwanie dobra, dążenie do cnót i zdobywanie wiedzy, nawet jeśli może to być bolesne.

W końcu Sokrates umarł za swoją filozofię i przekonanie, że „niezbadane życie nie jest warte życia”.