Claude Debussy (ur. Achille-Claude Debussy) był jednym z najbardziej wpływowych kompozytorów przełomu XIX i XX wieku. Jego Dojrzałe kompozycje, charakterystyczne i pociągające, tak skutecznie łączyły modernizm i zmysłowość, że ich samo piękno często zaciemnia ich techniczną innowacyjność. Debussy jest uważany za twórcę i czołowego przedstawiciela impresjonizmu muzycznego (choć opierał się wytwórni), a jego przyjęcie nietradycyjnych skal i struktur tonalnych było paradygmatyczne dla wielu kompozytorów, którzy naśladowali.,
Debussy, syn sklepikarza i szwaczki, w wieku 11 lat rozpoczął studia pianistyczne w Konserwatorium Paryskim. W czasie studiów poznał bogatą Nadieżdę von Meck (najbardziej znaną jako patronka Czajkowskiego), która zatrudniła go jako nauczyciela muzyki dla swoich dzieci; dzięki podróżom, koncertom i znajomościom zapewniła mu bogate doświadczenie muzyczne. Co najważniejsze, wystawiła młodego Debussy ' ego na twórczość rosyjskich kompozytorów, takich jak Borodin i Musorgsky, którzy pozostawali ważnymi wpływami na jego muzykę.,
Debussy rozpoczął studia kompozytorskie w 1880 roku, a w 1884 roku otrzymał prestiżowe Prix de Rome z kantatą l ' enfant prodigue. Nagroda ta sfinansowała dwa lata dalszych studiów w Rzymie – lata, które okazały się twórczo frustrujące. Jednak okres tuż po nim był płodny dla młodego kompozytora; podróże do Bayreuth i Paryska Wystawa Światowa (1889) ugruntowały odpowiednio jego determinację do odejścia od wpływów Richarda Wagnera i zainteresowanie muzyką kultur Wschodu.,
po stosunkowo artystycznym okresie, w którym Debussy nawiązał przyjaźnie z wieloma czołowymi paryskimi pisarzami i muzykami (m.in. Mallarmé, Satie i Chausson), w 1894 roku odbyła się niezwykle udana premiera jego Preludium à l 'après-midi d' un faune (preludium do popołudnia Fauna) – prawdziwie Rewolucyjnego dzieła, które zwróciło uwagę na jego dojrzały kompozytorski głos. Jego przełomowa opera Pelléas et Mélisande, ukończona w następnym roku, stała się sensacją na jej pierwszym przedstawieniu w 1902 roku., Wpływ tych dwóch utworów zdobył Debussy ' emu powszechne uznanie (a także częste ataki ze strony krytyków, którzy nie doceniali jego perspektywicznego stylu), a w pierwszej dekadzie XX wieku stał się czołową postacią muzyki francuskiej-do tego stopnia, że termin „Debussysme” („Debussyizm”), używany zarówno pozytywnie, jak i pejoratywnie, stał się modny w Paryżu. Debussy spędził pozostałe lata życia zanurzony we francuskim Towarzystwie Muzycznym, pisząc jako krytyk, komponując i wykonując własne utwory na arenie międzynarodowej., W 1918 roku zachorował na raka jelita grubego, cierpiąc również na głęboką depresję spowodowaną wybuchem I wojny światowej.
życie osobiste Debussy ' ego było przerywane nieszczęśliwymi incydentami, najbardziej znanym z próby samobójczej jego pierwszej żony, Lilly Texier, którą porzucił dla piosenkarki Emmy Bardac. Jednak jego późniejsze małżeństwo z Bardacem i ich córką Claude-Emmą, którą nazwali „Chouchou” i która stała się dedykacją dziecięcej suity Fortepianowej kompozytora, zapewniło Debussy ' emu w średnim wieku wielką osobistą radość.,
Debussy pisał z powodzeniem w większości gatunków, dostosowując swój charakterystyczny język kompozytorski do wymagań każdego z nich. Jego utwory orkiestrowe, z których najbardziej znane są Prélude à l 'après-midi d' un faune i La Mer (morze, 1905), ugruntowały go jako mistrza Instrumentalnego koloru i faktury. To właśnie ta uwaga na kolor tonu-jego układanie dźwięku na dźwięku tak, aby zlewały się tworząc większą, sugestywną całość-połączyła Debussy ' ego w publicznym umyśle z malarzami Impresjonistycznymi.,
jego utwory na fortepian solo, a w szczególności zbiory Preludiów i Etiud, które od samego początku pozostawały podstawą repertuaru, przywodzą na myśl asymilację elementów pochodzących zarówno z kultur wschodnich, jak i ze starożytności-zwłaszcza pentatonizmu (stosowanie skal pięciodźwiękowych), modalności (stosowanie skal ze starożytnej Grecji i Kościoła średniowiecznego), paralelizmu (równoległy ruch akordów i linii) oraz skali całotonowej (powstałej przez podzielenie oktawy na sześć równych interwałów).,
Pelléas et Mélisande i jego zbiory pieśni na głos solowy utwierdzają jego związki z francuską literaturą i poezją, zwłaszcza z pisarzami symbolistycznymi, i są jednymi z najbardziej wyrazistych utworów w repertuarze. Twórczość Mallarmégo, Maeterlincka, Baudelaire 'a i jego przyjaciela z dzieciństwa, Paula Verlaine' a, pojawia się wśród wybranych przez niego tekstów i łączy się w symbiozie z niepowtarzalnymi nastrojami i formami ekspresji kompozytora.
Dodaj komentarz