rak nerkowokomórkowy (RCC) jest najczęstszym nowotworem złośliwym nerek i stanowi około 3% nowotworów dorosłych (1). RCC występuje częściej u mężczyzn niż u kobiet (stosunek 2: 1), a mediana wieku w momencie rozpoznania wynosi około 60 lat. Chociaż głównie nowotwór proksymalnego nabłonka kanalikowego (85%), RCC obejmuje również nieepitelialne guzy nerek, guz Wilmsa i guzy miednicy nerkowej (1, 2)., Szacuje się, że w 2005 r.zdiagnozowanych zostanie około 36 000 nowych przypadków raka nerki, a w USA 16 000 osób umrze na tę chorobę (3). Istnieją duże różnice regionalne w częstości występowania RCC w USA (4).
roczne szacunki częstości występowania RCC wskazują na stały wzrost, przy czym ponad jedna trzecia nowo zdiagnozowanych pacjentów wykazuje zaawansowaną lub przerzutową chorobę (5-8). Resekcja chirurgiczna (w tym nefrektomia cytoredukcyjna i (lub) wycięcie przerzutowe) pozostaje najbardziej opłacalną opcją leczenia u pacjentów niezależnie od stadium choroby w chwili prezentacji (9-11)., Pomimo ostatnich postępów w terapii nowotworowej, rokowanie u pacjentów z przerzutowym RCC pozostaje mizerne, z<5% całkowitego 5-letniego przeżycia. Rola terapii ogólnoustrojowej w tym otoczeniu została zbadana, jednak ma ona ograniczony wpływ na wynik i całkowity czas przeżycia.
na podstawie kryteriów morfologicznych, cytogenetycznych i molekularnych wyróżnia się pięć rodzajów RCC: jasne komórki (60%– 80%), brodawkowate (7% -14%), chromofobowe (4% -10%), onkocytowe (2% -5%) i rak kanałowy zbierający (1%-2%) (12, 13)., Niewielki odsetek pacjentów ma guzy o nieokreślonej morfologii komórkowej. Kilka mutacji genetycznych wiąże się z dziedzicznym RCC (np. Gen von Hippel-Lindau i protoonkogen c-met). Sporadyczne formy raka jasnokomórkowego mają również wysoką częstotliwość mutacji VHL lub hipermetylacji (6)., Różne typy nowotworów mają bardzo różne przebieg choroby; na przykład genetyczne warianty guzów brodawkowych i kanałowych są szczególnie agresywnymi nowotworami związanymi z krótkim czasem przeżycia (14), a eozynofilowe warianty guzów chromofobowych często mają leniwy przebieg kliniczny (15). Ostatnie dane wskazują na zwiększoną śmiertelność (mediana przeżycia 9,4 miesiąca) u pacjentów z nowotworami nieostrymi komórkami, które wydają się być oporne na chemioterapię i immunoterapię (2)., Guzy sarkomatoidalne są wysokogatunkowymi transformantami w obrębie każdego typu nowotworu, które niosą ze sobą szczególnie słabe rokowanie dla przeżycia (16).
RCC klasyfikuje się najpierw według stopnia zaawansowania choroby, a następnie według stopnia zaawansowania choroby. Stopień zaawansowania choroby, zdefiniowany za pomocą klasyfikacji TNM, różnicuje wielkość guza pierwotnego (T0-T4), zajęcie węzłów chłonnych (N0–N2) oraz zakres przerzutów do żyły głównej i innych tkanek (M0–M1) (17)., Stopień guz (jądrowy) (G1–G4) odzwierciedla różnicowanie komórek nowotworowych, jak zdefiniowano mikroskopowo przez zwiększenie rozmiaru jądra, nieregularności i wyeksponowanie jąder (18). Stopień jądrowy jest wysoce predykcyjny rozwoju choroby przerzutowej.
resekcja chirurgiczna (nefrektomia i częściowa nefrektomia) jest preferowanym leczeniem zlokalizowanych guzów pierwotnych u pacjentów z Stadium i do stadium IV, ale chirurgiczne wyleczenie choroby jest silnie zależne od stopnia zaawansowania i stopnia zaawansowania choroby., Na przykład, po radykalnej nefrektomii, całkowite 5-letnie przeżycie pacjentów z IV stadium choroby wynosi tylko 29,1% , a odpowiadające 10-letnie przeżycie wynosi 0%. Natomiast pacjenci z chorobą w stadium i szacują przeżycie 5-i 10-letnie na prawie 100% (19).
pacjenci z RCC z przerzutami mają złe rokowanie, a nawroty z terapii są częste: pacjenci z większymi guzami nerki lub węzłów chłonnych mają pooperacyjne wskaźniki nawrotów przerzutów wynoszące 59% przez 12 miesięcy, 83% przez 24 miesiące i 93% przez 36 miesięcy (20)., Wykazano, że nefrektomia radykalna w połączeniu z immunoterapią znacząco zwiększa przeżycie u pacjentów z RCC z przerzutami poza okresami osiągniętymi po zastosowaniu samej immunoterapii (21, 22). Jednakże nefrektomia może mieć ograniczone korzyści kliniczne u pacjentów z nieoperacyjnym lub przerzutowym RCC. Pacjenci ci, oraz ci z nawracającą chorobą po leczeniu, są kandydatami do dodatkowej chemioterapii lub immunoterapii.
u pacjentów z RCC z przerzutami badano różne cytokiny., Dwa z tych leków, interleukina 2 (rIL-2) i interferon alfa (IFNa), wykazują powtarzalne działanie przeciwnowotworowe: obiektywny odsetek odpowiedzi wynosi od 15% do 31%, co może być trwałe u niektórych pacjentów (23-33). Niestety, większość pacjentów z przerzutowym RCC nie korzystają z tych terapii. Obecnie cztery nowe leki o znacznie większej aktywności przeciwnowotworowej są oceniane W dużych, międzynarodowych badaniach III fazy. Oczekuje się, że kilka z nich zostanie zatwierdzonych przez Food and Drug Administration w ciągu najbliższych 1 do 2 lat.
Dodaj komentarz